бадем (м.)
А разгранатите, овде-онде по дворовите, расцутени бадеми и праски гореа со своите светлорумени крошни и се преливаа на сонцето, како големи сјајни рубини.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Мајка му на Зоки направи колачиња. Ишарани одозгора со бадемчиња и со чоколада.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Јаболката, крушите, кајсиите и сливите по градовите како да се посипани со бел снег, само бадемите се преполни со розов цвет.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Кајсиите и сливите распупеа, а бадемот расцвета.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Опколен со бадеми од книги, се прашувам која е мојата, кои се нашите? – чувствувам нелагодност меѓу тоа мноштво печатени страници, немоќ меѓу тие мртви и живи талентирани умни луѓе.
„Младиот мајстор на играта“
од Александар Прокопиев
(1983)
Сончевата поплава се повлекуваше пред сенките. Расцутените бадеми на ридот се покриваа со сино-румени одблесоци на свој оган.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Расцутената белина на бадемите веќе позеленувала.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
- Во потопот и вашите болви ќе се издават, претскажувал старецот со вражалски ќесички под очите, едното поголемо од другото како што е поголем потпланински бадем од семка на слива; навистина оние четворица со клокотави грла за малку не умреле од незапирливо смеење, се тркалале по млада трева слични на пеливани што се борат со своите сенки, наеднаш половина дружина да попаѓа од стомачен кикот кога оној Филип Макариев го прашал со детска наивност вториот Нојо што ќе се случи ако нивните болви се удават со него а сите други ако останат во големо корито со неговите болвички, црни и скокливи внучиња со Симон-Наконтикова крв на невидливите цицалки - Ќе се давите и ќе подавате раце да ми се фатите за учкуров, ама - на! завлекол рака в појас Симон Наконтик; капнувале од невидено смеење не знаејќи ги бара ли тој болвите под гаќи да ги стисне в рака и да ги спаси од поројните води што ќе ги покријат и Содома и Гомора на вилаетот или заканувачки сака да им го покаже учкурот за кој со задоцнето јунаштво на машкоста им раскажува нови библиски поглавија; од утробата му 'ртел плач.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Нивниот суштински проект не беше сликарски проект; Duchamp се обидуваше на традиционалните сликарски средства да им ги придружи оние најмалку очекуваните: користејќи ги, за создавање на своите форми, по ред, оловната жица, калајот, прашината, талкот, колачот од бадем и чоколадото во прав, како што Leonardo потполно сам пронајде нов начин да се излие бронзен коњ, но и експериментирајќи со ѕидното сликарство, почнувајќи од техниките кои веќе немаат никаква врска со фреско-сликарството, туку се потпираат на температа и енкаустиката.
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
До пијалаците се – сусамките, печени бадеми, кикиритки што Ескимите не ги виделе ни во сон, прженици од печурки, па и тортата, толку убава што ти е жал да ја чепнеш, а не да и ги наковаш забите.
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
Ќе го оддалечи неговата миграторска крв од идната пролет на Езерото, од времето кога се шири опојната миризба на расцутените бадеми, на синкаво жолтите шебои.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
И си пее, самото на себе: Наташа од трето три, има очи бадеми...
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
А откако го остави на масата тасот со леблебија и бадеми, шепотејќи се потруди да објасни: - Самоников денес е љубоморен, завислив и малку поднапиен.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Во крвта ни една граница за сонцето Бадемите ги врзале во своите глуждови сите твои времиња.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
И паметам дека тогаш денот беше пролетно топол. Цутеа бадемите и се натпеваа славеите.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Со себе ја носиме топлата сончевина и синилото на небото, зеленилото на шумите и одзвукот на ѕвонливиот ветер, мирисот на пчелинокот и чембрицата, опојниот вкус на зрелите шумски јаготки и желбата што тука, под ведро небо и под сенката на бадемите не успеав да отспијам и да отсонам дел од детските спомени и најскришните копнежи и таги.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
И овците и козите и дворот полн јагниња и јариња; и воловите Баљо и Сивко и кравата Белка и двата коња и мачката и кучето Шарко и крушата до авлијата и бадемите и оревите и костените во Стара Ливада, бавчите, лозјата и благотата во каците и виното во бочките и песните пеени на седенки и ората виени во широки кругови на вигната и тоа беше дома..
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Климент Камилски, кој го следеше подготвувањето на баклавата од суканите тенки, речиси проѕирни бели кори, до додавањето врз секоја кора на филот претходно направен со мешање на состојките мелени ореви, бадеми и лешници, на крајот сечењето со нож на парчиња во облик на ромб и на крајот печењето во загреаната фурна.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
