аргатлак (ж.)
Тој Јован Ѓуров, или како го викаа в село — Ѓуровчето, беше син на дедот Ѓура Јовановски од нашето село Витолишча, кој, за да го исхрани Јована и трите му сестри, помали од него, одеше секоја пролет во Ќесендра или Метуите на жетва, а откако ќе се вратеше оттаму продолжуваше со аргатлакот во Прилепско или Битолско Поле. Со парите што ќе ги донесе од жетва ќе купеше толку леб, колку еднаш во денот да јадат децата.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Тогаш за аргатлукот не им плаќале со пари туку со пченка, за со почетокот на зимата да стаса лепчето за преживување.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Сезонски, така тогаш се нарекуваше аргатлукот по нивите, работеше од окопување на коренот, кастрење ластари, врзување... до берба на грозјето.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
