Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Зошто во Македонија се беа помешале младото и старото вино во една мешина, во која се надвјасуваа меѓусебно, па се закануваа секое со својата жестина да создаде што посилен ветер, ураган во чие око се криеше тајната која не знаеме каде ќе нѐ однесе. А таму, во тоа око, кој може да навлезе? ***

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Кога би го знаела ова Европската Унија ќе нѐ прими – ние сме без мираз!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Тогаш истовремено нѐ притискаат психата и вината: Што ќе мислат другите? Што ќе речат, дали ќе нѐ осудат?

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

- Право во Европа ќе нѐ водиш, - ми вели.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Сонцето ќе нѐ усмрти сред купот црвена земја.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Мајка ми ќе нѐ собереше сите четворица и со часови нѐ анимираше крај брегот на морето.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Слушнав како ѝ рекоа на мајка ми: „Мајко разбуди ја Ласа да ја видиме, оти којзнае дали уште еднаш ќе ни се пружи прилика да дојдеме во селото, бидејќи сега ќе нѐ испратат на Грамос или Вичо, па може ќе загинеме...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Тој редовно ќе нѐ прашаше дали сакаме клакер или лимонада, а откако Рашела ќе ме погледнеше право в очи и ќе одговореше одречно од името на двајцата, тој ќе ја ставеше својата крупна рака на нејзината глава, ќе ја погалеше по густата сјајна коса, нежно ќе ја лизнеше раката по образот на ќерка си и ќе останеше така, со блага насмевка на лицето, загледан со своите, во тажниот одраз на нејзините длабоки, интелигентни очи.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Се зборува дека наскоро ќе нѐ собираат нас Евреите и дека ќе нѐ однесат некаде, на пат за кој никој не знае ништо”. „Тоа се глупости, народот денес сешто зборува”, рече мајка ми со слична решителност. „Можно е”, одговори по подолга пауза таткото на Рашела.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тогаш Корец почувствува дека е време да го активира знаењето стекнато на високите рабински студии, неговата реторичка вештина со која владееше врвно и која, знаеше, имаше сила да поведе колку и да заведе: „Мој сон е, учителу, конечното остварување на спој меѓу одамна поделеното западно и источно еврејство, големата унија што ќе нѐ сплоти во единствена нација, во нацијата на одново собраниот Израил”. Погледот на Апфелблум се спитоми.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ридот Цион е мајката на Израил, Ерусалим е центарот на светот, можеби е ова времето кога вековно прогонетите, страдната дијаспора, вековно расеаниот Израил конечно ќе се врати кон матицата, барем духовно обединет околу неа.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

- Извинете, - зборна тој учтиво - вие одовде ли сте? -Не. - Тогај кажете ми до кога ќе нѐ тормози оваа судбина?

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Не може, не е ова отел, барајте си на друго место. - Како не може, - се спротиви подофицерот. - Значи ние надвор да останеме? Ќе нѐ пуштиш и ќе играш.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Каде ќе нѐ носите со детево? ... Зар не ви е грев?... - Кај другите ... Има доста како тебе ...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Веројатно сте разбрале дека ќе нѐ креваат.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Навечер ќе нѐ сретне и не зборува ништо.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

А потоа крвожедно виновен сум - си вели и се трга настрана за да може да се исплаче, ќе нѐ зграби за врат: сите.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Месечина нема, па грмушките, одвреме навреме, ќе излетаа крај патот и ќе нѐ пречекаат како некои клекнати стражари.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ги пуштавме од раце само тогаш кога од јарешкиот вресок ќе ни оглувеа ушите или ќе нѐ заболеа нозете од клоцање.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Нафрлени се како стрвини над нас, па на смена, едноподруго, ќе нѐ сотрат ...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Нѐ сослуша, а потоа нѐ истера зборувајќи дека ќе нѐ казни.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- Како? - се штрекна Танас, - тие се повеќе од нас. Ќе нѐ зобнат... - Сите ли се таму? - Да...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Каде ќе нѐ давиш со Митра, дави нѐ, твоа бога, твоа душа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Токо, јас едно мисла татко — му се обрна Бојко на Јована.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ќе ја издупчат агите и ќе нѐ видат, — се притапка Јован и ја кладе и тој својата манлихера на една од дупките.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Наш бил к'сметот шо излезе меко. Ами ако не засипеше воа мекото како ниа сиромаси пред седумо сум дена? Кој ќе нѐ платеше нас?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Од кого велиш повеќе да се плашеме?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Момчињава толку се истошени, та ни оган не ќе отворат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Малку Турците нѐ глодаа и ќе нѐ глодаат, сега па и од него беља, — се жалеа селаните по селата каде зашета Толе слободно, бидејќи аскерот и заптиите од Витолиште не се решаваа да излезат веднаш по нападот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Пак се смирија. — Еве шо, — рече Толе. — Во секое село требе ние да си кладиме наши луѓе за работата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Ами сега шо правиме? — почна да се тагува дедот Јован. — Ќе нѐ избесат виа пци утре.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И откако ги испрати со најголема срдечност, му се фрли на Мирчета: — Море ќе нѐ земеш на душа со вакви твои пријатели, бреј! Не гледаш ли, пет души сме ти се обесиле на вратот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Дури му го ведиме грбот, ќе нѐ вјаваат и ќе нѐ т'чат како добици.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Да правиме давии, да кажуаме на мудурот во Витолишча — ќе нѐ избесе ако остане жив.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Да се иставиме, туку каде ќе се задржиме кога ќе се раздени и кога ќе нѐ поткачи Бахтијар? — му упадна Митре Влавот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ами кај ќе одиме кога ќе нѐ запашкаат после? — Ех, кај ќе одиме!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А сите не ќе нѐ исколат Турците? И тие се од месо и крв! Коџабашијата ги смири селаните.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Аскерот ни иде по трагата и бргу ќе нѐ открие.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ама, таман ние растовариме, и еве ти и агите озгора стената, припукаа на нас, Бре, ќе не јадат пците едни, бре ќе нѐ оберат, ќе ни и земат добитчоките.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ако не нѐ изгоре Толе — Паша ќе нѐ изгоре Бахтијарпаша.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И на сите во одајата им стана јасно дека ќе го мрсат ортомчето, било јавно како Алекса, било тајно како Дончета, та еден ден излезе еден млад човек висок, со руса убава брадичка, пред сите со еден предлог: — Ќе нѐ каснат агите што ќе нѐ каснат; таа се виде, луѓе, ами ајде да побараме некое чаре.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Јас су ви паша, јас су ви валија, јас су ви султан.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Нештата се собираат... Ноќта ќе нѐ земе.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Според ефектот течноста беше нешто како Солна киселина, само со дваесетина пати поголема моќ на разградување. okno.mk | Margina #26-28 [1995] 58 Славко: До кога Господарот Минго вака ќе нѐ шлапа по космосов?

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

- Патчево ќе нѐ доведе до Чукарот - рече Бојан. - Таму ќе одмориме.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Ќе нѐ одведеш ли кај нив да ја видиме? - Кога сакате, - рече Бојан.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

А Елена ќе каже и ќе нѐ задржат.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Гледаш, остатоците од мозаиците, оној ѕид покрај кој сега копаме, ќе нѐ доведат до нешто значајно...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Ќе ѝ пишам да дојде. Ќе ја пречекам в село, а довде ќе нѐ донесе шумарот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Кога ќе нѐ напуштат плодовите ќе тргнам во потрага по мојот бел камен.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Долго потоа слушаат како светка в земи модра ѕвезда меѓу ребрата на нивните чеда Таа утре што ќе трепка врз тревата што ќе нѐ покрива.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Но сега те молиме врати нѐ пак на Земјата. Снежана ќе се разбуди и ќе нѐ бара.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Потем логотетот се созеде и почна со зборови најгнасни да фрла по сите нас, освен по Лествичникот; рече дека ќе нѐ распушти, дека ќе нѐ прогони од царството, дека имињата ќе ни одземе, прав и пепел дека ќе нѐ стори, дека за опашки од единаесет коњи ќе нѐ врзе и ќе нѐ влече сѐ додека трае животот на коњот, дека главите наши на кол ќе ги надене и на ѕидините од градот ќе ги истакне, како бајраци на срамот и лицемерието, на неверноста кон себеси, како пример за тоа што ќе ја снајде устата што говори она што не говори душата, и тоа пред тронот владетелски, царски!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Ајде“, рече. „Ќе нѐ стемни“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Да си одиме по пругата“, рече Земанек и јас знаев зошто вели така: во таа општа дезориентираност во тој широк простор, во таа светлина што гаснеше, единствена сигурност да не се изгубиме нудеше пругата; таа водеше некаде, водеше на конкретно место, и гарантираше дека ако се оди по неа, нема да се скршне од вистинскиот пат; мостот нѐ воведуваше право во тунелот, тунелот што изгледаше како да ќе нѐ шмукне, како да ќе нѐ голтне, како да ќе нѐ спроведе на саканото место.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Извини но секој од нас на свој начин си го замислува тоа принудно заминување.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ти должам големо извинување, Ташо, бидејќи на твоето заминување гледав само како на обично поминување од еден ден во друг, или како на една од честите преселби на птиците што не се случуваат поради промените на сезоните туку само поради невремето што напати ќе нѐ затекне сосема неподготвени, а тебе токму тоа те снајде.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Море за какви скришни места ми зборуваш?“, веќе заискруваше сладострасникот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„И како тогаш подароциве ќе нѐ развеселуваат и ќе нѐ прават посреќни ако се вадени од торбите на гревот“ го прашував сладострасниот корисник на мојата љубов?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Идиот, ќе нѐ чујат, низ заби писна налутениот Пенчо, ноздрите му беа змејски раширени, но всушност личеше на згрчена птица.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Па кога Кузман сред јарост и мака се провикна: ... „Бидете смели, о деца на Река! Нечесност не ќе нѐ плаши.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Не затоа што, ако се откажеме од него, ќе се усреќиме, туку затоа што тоа што ќе одбиеме да си го компромитираме посакувањето на она, правото, нема да постигне ништо и уште повеќе ќе нѐ унесреќи и ќе нѐ јадоса: ќе предизвика губење на малкуте вредни нешта во светот што навистина ги поседуваме и ќе нѐ натера да ги уништиме токму битијата што ни се најдраги.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Наместо да бегаме од злодухот на машката геј-родова девијантност, наместо да се срамиме од неа, наместо да ја дочекуваме со тврдоглава и тапа тишина или со одрекување, наместо да ја протеруваме во новоизградениот плакар на хомосексуалноста, треба да продолжиме – во духот на беспредрасудно и беспанично испитување – да го испитуваме значењето на машката геј-женственост, без страв дека секое нејзино разгледување нужно ќе нѐ врати на хомофобичните клишеа за нашата психопатологија.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

„Но, како што стануваме сѐ поприфатени, како што еволуираме од психијатриски случај до обично друго лице, дали и натаму ни е потребно да бидеме раздружени од главнотековното општество и од своите стрејт-соодветници?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Најмногу од сѐ, не треба да бидеме толку сигурни, пред да почнеме, дека веќе знаеме што е тоа геј-женственост, како функционира и што значи. 16 РОДОТ И ЖАНРОТ ‌Две основни премиси ќе го насочуваат претстојното испитување.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Па ајде да повториме некои од нив.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Скот Џејмс се закачува за еден дваесет и тригодишен магистранд на Стенфорд со магистратура по компјутерски науки, кој живеел во геј-студентска зграда на Стенфорд и кој веднаш откако магистрирал се преселил во маалото Кастро во Сан Франциско; колку повеќе друштвениот живот се врти околу суштествувањето како геј, тој толку повеќе инсистира на небитноста на суштествувањето како геј, исто како што тоа што се аутирал кога имал шеснаесет години било начисто „ненастан“.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Трагичната мудрост подразбира негово отфрлање.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Треба од поблиску да разгледаме на кој начин функционира во машката геј-култура оној заменски идентитет, женственоста – треба попродлабочено да сфатиме што е машката геј-женственост и за што служи.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

„Разбирам дека на угнетените малцинства им треба заедница за да чувствуваат прифатеност додека да станат интегрирани во останатиот дел од општеството“, признава Дегрант.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Мораме да научиме да му се опреме.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Понатаму, третирајќи го тој образец, чија највидна одлика е „родовата атипичност“, како претставителен за „геј-мажите што се склони кон зачувувањето“ (25) и најпосле за геј-мажите воопшто, Фелоус на крајот на краиштата ни ја наметнува како вистина за нас која мораме да ја признаеме – инаку ќе нѐ обвинат дека сме во состојба на одрекување (токму поради таквите тактики на виткање рака противниците на есенцијалистичките модели на хомосексуалната различност честопати го нагласуваат имплицитно принудувачкото, дисциплинирачко или „законодавно“ дејствување на есенцијалистичките теории).343 ‌Покрај сите тие проблеми, кои се типични за секој обид општествените идентитети да се претстават во есенцијалистичка смисла, во овој аргумент има и уште една слабост од толкувачки или критички вид.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Таква е, барем, визијата на класичната трагедија, онака како што по правило произлегува од јуначките судири меѓу мажите од различни поколенија.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Без да сакам да бидам догматичен, мислам дека може да се каже дека ефектот од Фелоусовиот пристап е претерано да ја обопштува појавата што ја објаснува толку раскошно и емпириски, истовремено хомогенизирајќи ја до еден „мошне доследен образец“, иако, мора да се признае, „испреплетен“ и „комплексен“ (25).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Конкретниот есенцијалистички модел на машкиот геј-идентитет кој го промовира Фелоус, неговата визија за геј-мажите како природни старинари, архитекти реставратори, љубители на стари куќи и „чувари на културата“, не може да ги објасни оние мажи – а знаеме дека такви има, дури ги има и во значителен број – кои се страсни и посветени модернисти, кои инстинктивно мразат украси, мразат викторијанска ситничавост и детали од разни периоди, кои копнеат по чисти линии и по апстрактни форми, по простори на зен-чистота и по јапонска апстракција и кои ни мртви нема да ги најдат ниту на сто метри од некое милјенце.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Уште ли ќе ни требаат собиралишта кога и другите наши соодветници ќе нѐ прифаќаат во негеј-баровите, во негеј-општествените центри и во негеј-храмовите?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Сега е време истражувањево да го прошириме (веќе нема да ги ставам напорнине наводници на зборот женственост, но под женственост, бидејќи поимот се однесува на геј-мажи, и понатаму ќе ги подразбирам не својствата и одликите на жените, туку нестандардното обликување на родот и на сексуалноста што ѝ е особено на машката геј-култура).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Се навикнавме во грч да го чекаме да наслушнуваме кога ќе се приближи, и благо да издишеме кога ќе нѐ одмине.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

И реков faleminderit,28 но, не сум сигурен дали добро го изговорив зборот, зашто никој од насобраните ништо не рече, само сомнително мрдаат со глави, молчаливо стојат, со гумените опинци ја копаат и ја бришат земјата од под нозе и ми се чини дека одвај чекаат кога ќе нѐ снема од пред нивните очи.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ни велеа дека дури и ќе нѐ ослободат од Турците, а ние за возврат требаше да одбереме дали богослужба ќе слушаме на бугарски или на грчки јазик.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И само се прашуваа луѓето – каде ли ќе нѐ носат? И носеа и стигнуваа и други.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

А пампурот сал рикаше и рикаше, а ние собрани куп, се тресеме, плачеме и си велиме - е сега ни дојде крајот, тука каде ништо не се гледа ќе нѐ фрлат во морето.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И до кога ќе нѐ делат?... Ме прашуваш за тие од нофитското раководство?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Некои прошепотија дека ќе нѐ фрлат во морето...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Кога Ели ќе заспиеше мама раскажувањето го прекинуваше, често и на половина збор, ја припокриваше, и неа и мене, нежно допирајќи ги покривачите, или ќе нѐ погалеше по косата. Од собата излегуваше на прсти и ја оставаше сосема малку подоотворена вратата, Ели да не се разбуди во сонот... ***

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Тоа беше првиот внук на брат ми, и му го дадоа името Ернст.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Понекогаш по некоја вест ќе нѐ израдуваше, како кога стигна телеграма дека Софи, која три години пред тоа се беше омажила за фотографот Макс Халберштат и имаше заминато да живее со него во Хамбург, родила син.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Роза, Марие, Паулина и мене нѐ ставија во група од дваесетина жени на наша возраст, и такви грбави, расклатени во одот, со бастуми во рацете, со погледи кои се обидуваа да наѕрат нешто повеќе во просторот, нешто подалеку од неколку педи околу себе, нѐ поведоа до блиските бараки.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Ќе нѐ испоубијат како кучиња.“ „Знам,“ реков.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ни дадоа леб и вода, и нѐ застанаа во ред да ни ги прегледаат документите, да ни ги запишат имињата, годините на раѓање, каде сме живееле, и да определат каде ќе нѐ сместат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тој молчеше. Потоа реков: „Јас немам право да го барам тоа, но сепак – кој сѐ е на списокот со твои блиски луѓе кои треба да ги спасиш?“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„И да се вратите, нас веќе ќе нѐ нема.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога врвев над амбарите, под душемето, се ежев сиот зашто кога сакаа да нѐ смират, старите ни велеа дека ќе нѐ фрлат во амбарите, во кои живеат и се кријат големи, троглави змии што ќе нè проголтаат на трепнеж.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Револуцијата напролет само ќе нѐ уништи наполно нас и ќе ги уништи плодовите добиени од неа досега, зашто таа ќе биде насочена не против Турција, а против неа и реформаторските сили и затоа што тоа ќе биде не по наши сметки, а по сметките на некоја голема сила и некои мали балкански држави што ќе нѐ натераат нас да се дигаме, а после ќе нѐ остават на сретпат; најпосле, затоа што ако ние против сите аргументи на здравиот разум пак подигнеме востание, ќе бидеме само основа на дипломатска борба меѓу реформаторските држави и некоја трета, која борба ќе се сврши само со нашето поништување.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Други ќе расудуваат оти со полното отцепување, од една страна, ќе ликуваат нашите непријатели, коишто ги насочуваат сите свои сили да ги ослабнат балканските Словени за да си подготват почва за разделување на балканските земји помеѓу нив, а од друга страна, оти тоа ќе нѐ натера нас Македонците да се откажеме од нашиот прв долг, да се бориме за политичка слободија, да разрушиме сѐ досега направено и да зафатиме сѐ одново, така да се рече, од азбука.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Кога ќе се налутеа на нас и ќе нѐ наречеа тврдоглави Бугари, ние пак ќе речевме: Е па така си е: вистина, христијани сме, ама не сме образовани како Грците!

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но од тие каприци не него, а нас Македонците ќе нѐ боли главата, како што и нѐ боли веќе.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Штом е така, тогаш и нашиот правопис и правецот на нашиот литературен јазик ќе треба да биде во полна зависност од таа тенденција што ќе нѐ раководи нас при нашата национална преродба.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но сега и за нас Македонците настапија нови околности што ќе нѐ потресат и ќе ни кажат нови патишта по коишто ќе треба да одиме во иднина.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Како и да е, но одделувањето наше од Бугарите ќе ни даде можност критички да се однесуваме кон бугарските работи, а не слепо да ги копираме и да насадуваме во Македонија, наместо национализам, социјализам, како што го правела тоа Внатрешната македонска револуционерна организација. 89 Значи, одделувањето на нашите интереси од бугарските, покрај другото, ќе нѐ избави од положбата како мајмуни да ги копираме бугарските непромислени постапки и на вера да ги примаме бугарските уверувања дека Бугарија е нашата арнотворка, а Русија нашиот најголем непријател; тоа ќе развие во нас критички однос кон нашите и кон туѓите постапки.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Твојата мантија ќе ја навре преку глава оној што ќе нѐ слуша.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Проклет да си, пушти ме. Ќе нѐ видат. Утре и мене ќе ме набркаат од селово.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тие коски ќе нѐ задушат. Ќе се обесам, ако не се случи.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Онисифор Проказник со мака голтнал капка танка ракиичка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Можеш, знаеме дека ќе нѐ послушаш. - Зошто?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Утре, место да делкаат камен, ќе спијат, застенка од болка во главата Онисифор Проказник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но ние умееме и во поинакви ора да се вртиме. Ќе те соблечеме и ќе те пуштиме гол.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Те спасивме од бабуњосаниот Адам, сега слушај нѐ. - Не можам.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тие знаеја сѐ, за колењето со бегот и неговите измеќари и за оние осуммина. Утре други ќе нѐ стасаат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Брадите горат. На коските огнот не им може ништо.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Негде далеку, во лесновската шума можеби, некој нешто викал. Најверојатно некој од дружината.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Ние ќе го бараме. - Ќе нѐ види, Онисифоре, и џенем ќе фати. Итрец е. - Кога ќе се стемни не ќе нѐ види.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Не ќе е на арно ако ја зел тој“, сонливо ја заниша главата Орлен Шумков.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А јас на бесрамницава ѝ говорам - земи го, има компир, има злато, ќе нѐ чува.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И на земјава ѝ е смачено од крв. Соберете го нивното оружје.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Побледувал од претчувство дека сето патување, сите надежи и жртви биле попусти. Треперел. - Ќе нѐ пуштите да се вратиме со празни раце?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Всемог бог не ќе нѐ избави од опакост.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Старчето го погледнало со очи на желка фатена во примка и со насилство задржана глава вон од оклопот. - Ми донесе ли печени компирчиња, Доце?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

САВЕТКА: Не знам, ништо не можам да ти речам. Многу ќе нѐ измачи...

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

ВАСИЛКА: Ами сега, ќе нѐ измачи, ќе нѐ измачи... само нека биде, та и ако нѐ поизмачи.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Добре дојдовте во нашата, така да речам, долина Јосафатова.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ние сме добри луѓе, ќе нѐ запознаете и ќе нѐ просудите.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Добра е таа само кога ќе нѐ покрие нас и нашите маки.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Не доаѓа предвид. И моите и твоите ќе нѐ стават во топ, Рада божем не сакаше!

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Не плаши се Џемале, немаме време да го урнуваме твоето мало царство, ќе нѐ повика оној.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Денес сме четврток... в недела човек ќе нѐ спроведе одовде, - заврши Глигор, мазнејќи ја со врвовите на прстите наедрената џумка врз главата на Арсо.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

А сетне, со време и сами ќе се свикнеме да се сметаме за погрчени и сите другите ќе нѐ сметаат за погрчени.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Веле стои на пештера, тој ми вели ем говори: „Ај станујте, мој другари, фашистите сардисаа, сега за нас живот нема, живи ќе нѐ изваќаат“ Сите тогај се пробија, се пробија, куртулија, другар Пецо ни погина – фашистите го фатија, главата му пресекоа, долу село ја снесоа, долу село во Габровник, во Габровник на средсело.

„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)

До осум, до состанокот со убавата Швеѓанка Гинел Свенсон; таа ќе нѐ чека во бистрото на дебелата Шпањолка, онде, зад црквата Сен Жермен.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ќе ги завтаса војниците, ќе им дојде со здивот зад петици, и колку да ги дрпне за ногавици, ќе подзапре, ќе нѐ почека.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

и се враќаме пак назад, по истата трага со лазење и го наоѓаме Бугаринот кај што го оставивме, можевме и да го отепаме, ама ај, си велиш човек е, може тој ќе те носи ако те ранат, и што да правиме сега со тебе, му велиме, што ќе кажеме за тебе, а тој - вие сте ми мајка, вие - татко, ако ме кажете ќе ме стрелаат и нѐ моли, ни ја пика главата под колена, се митка ко живинче, се уплашив, вели, ама да не кажеш ти, му велиме, не, вели, уплашениот е секогаш уплашен, ме фати голем страв, вели, ме сопна и не можев да се помрднам, и го целива ножот, се колне и после фативме двајца Грци и тие ни кажаа дека ќе нѐ удрат два полка, еден грчки, и еден англиски, и ноќта зедовме наоколу сѐ миниравме, ископај чиневме дупка и наполни ја со дробен камен, со чакал, и среде камењата ќе врзиме по пет бомби во китка, со тел, сите дупки ги врзавме со една жица и кога наближија војниците, ги дрпнавме мините,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Може овој пат ќе нѐ прескокнат, вели Јаглика Тренческа, може овој пат не ќе нѐ ѓибаат. - Молчи ти шута главо, вели Доксим Тренчески.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Да сакаше некој да краде, ќе нѐ оставеше голи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе се урне на нас, ќе нѐ запрета.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Господе, велам јас, дали огнот ќе нѐ изгори, дали сонцето или болеста, велам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се виде: ќе нѐ корне болеста, од корен ќе нѐ корне, ќе нѐ треби.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Си одиме и кој како ќе нѐ види ќе праша: - Аирлија, Јоне, што правите во Дрмине, што ќе правите?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе нагаѓаме на што ќе излезат, на што ќе нѐ доведат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- А бре, кој ќе нѐ чуе ваму, вели Јоше Свирачот, волците или вејвериците?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не знам ни лозинка, ни знак, ни ишарет. Ќе нѐ изрешетат. Мораме да чекаме да се раздени.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Нашата молитва ќе ни ја прочисти душата, вели, и ќе нѐ спаси од сите красти и болести.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Затоа така радосно кимавме со главите кога некој странец ќе нѐ идентификуваше. Аха! Тито! Тито беше нашиот ID во странство. Југославија - Тито.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Сега, не ни чини, бегаме од него, а казната господова доаѓа, уште пред Божиќ ќе нѐ стаса.“

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Над колата леташе Гавруш Гаврушевски. Со гракање ја дополнуваше песната на ортаците и трговците со ништо. Опа, опа! Пупи Паф ќе копа!

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Пееме на смена. До облаци песни ќе нѐ кренат.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Продаваме мал и ушлест рудар, нови утра од сон ќе нѐ будат.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Еве татнеж од невидлив пиштол. Сето тоа во облик на ништо.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

„Ако разберат кај нас в село што работиме, кучкари ќе нѐ завикаат”.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ние сме одговорни пред историјата, нашите потомци ќе нѐ осудат ако не ги ослободиме од мачните зборови на минатото.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Мајка дури ќе нѐ облечеше во новите алишта кои најчесто ги облекувавме во деновите на државните и верските празници.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Да започнеме со работа, долго време се подготвувавме, сите речници на турцизмите во балканските јазици ги консултиравме, но и надвор, од нив, па ќе видиме каде ќе нѐ одведе работата?

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Работејќи ќе видиме каде таа ќе нѐ води! остануваше на свое Климент Камилски.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Сигурно не знаевме дека ќе нѐ носат во дом, под покрив, во кревет, дека ќе ни дадат топло кафе со џем и парче леб, дека тоа го прават за наше добро, за да нè згрижат и сите тие смрдливи работи што до ситница се предвидени со домскиот ред.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

- Не треси се, - шепна, - ако се плашиш, ќе нѐ откријат!

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Секако дека во онаа заедничка констатација оти стилот на Чинго е близок до „говорниот јазик“, согледана во редица критички и есеистички текстови за прозата на Чинго, се кријат можности за натамошни појаснувања и аргументирања кои, можеби, ќе нѐ доведат поблиску до самата суштина на прозата на овој автор.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Не ќе беше лошо да појдиш до кај бакало една франџула да купиш оти леб немаме, тато ќе нѐ отепа!“

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Чувството на посебност коешто се воздигнува во народњачките „појачки“ академски кругови и цивка на онаа една жица на фолклорните поети ги задуши сите причини на разумот, а наскоро ќе нѐ остави и на крајот на сите оние причини поради коишто нашиот Тесла на светот му ја подари расветната сфера.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Кога еднаш ќе нѐ фатат, ќе нема ништо, буквално ништо што кој било од нас ќе може да го стори за другиот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Или, можеби, си се вратил одново на твојата стара идеја дека пролетерите или робовите ќе се кренат и ќе нѐ соборат од власта.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се врти лево десно, се занесува над провалијата. Леле, реков, ова ќе нѐ стемни...

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Па, кога дојде време да го посетиме големиот брод Мисури каде е потпишана капитулација на Јапонија во 1945 година ти ни кажа дека ќе нѐ причекаш пред бродот, дека нема да дојдеш со нас.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Ќе стропа на врата. Ќе нѐ изненади.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

– Ако имаме касмет да стигнеме до него, колај ќе ја разбистриме сета работа – им велеше попот на другарите -ама не верувам. Не нѐ остава тој пес кадијата; ќе нѐ расипе уште во Прилеп – со право се плашеше попот, знаејќи го свирепиот карактер на прилепскиот кадија.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Ако е за колење, ноќеска ќе нѐ изведат и ќе нѐ исколат: ако е пак за пари, чекајте ги утре рано.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Откако премалеа од плачење, почнаа да мрморат во темницата: – Дали сите ќе нѐ исколат? – праша едно.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Каде ќе нѐ одвее ветрот на дедовците, таму ќе стигнеме, кога ќе смета дека е време дедо Костадин ќе ги отвори вратите на вагонот и одеднаш ќе го пушти и ќе нѐ забери назад, поблиску до здивот на предците!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Ако сме стигнати, тука сме! Ноќта ќе нѐ нафтаса во бавчине...

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

На секој начин би сакал Gates и Sculley и сите тие луѓе да станат подобри во својата работа, и да почнат да соработуваат со Јапонците за таков вид софтвер што ќе нѐ одведе во иднината.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Многу Индустриското доба значи од она што го вели се пророчки изјави да се биде голем - квантитет. за она каде ќе нѐ води технологијата, Во иднината ќе биде важно да иако неговите предвидувања се се биде мал, да се изложуваат поинакви од моите.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Звучи некако логично, но... не, тој ќе се навреди и веднаш ќе нѐ убие.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

ЉУБА: А можеби, ќе нѐ убие, - господ ќе го знае...

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Ќе нѐ дотепа, ќе нѐ убие, ќе нѐ претепа...

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Така и ќе нѐ треснеше нас по случај на сезоната.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Тоа на подобар начин ќе нѐ подготви да бидеме независни и автономни, отколку едноставно да ја 126 Margina #17-18 [1995] | okno.mk одбиеме технологијата.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Ете ќе фрли, и сите нас сега - еве сега ќе нѐ разнесе.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Скоро ќе пристигнат и дождовите и ќе нѐ замолат да ги засолниме под нашата кожа.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Подобро жива да ти се нарадувам. Инаку на гробишта двајцата ќе нѐ каниш...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Ошче воа не го исквакала пак друго запатиле! Леле, мајко ми ти мила, ќе нѐ изедат на зимо!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И ние така; ќе си бараме некој калнокапец, ќе си го земеме домазет, ем ќе си го повеламе како шо сакаме, ќе нѐ слуша. Сака нејќе, ем дома ќе си седиме.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— А бре, какво запопуање, аир да не сториш! токо м'чи, ќе нѐ караат, и слушај, види шо убаво зборуа ..попчето!“ — го кара Стојо Јована.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тој сигурно ќе нѐ нападне! – А ако не нѐ нападне? – Тогаш можат да дојдат за нас среќни денови. – Да се крене границата? – праша мигум Мајка. – И тоа може да се случи!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Во нив ви е иднината! И нас ќе нѐ имаш во нив.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Зошто да се ослободуваме, кога пак ќе нѐ затворат Италијанците, велеа затворениците...

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Таа веруваше дека, по нејзиното исчезнување, ќе нѐ обединуваат Татковите книги.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Го чувствувам немирот, ќе нѐ втаса и нас! – Да не си наумил повторно да бегаме? – се огласи Мајка неочекувано. – Друго чаре немаме! – Како, каде ќе бегаме, црни ние!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ние тогаш се најдовме на врвот, чиниш готови да полетаме до првиот облак кој ќе нѐ понесе, ослободени од сета земјина тежина, како семејство од платно на Шагал.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Да го поставев на чатијата, ќе нѐ ставеа во редот на „предавниците”.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ќе дувне ли ветре што ќе нѐ крене Над езерата, над горите, над реките, Над чардаците, над облаците?

„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)

- Направи пауза отец Иларион и продолжи: - Душата е корен во човекот; како што од коренот на дрвото се храни стеблото, гранките, лисјата, плодовите - така од неа се храни телото, видот, слухот, говорот, волјата, свеста и сè што човекот има; таа е извор од каде сѐ почнува и сѐ враќа; огледало севидливо; владател и роб; таа е целина како сонцето; сеопшта суштина; сила што обновува како соковите што го обновуваат сувото стебло давајќи му нови израстоци; таа е бунар во кој водата е матна или бистра, мирна или замрешкана; светлост затворена во пештера од крв и месо; зрачи, или потемнува; пламен и пепел; камен гранитен или прашинка; оган кој дур е под контрола е благодет, а потоа пустошник; какво тело носи, таков лик има; со менување на телото, и ликот си го менува; по неа се чита и открива човекот; често е читлива, а често загадочна; некогаш ти допушта да ѝ се вдлабиш и да ја видиш, а некогаш за миг ќе те заслепи како поглед во сонце; некогаш е живо железо што тече, поток без форма; кораб на отворено море; пространство огромно, но и теснец затворен во тајните свои; нѐ држи цврсто како градба, верно нѐ придружува, но не знаеш во кој миг ќе нѐ изневери...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Од каде знаеше дека ова ќе нѐ снајде, врагот да те земе... Тој им рече: - По себе си...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Браните што се планира да се изградат на реката - ќе бидат и ѕидови кои ќе нѐ оддалечуваат од Европа, од нашите сојузници...

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Ќе нѐ раскараат уште еднаш свои со свои.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

- Прав и пепел ќе нѐ направат! - За тоа ќе видиме.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Инаку ќе нѐ оплеват и ќе нѐ остават голи како пиштоли.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

- Сега ќе дојдат со тенкови и ќе нѐ покосат како пилци.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

- Бре, прибери си ги кучињата! Ќе нѐ искинат! - извика чичко Анѓеле, ја истргна ластегарката од самарот на коњот и почна да мава.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Ќе нѐ уриваат што ќе нѐ уриваат, ама барам да биде по нас.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

- Два или три килограми повеќе неможат да нè нагрдат - уверливо тврдев.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Не поради опасноста од создавање правила што ќе нѐ разделуваат во нашето однесување во исхраната туку затоа зашто нејзината загриженост ја сметав за неоправдана.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Впрочем кога ќе нѐ завари веста за исчезнувањето на некој близок, чувствата се престоруваат во болка..

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

-Животот умее да ни понуди исти формулации со кои еднаш ќе нѐ изнасмее а идниот пат ќе нѐ расплаче.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ниедна мислам нема да продолжи да трае тежината на пустошот ќе влече и ѕвезда по ѕвезда ќе паѓа ќе трае таа толку колку што ќе потрае нашата утрена на постела распослан векот парче по парче дури се собере и последниот бран од праискони што лута ќе нѐ покрие.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

Од Бадник до Василица, можеби до Водици ќе нѐ будиш со волшебната музика на сјајот.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Туѓинецот ќе ја искористи широкоградоста на небото ќе влезе низ подземни порти и со отров ќе нѐ попрска Scorpius-Ophiucus.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

„Немој, будала; ќе нѐ оддадеш!“ „Сеедно“, рече другиот.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

- Многу сум извалкан, кога ќе нѐ бањаат? - го праша еден ден Мацко мачорот, со кој се беше спријателил.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Јас дури заборавив дека домашните ми рекоа веднаш штом ќе нѐ пушти учителот да си одам право дома, зашто имавме некоја работа.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Некој ќе нѐ подлаже: Ете, онаму, зад шумава, има од вашите, а оттаму, одзад шумата ќе нè дочекаат Црвените. И тоа со вкрстен оган!“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Ќе не симнат во некое предградие на копното, ќе ја смират во нас морската болест, и пак ќе нѐ фрлат на бродовите.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Ние изгубивме врска со командата. Овде сме од вчера“, признал капетанот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Само ќе втасавме во едно пристаниште а оттаму ќе нѐ испратеа на друго.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Најпрвин ќе нѐ предупредат, си мислев, а потоа ќе почнат да маваат.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Дека ќе нѐ одбрани од војна Англискиот крал.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

- Каде се? - прашува старешината Раде. - Останаа долу, - вели некој. Рекоа дека ќе нѐ стигнат.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Сѐ запустија „Желкариве“*, ќе нѐ испоцркаат. Сѐ собраа“.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

КИРИЛ: Ќе нѐ предадат на властите во Аргентина.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Смрди на повраќано. Ќе нѐ осетат по мирисот.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

„А кој ќе нѐ брани од качаците?“ се побунија луѓето. „Војската“, рекоа од власта.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Таа одговара на еден момент на економијата (да речеме, на “животот”, на “историјата” или на “битието како однос за себе”).

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Не ќе се осмелам да кажам дека станува збор за некаква над- етичка или над-политичка “радикализација”, па дури ни тоа, а во оваа прилика тоа ќе нѐ однесе премногу далеку, дали зборовите “етика” или “политика” денес најпримерено ја именуваат таа друга потреба, блага и неподложна, таа потреба токму неподложна на другиот... извор: Quorum 1, 1994. превод: Г. Н. Ом okno.mk | Margina #11-12 [1994] 47 Жак Дерида: за граматологијата (Jacques Derrida: De la grammatologie, Paris, Ed. de Minuit, 1985, pp.11 - 21)

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Токму оваа итност понатаму ќе нѐ одведе кон читањето на Русо.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

2. Овие три начина на пишување мошне точно одговараат на трите различни состојби според кои можат да се разгледуваат луѓето обединети во народ.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Сите некогаш чувствуваме тага и најлесно е да се откажеме од самите себе, но само ако за момент помислиме на магијата што се крие во секој нов сончев зрак, нема никогаш да ја посакаме смрта.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Сликарот на животот, создавачот на смрта, ткајачот на судбината, златен круг на времето кое ќе нѐ однесе до портата на чистилиштето. -„И што понатаму?“

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Ведран веќе не носи пелени, и кога од молење помислевме: ќе нѐ мрдне, покажа дека може да ги батали кога ќе му прдне.

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

Од медиумите секако прв ќе нѐ поддржи чичко Перо во „Колибри“ доврши Томе.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Сигурно ќе нѐ поддржат сите институции во градот.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Само таа умее да се моли и да ги пресоздава нашите мртви коски во ѕвездена светлина под која ќе нѐ споменуваат децата.

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Да го дадовме на факултет, ќе нѐ заколеше на спиење.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

ПАРАСКЕВА: Божо, овој ќе нѐ нападне.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

МИХАЈЛО: Господ ќе нѐ исплука од неговата уста не затоа што сме студени ниту затоа што сме жешки туку затоа што сме млаки.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

АНГЕЛЕ: Одам. Сите, ќе видат, ќе нѐ видат и ќе заминат по некој поарен к'смет. Немој да му сториш нешто лошо на Михајло.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Сите, ќе видат, ќе нѐ видат и ќе заминат по некој поарен к'смет. Немој да му сториш нешто лошо на Михајло.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

По ова Маркос му напиша на највисокото партиско раководство: „Зачувувањето на создадената регуларна армија што ја формиравме за да го отстраниме монархофашизмот, како што е одредено со партиските одлуки, го сакаме тоа или не, ќе нѐ принудат да се држиме на духот на одбраната и да се залепиме за одредени непријателски позиции, со што ќе биде спречена решителната партизанска активност со сите последици... нашите одреди да водат борби со непријателот таму каде нам ни одговара, а не таму каде тоа ќе го посака непријателот...“

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Тој црвено-црн конец зад нас да го пуштиме, на овој камен- карпа или на тоа дрводаб да го врзиме и по него, како што слепиот, удирајќи со стап наоѓа пат, така и ние, држејќи се за конецот да си се вратиме по патот што ќе нѐ доведе до изворот на нашето откорнување ...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Како што колената не ги снемува, како што корените корен раѓаат, како што сојот не умира, така и лошото живее во клетвата народна што постојано се пренесува низ дамарите во народното паметење и како поука и како предупредување... ќе не колне нас народот, ќе нѐ колне...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

На ридовите, врз бункерите, насекаде на патот ќе нѐ пречекуваат нови и нови пароли: Со Сталин до вечноста!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

- Ти реков: ќе нѐ примат. Што си запнал толку?

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Или дијалогот ќе го поставиме врз претпоставката на културната релативност на разбирањето на доброто и за цел ќе си го поставиме или запознавањето на причините на другиот или прагматичниот договор за заедничко делување, што ја негира секоја априорна предност на едната (читај “нашата”) страна?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Секоја асимилација на надворешното бара внатрешна реорганизација на примателот и се заканува дека за секогаш ќе нѐ оддели од она што сме биле.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

За оние што тоа сакаат и понатаму да останат по секоја цена, таквото држење е неприфатливо.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ќе разговараме и ќе се договараме со него, поаѓајќи од претпоставката за аисторичниот и културно неозначениот разум, што порано или подоцна ќе нѐ направи истомисленици?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Другите, што ќе согледаат дека тоа “човечки” не е можно, имаат добра причина своето враќање кон корените да не го разберат како враќање кон изворното единство, туку како откривање на другиот во себе.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во тој случај, за гласник на разумот ќе се разгласиме најверојатно себе си.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Некого ќе навредиме. Некој нас ќе нѐ навреди и така натаму, и така натаму, а сето тоа се причини да не ни се остварат желбите: денот, неделите, месецот, годините да не ни бидат убави.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Се согласив. Моите одобрувачки мавтаа со главите, очигледно со олеснување, зашто „Црните пантери“- според она што го видовме - најверојатно „партал ќе нѐ стореа“, само да ни „песнеа“.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Налет друго, велеа оти Петре, како даскал, ќе тепал на мртво и ќе нѐ ставал со голи колена врз зрна пченка.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Што сакаш, косата да си ја кубам? Детево треба да го изранам, да го кренам на нозе, да ми го продолжи сојот оти инаку ќе нѐ истребат.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Некои се побуниле: кој ќе ни ги крштева децата, кој ќе нѐ закопува, рекле, ама мнозинството решило: да се избрка.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

- А кога ќе нѐ тепаш? – праша Јоле наш.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

- Кој ќе нѐ фати? - свика Шишман.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Може еден по еден ќе нѐ ликвидираат, си велам.