гумно (ср.)
На општото гумно, над селото горе вршалица врши, снопје -класје зрело; есенската угар со трактор се оре, - нов живот се раѓа во моето село!
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Во моето село пак гумно се гласи, на небото горе пак солнцето пече, во селото мое пак снопје се носат, пак жито се врши и потта пак тече...
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
И така тој по нивјето, по гумната, таа дома — ретко ќе се сретнат до есен.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Од таа напара не го права сега тоа напарки — попреку нарилник — специјална направа која му се тура на добитокот на устата да не направи штета кога работи со него човек насадам — нафрлам снопје на гумното.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Еднаш ручаа кај еден, вечераа кај друг, а често замркнуваа по реката и ливадите да ја преспијат вечерта во некоја оставена слама на некои гумна или во капиците сено, за да се разбудат утре и ја продолжат својата вообичаена „работа“ — играта по врбите или вириштата, капењето и риби ловење.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И месечината не се симна по стожерите гумната зрно не видоа место плод по дрвјата растеше Во дланките како леб го стискаа селаните и прворотките место чедо раѓаа камен црн гол камен.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Само малите деца безгрижно играа по гумната, правеа кошарници, играа „бинек и бишка“.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Трајче го врза Дорча во гумното и со мајка му влегоа во изгорената куќа.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Овде-онде по гумната, како злато се жолтеа кочани пченка - сиромашната селска храна.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Најдо го зеде кибритот од Андона и ги одведе до гумното од Белоперевци.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Да повечераме, та после ќе си одиме во сламата на гумното и ќе лафеме.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
На гумното крај 'ржаната копа Толе му го изложи планот на Мирчета за Велиага.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Сега го гледаме како се врти со толчникот на сонцето среде чело та ни греат и ни пеат воденици викајќи го класјето на гумно збирајќи го денот на трпеза.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Стожер од бои исправено гумно од води извор на птици и огледало од цвеќа.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
В гумно ме пречекува Капинка и вика: - Мамо, мамо, вели, Здравко е болен. - Молчи, мори, ѝ викам на Капинка.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ете го, оздола, Доксим Тренчески и оди по гумната, по вравовите и раскажува: - Чув, вели Доксим Тренчески, дека војниците умирале ко риби во пресушена река.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Слегувам во гумното, го вабам кучето. Викам: на, Чако, на!
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Само ѝ влегло во устата кога спиела на гумното и пак ѝ излегло...
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Како да беа вистински `ртки па душкаа по гумната, по дворовите, на срецелото, по бунарите и чешмите и изгледа тогаш научиле дека Тодејца не е тукашна, туку дека можеби е Еврејка.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Заедно со живеалишните и добиточните згради, со живинарниците, кошарите и амбарите, со гумната и оградите за излачување на добиточниот подмладок, со бунарите и коритата за пиење на добитокот и со родните дрвја, Имотот, на садриазамот му се чинеше, се простира до во недоглед.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
