вика (несв.)
Го викавме војвода, господ. . . штом наумил нешто - веднаш го вршеше лесно.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Кузман ги запре со глава: им влеа тој храброст и веднашка гласник ни прати — в борба не викаше.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
– „Сполај ти, Господи, сполај ти, бре стрико, што беше била клетвата лоша, им рекол Силјан, татко ми кажуваше за две пилиња што се кај нас в поле, едното го викаат Сиве, а другото Чуле.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Силјан беше многу гален и од татка и од мајка, чунки од многу синови Божинови само Силјан беше останал жив, та од тоа беше гален многу и беше го ожениле уште на шеснаесет години и на седумнаесетте години му се роди на Силјана едно дете машко, му го викаа Велко.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
– „Шоана, али навистина е ова, али на соне; види сега и децана да ме познават и на име да ме викаат, чудна оваа работа ќе биде; ај да видиме Господ што ќе каже“, си велел сам во себе и влегол у човекот дома.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
28. Се прашува, кого го убедија ” Movement Macedonien”, “Право”, “Автономија” и др. во тоа оти се борат за слобода Македонците, а не оние што се викаат “Бугари” и се од Македонија и Бугарија? – Никого.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Ами каква нова, т.е. македонска народност, кога ние, нашите татковци, дедовци и прадедовци се викале Бугари?
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Пред Турците ние сме „каури” и „раја”, и „каури” фативме да се викаме и меѓу нас.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
На тоа ме вика долгот, повелбата на немилосрдната судбина… (Се замислува) А, татко ми? А жена ми?
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
Да му кажеш дека го вика мајка му на Зафира да дојде масло да свети...
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
ФИДАН: Бре, бре, бре! Сиромав Славче! И тој излегол некој љубовник. Зрел човек од дете женско да брани и џандари да вика!...
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Дошла поголемата и уште од врата вика: „Стани, татко! Не си слаб!“ - „Не можам снао, вели Серафим. Да простиш, направив малку аџамилак, не сум чист.“
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Бргу, чорбаџиката те вика. Иј, полека, шлека!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Бргу да се облечам, бргу! (Вика.) Анастасијо! Бргу најди ја Анастасија!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Што да чинам, боже! (Доаѓа до другата врата и тивко вика.) Нацо, Нацо!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
ДЕПА: У, зулум голем, кој викал на маче коте?!
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
МИТРЕ: Ами, во... Како се викаше бре, Анѓеле, вилаетот што ќе те носи компанијата?
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
А — пак ти „Будалине“! А сите сме навикнале да те викаме Коте. Од каде да знаеме ние што мислиш!
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
И кога сите минеа покрај врбата стушена - делии се запираа незнаен брат си викаа: „Ја стани, море јабанец на оро со самовили!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Ако, вика, нека ме заколи, зошто сум жива.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
