бело (ср.)
Јас те пратив на лозје, Калино! ти на лозје одиш, бело грозје береш, на ергени даваш, мори Калино!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
СИТЕ: (Играат, пеејќи.) Јовано, Јованке, крај Вардара седиш, бело платно белиш, сѐ нагоре гледаш, јагне, мое Јовано. Јовано, Јованке, јас те тебе чекам, ти ми не доаѓаш, ти ми не доаѓаш, јагне мое Јовано.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Садила мома крај море лозје, ем го садила, ем го плакала: „Ој, лозје, лозје, со бело грозје, јазе те садам, кој ќе те бере...
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
- Ана и маштеа ѝ, реков. Пенчо порасна; се исправи и го турна белото перче коса под сивиот каскет.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
А кој мене в куќа лебче - бело, винце - црвено, постелица - свилена. Неранимајковец, разбираш ли? Ти си неранимајковец.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
2. Се разбуди на сува трева и го чу белото бранесто брзање на реката и уште - ситни удари на чекани во петте грча на здробените зглобови.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
А едно момче во бело, со некаква чудна подуеност на модрото лице од студот, оди напред пред сите, со барјачето и со белата наметка што ги даваат во црквата за таквите редови, додека тие стојат со сонати капи крај патот, сигурно враќајќи се од училиштето во тоа зимно пладне со еден силен и црвеникаво нечист одблесок на сонцето од зад валканите облаци, и засипнатиот селски поп со извиткан тенок како штичка блед нос и со проседавени валкани сиџимки нечешлана коса, спуштени по измрсените рабови на свечената одежда пее бесчувствено и колку да помине редот одвреме навреме: „Вечнаја памјат, вечнаја памјат“, затегнувајќи на секое „а“, а потоа некое од сите тие деца крај патот вели: „Дојдете“, и тие заминуваат со поворката кон гробиштата.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Во амбулантата ги дочека еден чичко сиот во бело.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
- Сакам сѐ – вели Лидија – сѐ, сѐ зелено, сино, бело, жолто... – и веќе таа сака да плаче.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
4. На тие што ме најдоа заспан на работ на една џунгла, за да знаат како дојдов тука, им нацртав камила, а на нејзиниот грб едно црно и едно бело дете. Белото дете бев јас.
„Сенката на Карамба Барамба“
од Славко Јаневски
(1967)
А таму немаше многу што да се види. Крв, крв и овд-онде по некое бело и по некое сиво влакно, единствени остатоци од мртвата овца и кучето.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
А чупалето, и тоа навистина беше небаре царско, небаре вистинско цариче, сето облечено во коприна и бело на лице, го остави кај нив, за ако не се врател да си го земе татко ѝ, тие да го пораснат.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Лицето му е истанчено, проѕирно, бело, а од болеста и од сонцето уште побело и уште попроѕирно, бело, а од болеста и од сонцето уште побело и уште попроѕирно - Човек да му ги види коските преку кожата, си мисли. - а косата, долга и со боја на `рженица, му ја развевеа ветерот.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Лицата им се грчеле - црно и бело, биле ту негатив ту позитив на една глава. Мртво гледале кон трите запреги.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Тоа бил миг што еднаш во годината се јавува: наеднаш од две страни зачикчирикале две птици исплакнувајќи си ги грлата со сончева гаргара; потоа попукале сите возможни пупки на дрвјата и на грмушките, бело, жолто и румено, и го поплавиле светот со сладок мирис од кој и лицата на старците се измазнувале; и потоа од проѕирните далечини како да надошле златни потоци.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Поглед-Поглед, капка солза, снесе обично бело јајце. Уште едно, уште две... Ја пуштив. Не може да оди, преполна е.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Ја средивме собата и ѕидовите од црно ги обоивме во бело.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Се чека ноќ во овој голем простор нѐ потпира и нѐ подигнува лостот со бело знаме на врвот сред ветерот што ги зафатил прво возбудени од напон мускулите привлечени од оваа игра под течниот пурпур во раствор на шира се движиме пред да нѐ запрат и пред да се растури сѐ.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Или можеби да се пентари по запуштеното задно скалиште во надеж дека ќе ја сретне уморната жена со лице на провинцијалка, бело како брашно?
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
На дваесетина локации во Љубљана летово минувачите беа изненадени со поставените бело обоени поштенски сандачиња врз кои Давиде Грасси, италијански уметник кој моментно работи во Словенија, на четири светски јазици ја “изложи” својата изјава која минувачите би требала да ги запознае со општествено-социјалниот контекст на уметникот и уметноста воопшто.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
