неподвижен (прид.)
Лежеше мирно и неподвижно и едно време на Мечета му се стори дека заспал.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Тешката, влакнеста рака, за која верувам дека е со неподвижен прст, се подава кон чашата...
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Не земјата, времето беше република на безделните - она топло, неподвижно, дембелско лето.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Сеќавав некаква одвратност спрема ревењето и неподвижноста во која се наоѓаше.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Но немаше каде. Стоеше неподвижна, со наведена глава и го примаше острилото на изговорените зборови.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Иако седев неподвижен, скоро без здив, посокот пак чкрташе под моите стапалки со број четириесет и пет, два броја помалку од вратот за кој тие ќе исплетеа јамка дури и од своите аорти.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Черечи ме, Цезар, му рекол на лавот; ѕверот болно мижуркал и останал неподвижен.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
„Коњак“, побара и остана неподвижен, со забуцани прсти во косата, загледан во дамките на нечистиот чаршав.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Затоа е ноќта мртва и зелена. Сум ја грзел и сум ја труел. Затоа е неподвижна.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Се згрчи зад куп тули и остана неподвижен и самиот како дел од сивите урнатини, безобличен на круговите на џебните светилки, за подвижните светкави дамки зад него.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
И така замислен, гологлав и подведнат, остана долго неподвижен.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Го удри челото од подот и остана неподвижен на местото.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Без напор, како далеку пред тоа еднаш, во едно детство, се сети дека плови по непознати простори, мал и згрчен, сиот наморничавен и неподвижен.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Во неподвижниот негов разум не воскреснуваше ништо друго освен неговото минато и тој се иправи и седна крај прозорецот на крцкавиот кревет натопен со семожни мириси на грев.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
И рече: Оче Симеоне, од кај ќе почнеме сега, вака без место на жолтиот Нојов кораб со пијано кормило? * Почна како што заврши еднаш, одамна, пред аџилакот во смоларата - згрчен и в крчма, помеѓу дождалците неподвижни и невесели зарад неговата бескрвност и крв во очите.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Таа избледена светлина на прозорецот како да го испаруваше и уплашено чезнеше од разбеснетите зборови и од мрачниот заговор на сенките што се диплеа околу неподвижното тело на Арсо.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Сето си беше и требаше да си остане такво, мртво, приклештено, колку и да болеше со својата неподвижност. Беше без длабочина, како на фотографија.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Слабото, малечко тело не се помести: - неподвижно лежеше врз детската дланка што трепереше од ужас и жал.
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
Имаше тешка, неподвижна снага, која не можеше да се провлече ни многу напори меѓу гранките, каде што инаку би му било потребно само едно потскокнување и едно префрлање.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Остануваше на прозорецот сосема неподвижен, со сите тие врескања во себе, и со еден човек, со еден пронајден лик во сеќавањето, за кого што тој ни еднаш не мислел дека го има сочувано во себе.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
