трамвај (м.)
Откако се згустило движењето на улиците, поради многубројните автобуси, трамваи, автомобили, парижаните побарале излез од тоа во метрото.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Навстина, тој е присутен секаде поради автомобилските сирени, писоците на локомотивите, брмчењето на колите пред гаражите, пред паркинг - плацевите, чкртањето на трамваите.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Истанбул е град речиси без трамваи.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Се качив на еден трамвај и шетам така, ко без глава, ко пуштено пашито.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Коларов го згази трамвај пред тргнување, а Хаџиевски повторно го затворија.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Го гледаш Јуриј Андреевич како излегува од трамвајот и паѓа во грч, не можејќи да ги изговори четирите сакани кобни букви – се поистоветуваш.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Бојсовата инсталација Strassenbahnhaltestelle (Трамвајска станица) од 1976 г. сфатена е како да го одразува неговото искуство на „петгодишно дете кое влегува и излегува од трамвајот...преоѓа на другата страна за да седне на еден од ниските железни облици под столбот.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
И веќе и сега во становите во Киев гори светлина, од чешмите тече вода, се вршат поправки, улиците се чисти, а по тие улици се вози истиот комунален трамвај. 188 okno.mk
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
АГРАМЕРИТЕ ЛЕТААТ ВО НЕБО „Пичка му мајчина“, мрмореше полугласно еден човек во трамвај длабоко воздивнувајќи при секоја пцост.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Некаков сон влегува во собата - земја по земја, град по град, јазици, музика од многу далеку, “О, каков прекрасен свет“,what a wonderful world, трамвај штрака по шините како двоколка во некој минат век.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Компанијата на градските трамваи губела дневно 300 франци.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Се облекувам додека Моне спокојно дише во својот кревет, потоа се стрчувам да го фатам трамвајот „двојка“ што оди до Железничката, се симнувам пред станицата, купувам осминка со сирење и јогурт во син тетрапак од дрвената бурекџилница и со полни раце се упатувам кон првиот десен перон.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
За прв пат таа ќе ги види жолтите трамваи кои бавно се движеле низ градот.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Сите се качија, само јас и таа останавме, ни побегна трамвајот.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
На ракавите моравме да носиме давидова ѕвезда, за да бидат регулирани забраните кои важеа за сите Евреи: повеќе не смеевме да одиме во театар, опера, на концерт; не смеевме да одиме во ресторани и паркови; не смеевме да се возиме во такси; дозволено ни беше да се возиме со трамвај, ама само во задната кола; смеевме да излегуваме од дома, ама само во точно определени часови; телефоните ни беа укинати, а смеевме да користиме само две пошти во градот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Меѓутоа, единствената личност што мене ми остави впечаток за време на ова интермецо на мојата вработеност – тоа беше кондуктерот во трамвајот кој со својата алатка за дупчење билети ми го поништуваше денот; ќе го кренеше тоа парче хартија, мојот неделен возен билет, ќе го вотнеше во отворената челуст на својата справа и некакво невидливо мастило на него ќе поништеше два сантиметра – и еден ден од мојот живот – еден скапоцен ден кој ми носеше само замор, ниту приближно со онолку пари колку што ми беа потребни за да ја продолжам таа бесмислена работа.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
