апсурден (прид.)
Браќа! Зар не е апсурдно да се мисли оти Русија се плашела од голема Бугарија и не го сакала нашето ослободување и оти поради тие причини не го сакала нашето ослободување и помагала да се ракоположи Фирмилијан?
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Налик на непристрасен наратор, застанувајќи над и надвор од раскажуваниот настан, тој всушност, за време на сета сторија, сугерира дека е внатре, дека е вознемирениот глас на една неправедна војна, на една апсурдна и трагична војна...
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Овој дел од патувањето на двајцата војници, одбележува една историска епоха, ја бележи апсурноста и трагичноста на таа војна, која воглавно се отсликува преку нивните регистрирани доживувања (низ исповедта на нараторот, кој знае сѐ, но не е сосема сигурен), без да се свесни, или се нецелосно свесни протагонисти на тие дејанија...
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Ми се чини дека точно приодот од видливо кон невидливо ја покажува, меѓу другото, и сега апсурдност на психеделичката уметност која докажува дека преку стимулантното дејство на психоделичкиот фактор личноста може да ги продлабочи своите доживувања на надворешниот свет и дека свеста спрема себе си ја проширува на тој начин што доаѓа до активирање на непристапните региони на психата кои во нормални услови остануваат скриени во пределот на несвесното.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Во романот се случуваат многу апсурдни ситуации.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Од перспективата на интенционалистичкиот начин на објаснување на следењето на правилата, ова прашање мора да изгледа апсурдно: имено, што друго може да значи тоа дека некој го сфатил правилото, освен дека тој знае што тоа правило бара?
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Зар апсурдноста на повикот од еден државен систем со кој не се идентифицирам може да ме регрутира и да ме испрати на фронт каде ќе ми ги истурат цревата за цел која ми е далечна колку и септичките јами во некое од предградијата на Рио де Женеиро, може да се нарече морален, а моето дрогирање да се оквалификува како неморално?
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Овој пат без присуство на другите – беше без маската на апсурдната претстава, во која претходно ја играше улогата на антиверскиот Јаго.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Ширењето на културниот песимизам и чувството на бесмисленост на животот како апсурден мораме да му го припишеме на споменатиот преврат што го изведе формалниот ум.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Идејата без сомнение беше апсурдна, но искрсна во неговиот ум во истиот момент кога го почувствува парчето хартија во својата рака.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
„Седум и дваесет“, рече Земанек, одговарајќи ми апсурдно, исто така.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Како што заспа, така се најде на некој отворен, недефиниран простор, во една колку парадоксална толку и апсурдна ситуација.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Си ја замислував апсурдноста: распарталена книга пронајдена на улица а потоа прогласена за своја само затоа зашто не бил познат авторот! А згора на сѐ распарталена.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Политичарите за кои редовно гласаше не умееја да се снајдат во апсурдноста на чудовиштето кое половина беше мир, а половина војна.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Песните го одрекоа она што го говореа Го искорнаа она што го мислеа Какво апсурдно однесување: Решиле да бидат слободни!
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Напротив, Маркоска, жестоко (уште една конотација со терминот Естуизам) ги сопоставува во својата поезија елементите на прочитаното и доживеаното и навидум детски, наивно, поентира во манир на Зен-мајстор, со своите чудни и на моменти апсурдни разрешници на така строго (метрички) „излеаните ” форми импрегнирани со лирски патос, но со саркастична глазура, за оние кои го гледаат само одблесокот на мислата од семантичкиот габарит на „направеното”...
„Сите притоки се слеваат во моето корито“
од Марта Маркоска
(2009)
А тоа беше ова: штом ја отвори кутијата со храна, го почувствува парфемот на Рози и веднаш го обзеде чудна, апсурдна и фантастична мисла.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Брзав да ја завршам апсурдноста на оваа случајна децениска средба во која прашањето „како сте“ сосема природно изостана.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
За жал, со индигнација можеме да констатираме дека нашите судии – заглавени во калта на корупцијата, непотизмот, кронизмот, политичките притисоци и партиските агенди, немаат ниту сила, ниту знаење, а ниту разборитост да го одбегнат штетниот буквалистички правен позитивизам при толкувањето и примената на законите – кој, како што видовме, некогаш води и до носење на апсурдни пресуди кои влијаат врз цели семејства.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“
од Димитар Апасиев
(2011)
Ѓорѓиевски одлучно истакнува дека ваквиот игнорантски однос на државата е апсурден и несфатлив, особено кога се работи за земјоделски култури кои се од стратешки карактер за националната аграрна политика, култури од кои се добива загарантиран доходовен производ, во случајот, шеќер.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“
од Димитар Апасиев
(2011)
