нема (несв.)
А словенски таму немаше, та заради тоа словенските букви не се букви од Бога.
„За буквите“
од Црноризец Храбар
(1754)
Неговиот труд и подвиг ги почитуваме и слични пофалби нема кому да упатиме, па иако отпосле светна, сепак надмина сѐ, како и Деница, која иако огрева најпосле, со својата светлина ги облева сите ѕвезди кои имаат сончева светлина.
„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“
од Климент Охридски
(1754)
Порано, пак, Словените немаа книги, туку се служеа со рески и цртички, читаа и гатаа исто како и многубошците.
„За буквите“
од Црноризец Храбар
(1754)
Но пред тоа Грците немаа букви на свој јазик, а ги пишуваа своите зборови со феникиски букви.
„За буквите“
од Црноризец Храбар
(1754)
Нема место што не е осветлено од неговата блажена душа, оти на сите народи скриените тајни им ги откри разумно исповедајќи, на едни со писмо, на други со поука.
„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“
од Климент Охридски
(1754)
А кои немат вера и грешно живеат, них неќе да ги види.
„Избор“
од Јоаким Крчовски
(1814)
И сичкии слушале: „Пресвјатаја Богородица да покаже некое чудо за уверение, зашто немам кабахат. Ја да се избавим от ова осуждение и клевети“.
„Избор“
од Јоаким Крчовски
(1814)
А син твој простил ги, — оште тебе немале таква помоштница, а он простил ги.
„Избор“
од Јоаким Крчовски
(1814)
Го нема, кутри, Кузман ваш кој како своја зеница ве чуваше вас сите и крајот свиден роден наш!"
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
На рацете нема да залулам внуче, а ете, каде ме остави, каде?!
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Та Кузман, јунак славен, падна убиен од Гега, тој сердар прочут падна в бој, и ќе ги гази пљачкашот планините ни сега, а да ги брани нема кој ...“
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Врвех си дни, недели, нигде нема ништо, сегде тихо, сегде мирно, радост и веселба!
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
Нема сестри, нема тетки, никого он нема: е едничек, е самичек, сираче без татка...
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
Али сѐ да ти раскаже баба не умеет, та и с'лзи, синко, с'лзи срцето ми кинат, те мене не дават, синко, сичко да припомнам, те јазик ми ен заврзват, та и време нема...
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
– „А бре татко и ти мајко, што не ме верувате оти бев штрк и ви седев на куќава на другиот крај; имаше летово еден штрк али немаше?“
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Ејди јас сиромав, нема за мене избавиште и одење веќе во Коњари.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
– „Пушти го, Велко чедо, штркот, пушти го, му рекла Неда, оти е гревота, зер и тој, завали, е некој вдовец ја вдовица како мене што сум без татка ти, еве ќе стори близу две години како поштукот му го нема.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Во болници модни, во кревети чисти не ќе најде почин дружината млада, во војните не се правилата исти, и нема бел бајрак за народ што страда.
„Локвата и Вињари“
од Лазар Поп Трајков
(1903)
Во животот ропски, во страшниот пекол не, никогаш нема никој да не врати; а работа чесна го сакаме веков, имињата славни почит да ги злати.
„Локвата и Вињари“
од Лазар Поп Трајков
(1903)
А робот, што ако поднесува жртви, за вашиот подвиг разбирање нема.
„Локвата и Вињари“
од Лазар Поп Трајков
(1903)
