амин (изв.)
Со нив моли се за нас, преподобен учител, што го прочитуваме твоето преславно успение во славата на Пресвета Троица, Таткото и Синот и Пресветиот Дух, сега и секогаш и во сите векови, АМИН!
„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“
од Климент Охридски
(1754)
ЕФКА: Амин! Ајде, баци им рака на свекорот и свекрвата.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
АРСО: Амин и тебе раката! (Ѝ дава знак со прстите на Цонка да му побара на Теодос пари.)
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
МАРА: (која се поздравила со гостите) Амин!
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
МАРА: (со главата кон небото). Амин! Господ да ти ја чуе молитвата.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
ВАСИЛКА: Амин, господи! Од устата твоја во божјите уши!
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
И така со „добро утро" со „живот со здравје", со „аирлија, амин", си дојдоа каде „Волча жила".
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
На сповојницата се изредија сите можни и неможни благослови и на сите Митра викаше „амин“, иако во себе си повторуваше на благословот „да не е жив новиот човек“ — „до дните — од дните на пците“,на благословот „к'смет господ да му даде“ — „краста и орлови нокти да се чеше“; „голем да порасне“ — „една педа од земјата“; „мома убава да стане“; „плашило на векот да биде“; „за изгора во село да биде“ — „папакот да ѝ гори, и нејзе и на таа шо а роди“; „ергените по неа да лудуат“, Миша додаваше: „да даде господ она да полуди, та и татко, и мајка од неа да бегаат“; „да му се живи родители“ — „довечера, дај боже“ и така натака.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ако ми живо остане, доб'ка старост ќе вати од седумдесет години, — заврши бабата Маловица со наречувањето. а додека таа наречуваше другите само викаа „амин, амин, амин, боженце златен, така да биде“.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ни небо ни галица – само глас од далеку што иде И стеблото што го ниша и тие под стеблото сами - Амин.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Ни земја ни божјак – само троа месечина горе И еден крст што да ги покрие сами - Амин.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Ни морија ни јота – само една темна песна Од која да изгори сѐ за да останат сами - Амин.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Сал понекои грешки и по смртта нејќат ко на секои умрени да им речеш амин...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
И да вели амин И мајка ти потоа да стане И да ја принесе првата чинија узреани черешни Од вашиот двор.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Те гледам се молиш покрај една света рака И во копитата на коњот што го враќа твоето момче Има многу ѕвезди и – амин меѓу ѕвездите...
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Децата ги одврзуваа шамивчињата од крстовите што ги носеа, а попот пееше: - Благословен бог наш всегда њиње и присно и во веки векови, Амин.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Врват луѓе, нѐ гледаат, се пресмеваат. - Аирлија, велат луѓето. - Амин, вели Јон, бериме сливи.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Некој само за себе се моли, некој и за здрави и за болни и за умрени се моли. „Господе помилуј и амин господе!“
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Се втурнавме во нивните пароли затоа што некој друг така рекол и ние рековме - амин.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Можеби некогаш одамна и било така, признава тој, додавајќи амандман на нејзиното амин, но тоа е друга приказна: онаа во која терминалниот пар долготрајни љубовници доаѓаат во хотелот кого што мрачно го нарекуваат Последно одмориште.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
