багаж (м.)
Откако се наигра, наскака и се издиши од тригодишниот товар, Крле го зеде магарето од сестра си Бисера и заедно со притропот Петрета тргнаа долу Цулевата улица да ги товарат багажите од попот.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
„Ај беља!“ — си мислеше тој, терајќи ја малата Сукалова маска преку Жиово и Врпско, која беше реквизирана да ги пренесе багажите на општинската управа до најблиоката станица Тројаци.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
- Нема кој да фаќа, знам, ама сепак причувајте го багажот, им рече на старецот и момченцето пред да тргне. ***
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Но, на границата Германците тој ден беа благи и така сиот багаж со ракија мина незабележано.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Моите сопатници го окупираа со багажот речиси целото купе. Немаме во него никој друг освен нас.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Тато ѝ помогна да се качи во возот. Ѝ го смести багажот, а таа веднаш застана на прозорецот. Беше многу возбудена.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Во купето влегува Симон. На себе има мантил. Нема багаж.
„Буре барут“
од Дејан Дуковски
(1994)
Овде во Америка, стискајќи ги во раката своите книги, својот единствен ID (кој, се чини, не вреди), ја чувствувам сета трагикомичност на EEW, етикетираниот источноевропски писател, кој своите несреќни татковини ги влече со себе како задолжителен багаж, што секако, дури овде е присилен да го влече.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Го замислувам својот колега, западниот писател, како елегантен патник кој патува без багаж.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Себеси се замислувам како патник со голем багаж, патник кој очајнички се обидува да се ослободи од својот товар, но тој упорно се влече по него како самата - судбина.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
8 Зошто тогаш - речник? Тој збор, речник, се најде во мојот багаж на бегалец; идејата за еден друг речник, кој веројатно никогаш нема да биде напишан, патуваше со мене.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Така тој збор речник, кој се затекна во мојот избеглички багаж, оживеа како рефлекс да ги запишувам зборовите, не почитувајќи ги при тоа правилата, дури ни правилата на азбуката...
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Писмата* Келн-Скопје од 89 г., што се пред вас (драги („)маргиналци(“) и творјани), се наоѓаат тука од три причини: првата и апсолутно доминантна е онаа естетската; станува збор за една комплексна, измамнички автореференцијална и во крајна линија лирска во своите пајажинести структури, приказна, всушност Дијалог (воспоставување Разлики што искри Креација!) меѓу два прилично различни духа чиј што фантазмогориски набој се судира на тоа чудно поле на епистоларната проза; втората причина е обидот едновремено да се воспостави како разликата меѓу тоа “fin de siécle време” (кога медиски суптилно дозираниот но континуирано експандирачкиот фашизам на Милошевиќ и неговата клика од глупаци, слуги и разбојници, почнуваше да се прелева преку чашата и полека да ги разјадува и онака тенките шевови на „вештачката творба“) и ова време (на нов почеток, како во нов век, на некој начин, без доволно артикулирани репери и со многу неизвесност), така и сличноста, што можеби најмногу се согледува во таа потенцирана артифициелност, маниризам можеби, ескапизам дури, што, на некој начин, самата уметност и е, гледана од тој беден политикантски агол; третата причина (зошто токму овие „декадентни“ писма, кога и Вулкански и Станковски имаат дела многу „позаводливи“, „попримерени“ на овој сегашниов - „нововековен“ - контекст) се надоврзува на втората: кои сме и што сме со тој багаж што го имаме во главата?
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Слегуваше механички по скаличките од авионот... Целиот багаж - мала рачна торба. Играчки за Карл.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Бидејќи таа немаше никаков багаж, веднаш продолжи кон излезот.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Потоа целата дневна соба се преполнува со нивниот шарен багаж.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Дедо Владимир и тато Петре го однесоа багажот во собата.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Влечкаа багаж. Лифтот не работеше.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Тато Петре го внесе багажот и го стави до работната маса.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Според турканицата пред шалтерот за багаж, во чекалницата, а и внатре, во леталото, авионот Скопје – Виена може да заличи на автобус со крилја.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
