беда (ж.)
Жаклин беше лотка до половина потоната во морето на велеградската беда а јас стоев, ја гледав, ја слушав и чувствував дека полека полудувам.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
И само едно не ќе можам да ви објаснам - врискаше ли Жаклин зашто ја дознав нејзината беда или зашто ја стискав околку врат, тој врат, господа, нежен и бел како морска пена.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
А тоа беше потешко од бедата што од мене полека почна да прави скулптура на костур.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Војна на неколку боси деца. Улица и беда на нив, сѐ до крчмата.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Какво неразбирање! Мудроста да не се очајува што не можат секогаш да се ускладат желбите со можностите - таа ја изедначува со бедата на христијанското помирување...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
- Ова е беда, вистинска беда! - шепотеше очаен.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
16. ВОЛОТ ВРЖИ ГО ЗА РОГОВИ, А ЧОВЕКОТ ЗА ЈАЗИК - но вол ортомисан да скротиш и не е никаква беда, а човекот така врзан тебе јазикот ти го плази, небаре ти самиот, беда, во огледало да се гледаш...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
За Македонците, згутавени во беда и неизвесност, по плитарски и каменоѕидни куќи скоро без прозорци или по зандани, едни, а други собрани во секакви војски, иднината е нејасна, повеќе матна и разбуричкана отколку привлечна.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Како кога месечината ќе застане помеѓу земјата и сонцето па ќе ја зачади планетата и ќе ја затемни ѕвездата, тој е несреќна врска помеѓу семејството и своето и нивното утре: без него тие ќе се глад, беда.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Се израмнил со бедата на градската периферија.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Еден од стражарите се разжалил над таа човечка беда и му подал буклија вино.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Со векови сенките на бедата се стремела кон мракот на земјата.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Како што се делеше бедата во разни порции, главно исти за мнозинското население, така се делеше и стравот.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Кој да влезе тогаш во нашите души, во душите на овие мали, блажени суштества со толку ведрина во изразот, со толкаво сочувство со нашата беда во ова бурно, неизвесно балканско проколнато време.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Татко ми сметаше дека следењето на патот на политиката за да се извлечеме од бедата на семејството би бил погрешниот, фаталниот чекор.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Сепак, тој беше тука, тапкаше по ледината застрашен од помислата да не го видат. Беда на крајот од бездната!
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Тоа беше беда, достоинствена беда.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Тој умрел во беда и немилост, а неговите кибер-вештини речиси беа заборавени.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Посетителите го затекнуваа полн со гнев, потонат во беда, и како го опсипа светот со сарказми; низ нив, во понекој збор, се пробиваше и некаква нежност.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Би бил упатен кон вистинската, физичка, материјална реалност - раѓањето, смртта, болеста, болката - и кон вистинските општествени реалности - сиромаштвото и бедата - а во изопачувањата внатре мозокот би можел да ги откријам изопачувањата во умот.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
