алиште (ср.)
Та таа знае сигурно дека во Мариово никој не продава никакво алиште освен оние што ги даваат на црквите и манастирите.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ќе ми донесиш нишан од обата. Од Доста од котата, од Илка од некое алишче, некое парталче.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Го фрлам аливцата и излегувам. Гледам војник се наведнува, зема камења, а Чако го прилајува и подбегнува. - Мирен, викам, мирен и Чако ја подвиткува опашката.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Дојдов и јас на ред. Се гледам заслабнат, ушите ми бучат, аливцата се мавтаат на мене.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ветво алиште не се крпи. - Не давај се, Јоне, не предавај се, го молам, и се крстам над главата негова, над иконата негова.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Нашата најголема вина беше што не бевме Грци. „Омразата е како и накапката на алиштето, велеше дедо.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Е, се исправив некако, небаре лисник, неисцедено алиште.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ќе се загрее алиштето и — пам, пум — ќе почнат да пукаат, мислиш некоја престрелка, пушкарање.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Старата чекаше да слушне од него какво варилце да зготви за ручек, а можеше патем да пропере некое алиште или да ја фати метлата.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Посакав да му речам дека многуте негови барања и ставови потсетуваат на стари изветвени алиштенца штотуку испрани и испружени по јажињата на размислите со надеж дека ќе можат да послужат за некоја нова употреба откако ќе се исцедат и исушат.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Оние што доаѓаа бараа да ја видат неговата одаја, и неговите шејови, а јас им велам дека во одајата има само една преслека од момчето, другите алиштенца се од мојот син Иван.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Во аливцата од под трненката, во опинци на боса нога, без колан и пушка, на опашката од бригадата небаре водоносец по ровови - Баге го дочека ослободувањето на земјата и влезе во родниот град горд како на бел коњ.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Горда го отвори пакетот и почна да ѝ ги пробува аливцата што ѝ ги донела, но детето не ја гледаше во насолзените очи туку во лакираните нокти и ѝ сричаше „мамо” на жената, а не нејзе.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Не смееја тие да носат ни чизми, а секоја година добиваа по едно басмено алиште, по две горни кошули, по една мала наметка, два лака, една сабја, штит и неколку шлемови.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Но неговото постојано присуство и верност, исто така можеа да ја закрепнат надежта дека за ден-два сѐ ќе се измени, да не беше чемерот на душата кој се туткаше од солзите како натопено алиште.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Во часовите на работ од бессознанието, кога високата температура правеше само одвреме навреме да се освестувам, во таа полусвесност можев да ја видам мама, нејзиниот поглед во кој беше стрепетот за мојот живот, нејзините раце кои ми редеа ладни крпи на челото, кои ги соблекуваа од мене испотените алиштенца и ми облекуваа нови.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
А мангупот ѝ беше зел и мерка, па и алиштенца од мајка ми ѝ подаруваше за да ја поткупи, а таа одбиваше да доаѓа зашто почнал и да ја штипка и да ја срамоти, а тој само ја „мувал“ - така ми рече кога го искарав.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
