ближен (прид.)
За час во сите ближни села толку бргу, ене, стигна тој несреќен и кобен глас.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Што рекле старите: „Послатка е близната ’рж отколку далечната пченица“.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
А некаде ќе нѐ пречекаа, како најближни роднини.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Без ближен човек и среќата не ти е ближна, а камоли несреќата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Противниците веќе не се ближни, а битката во која се соочуваат е ослободена од сите ограничувања: „Не само што премногу острата поделба на човечкиот род на раси почива на научни заблуди - затоа што мошне малку земји се настанети со жители од само една чиста раса - туку може да води и кон истребувачки и, ако можам така да кажам, „зоолошки“ војни, какви што се оние, за преживување, во кои стапуваат различни видови на глодачи или месојадци.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Бидејќи јазикот не служи само за изразување на сопствените мисли, туку и, суштински, за нивно соопштување на друг, би можеле да се запрашаме како „првобитниот Египјанец“ ги пренесувал мислите на својот ближен “на која страна од двојниот поим секојпат мислел”?
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Ако одговорот на прашањево е одречен, тоа значи дека егоизмот и идентитетот се разрешуваат во претставата на поединецот што постои само на начин да го порекнува ближниот свој.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Доколку таа слобода секогаш ⥊ останува приврзана на вистината и доколку ⥊ служи на љубовта кон ближниот.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Немоќта да го изменам овој ужасен свет во кој живеам ме тера стократно повеќе да го сакам ближниот свој - како затвореник, како соучесник, додека заедно ждереме кременадли во некоја мрсна гостилница...
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Се надевам нема да ми го кажете убоитото “Затоа што го љубам ближниот свој”, иако знам дека и тој тип на светоглед не ви е далечен.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Оти речено е и за суровоста: оној кој е строг кон себеси, тој е благ кон другите, а оној кој, како Писмородецот е благ и попустлив кон себеси е суров кон ближниот.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Тој стоеше над неа, гледаше во мене и се смешкаше, и јас видов дека во раката држи калем од небесна лач, калем каков што дотогаш не бев видел; се смешкаше благо, благоутробно, понизно, молежливо, благодарно, со чиста љубов и милост кон мене, и јас гледав во тие негови очи кои сега зрачеа со жар тивка, жар што долго и бавно ги грее душите на ближните, жар непакосна, нужна за живот, како сонцето што дава топлина, како мудроста блага, а не како пламенот на суетата, слама пламната, оти сонцето дава живот затоа што не пали и гори, туку загрева и стоплува.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Одев, влегов во скрипториумот и речиси ќе снеможев кога видов: на масата за препишување, точно крај неговата лева рака, стоеше негибната, ниту начадена дури – штичката што говори, а што пред малку ја спаливме ние, безумните браќа и ближни негови.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Најлесно е своите ближни да ги осудуваш. Да покажуваш со прст кон нивните слабости.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Мислам дека го избрале најлошиот начин ближниот да го поштедат!
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Си појдуват в град, во Битола, на пример, во ближниот град шо бил тамо нивни.
„Македонски народни приказни“
од Иван Котев
(2007)
2. Од збор до зло-дело
Се згрозив, Бела Троице18живата реч ја сведов на зашеметен шум
зелен страв и црн смев
иронија
алегорија
карикатура
убавото го нагрдив
оти видов
на секоја педа од домот мој
похота по туѓ имот
стрвност по стихијност
ставање рецки на почеток и крај
во историјата
(за да може да се викне „мое“
и да се потегне!)
оти видов
луѓе се насладуваат во јадот на ближниот
се ситат ненаситно
еда просто ситење својствено човеку
створу божјему, ѕверу, укору!
оти очите ми претекоа од гледање
зборот ми се преврте наопаку
- опак камшик
очигледен!
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Дали да се сака ближниот и колку? И колкава треба да е блискоста со оној Кој не може да ѝ послужи на корисноста?
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Плачам за вас ближни мои Барајќи го вистинскиот збор Низ сиви прашливи несоници.
„Век за самување“
од Веле Смилевски
(2012)
8.5 Се качувам на врвот од темната шума И светлата осама ме победува Пред длабочината на небото Што ме сонува Што не сонува Ближни мои.
„Век за самување“
од Веле Смилевски
(2012)
