амбар (м.)
Слегол од амбарче Силјан долу и тргнал за дома да си влезе, чунки рано било и малку времето расипано со дожд и лапавица, била уште баба Марта, та домашните си седеле крај огон и си се грееле.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Влегле сватовите дома да ручаат, а Силјаница си го зела детето за рака и се качила на амбар да плаче и да жали дека не ѝ бил тука Силјан.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Силјан дошол на амварче и си го отнал црпчето, да си се потурил и ете ти го човек како што си бил дома у себеси при татко и мајка, при жена и дете.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Ноќе чума ли одеше плод од поле ли береше - амбар селски пуст остана!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Одма ми в село влегоа, фатија куќи да пленват, фатија амбари да црпат, фатија овци да колат. Тие ми беа Германци.
„Од борбата“
од Блаже Конески
(1950)
На амбарот или во земникот? — го праша Митра Илка и сама се поправи.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Затоа вели: нека ми а ариза и ваа нива да не ѝ се стори кедер на детето, — ја плашеше Стале Трна, бидејќи „Даги нива“ беше нива од осум товари семе пченичарка, од која Трна наоѓаше по 50—60 товари пченица, та „сајбијата“ сакаше таа пченичка да се тура во неговите амбари, а не во Трнините.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И дури тој есапеше колку снопови има и колку десеток ќе му падне, чорбаџиите радосно ги полнеа вреќите и го носеа житото во Колобановиот амбар.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Еднаш на еден му ја запали племната, на друг му го испушти житото од амбарот во калта.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Пред плисоците, на крај од жолтата суша во која се множеа мешлести бубалчиња што ги ослободуваа покосените и непокосените класја од зрна, по земјата се тркалаа со невидена брзина проѕирни топки електрицитет, ги косеа овците по планините и луѓето по улиците, ги гореа амбарите и ги поцрнуваа куќите, внесуваа во срцата страв и болка.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Селаните одамна пожнаа, овршија и го прибраа житцето во амбарите, направени од букови делкани штици.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
XI Гладот, што како стрвина се нафрли врз селото, постојано и сѐ повеќе се вовлекуваше во празните амбари и ношви и ненаситно лиже, гризе и сотира.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Дури и со плашило ги заградил амбарите за да не можат да клукаат пилињата.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Потплашени братучедите се засолнија зад амбарот пред чардакот и зачекаа.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Колибата ја сочинуваа две одделенија, надворешно, мошне пространо, со сосаци и амбари покрај ѕидот, во кои се сместуваа житото, компирите, кромидот, а по диреците на клинови висеа торби во кои можеше да се најде грав, просо, лук, брашно и други потреби.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
2. Летото помина, седбата се собра. Адем ги наполни амбарите со одлична крушевичка 'рж; царевките родија не полошо од 'ржите и јачмењето.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Почна со јаслите од долни крај, продолжи со амбарите, каците, ноќвите, а кога и овие се досвршија им се загнаа на кочините, говедарниците, та дојде редот и на племните во кои живееја селаните.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Пците, осветлени веќе од пламенот што го зафати копата, говедарникот и трлото, исплашени од пушките, се изнапикаа под амбарите, некои избегаа надвор од дворот.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Влегоа во една визба, кадешто имаше дрвен амбар со брашно.
„Раскази за деца“
од Драгица Најческа
(1979)
Ѕидниот часовник – предел во кој се гледа пастувот од песните со рогови кога го корне крстот во полето; лилјак кога прелетува некаде од кај амбарите; старец што му шепти во сонот на полноќното сонце; ноќта во која полка исчезнуваат буквите чиј глас од ѕид до ѕид, бие во крвта, скита низ иднината и застанува само ден-два по твоето заминување.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
