бавно (прил.)
Чунот бавно се приближи.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Во старата зграда на гимназијата сѐ течеше бавно и секојдневно како порано.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Трајанка, а и другите, чувствувајќи ја неговата слабост, сега побавно му се приближуваа и тоа не како да доаѓаат на помирување, туку како да ќе го напаѓаат.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Шестото навистина го испи малку побавно, но никој тоа не го забележа, на седмото виде само Трајанка и ѝ затупка срцето што ќе излезе победник, на осмото децата почнаа да му се смеат дека не може ни колку едно женско да биде јунак, на деветтото одвај го качуваше ридот а кога дојде до половината на десеттото, којзнае како стана, но се закашла и не го допи.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Танас, не сфаќајќи што станува, бавно ја зеде шамијата и откако долго се колебаше пред насобраните браќа и снаи, полека почна да ја одврзува.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Но минат бргу миговите на утрината и еве: веќе и пладне наближува, една мисла бавно над ведрината потајно се спушта и загрижува.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Водата сосема бавно се премрежи и пак се потона во камено смирување.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Верглата мрмори глуво и глуво мрмори Сена. Сликарот бавно стана и празен поглед крена.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Живееш во еден град триесет години, ги познаваш сите негови жители, а сега, наеднаш, читајќи весник и бавно чекорејќи, запаѓаш меѓу непознати луѓе, поинаку облечени од оние што ги познаваш, со поинакви очи, со поинаков говор.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Но доцна е. Кловнот оди кон своето вечно и темно гнездо, бавно како некогаш што одел преку растргнатата жица.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Жолтите одеа бавно и достоинствено, белите се обѕираа по нас, сините брзаа, се судруваа и не извинувајќи се, продолжуваа да чекорат.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Се сети: ритмот на пулсот опаѓаше, бавно патуваше во неврат, во смрт. Алкохол, проклетство.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Нешто во свеста се кине, прска во шушкави искри.тие трепетливи светулки се извишуваат нечујно, бавно, сигурно, и кога ќе се изморат на својот пат, паѓаат, умираат, покриваат се со пепел.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Не гледа, знае: пилата бавно ја двои коската на два дела.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Коњ без утре, со обесен товар кловновски години на опашот, години и минати подвизи, години и скокови над бездни, години и бавно влечење.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Таа бавно се придигна, преправајќи се дека е болна, се довлечка до креденецот, отсече парче леб, го намачка со мармалад и му го подаде на Мирка.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Бавно кревајќи рака, тој го скина пликот, и, штом ги прочита во себе првите редови, лицето му светна и тој извика: - Таксај, Бојано, таксај! - Што бре, што има?
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Јавнал на бел алогон коњ, Питу, целиот облечен во срма, се спушташе бавно низ стрмните улици на градот. Тие беа сега речиси пусти.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Сашка бавно ја заврте главата кон огледалото.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Околу него се вртеа бавно и во круг математички формули, латински мудрости, шарени глобуси, хемиски мириси.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
