Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Кога ќе стигнеле војсководците, новите освојувачи на градот, секогаш тврдината станувала плен на нивните надежи тука да се овековечат.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Да не беа козите, ние никогаш не ќе стигневме овде, да ви се придружиме, да станеме заедно работничка класа...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Мајка ми донесе ракија и мезе, нешто подизбриша и замина. – Сироти пролетери, со козите ќе стигнеле до Америка и Англија, кај ни е крајот? – започна Чанга. – Шегата настрана, со Сталин не се знае!

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Чанга мора да победи. Уште ден, два, три... можеби ќе стигне и наредба од Федерацијата.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Повелам, кога мојата света наредба ќе стигне, да работите на изложениот начин, според високославната содржина и високславната наредба што налага покорност и приспособување.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Читав: „До уважениот везир, славниот мушир уредувач на светот, предострожен управител на општествените работи со прониклив ум, извршител на народните работи со правилен суд, градител на темелите на господство и среќа, кој ги зацврстува столбовите на среќата и сјајот, окружен со милоста на севишниот владател, до муширот на Румелискиот ејалет, мојот везир Ахмед Мулаим-паша - севишниот бог да му го продолжи господството, и до одличниот правник меѓу наибите, наибот на Монастирската каза - да му се умножи знаењето, кога ќе стигне високиов царски знак, нека се знае: Во бовчата за џезието во Монастирската каза отсекогаш имало по 98 листови од горна категорија, 950 од средна и 162 од долна категорија, вкупно 1112 листови на џизието, што се распоредувале на рајата, населена во споменатата каза, и нивниот износ се собирал од споменатата раја по утврдена процена.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ама, вистина летав! Кому ќе стигнев кажував, љубовта го правеше и грдото убаво и скршеното здраво, и тамошните луѓе ги засакав.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Според тоа, кога ќе стигне и, штом ја сфатиш целта, содржината и прописите на мојот царски указ, да работиш и да постапуваш врз основа на изложеното, да вложиш многу напор да стапи во сила мојата висока наредба и да се трудиш на споменатата раја да не ѝ се прави неправда и да не ѝ се додева.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Времето веќе се наближува. Пишуваше: „Ќе стигнам на единаесетти август. Ќе дојдам во Маказар.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Таа се боцкаше кај ќе стигне - дури и во ред за в кино - само ако ѝ беше до тоа. (...)Таа недела дадовме оглас од половина страна во Војс: Come Blow Your mind Во тоа време My Hustler се the Silver Dream прикажуваше во Film-markers Coop на 41. улица.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Дачис ја соблекуваше блузата, вадеше шише вотка од торбата, отпиваше малку, тогаш се пукнуваше во газот преку фармерки, па ги соблекуваше истите за да им ги покаже на сите чиревите што ѝ се појавуваа по боцкањето (дури и на момците им беше мачно од тоа).

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Нивниот забрзан изглед покажуваше дека идат нарочно за овде и дека веќе се плашеле дали ќе стигнат на време и сега се среќни дека изложбата уште не е затворена.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Читателот ќе стигне преку себеси самиот и подобро ќе знае да ги проценува духовитата надареност и идеите на авторот“.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Да беше бев тргнал според тоа како ме поучуваше душата јас одамна ќе стигнев во Големата земја и Големото време во кое е зајдена секаква историја, ќе стигнев во предели очистени од секојдневности, од географии, граници и бајраци.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Ќе го завиткаше, потоа, во ленено цедило, а потоа ќе си го земеше пагурчето, ќе седнеше покрај нас во постелата и ќе си запееше: прати ми во писмото малку од твојот глас, да го носам со себеси зашто твојот глас е гранче чесно дрво...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Јас, Лука Јас, Лука, монах од Вапа, запишав: Пред мене, најстар меѓу монасите, пред легнување застануваа сите монаси и не толку да ми бакнат рака колку да видам кој до кое господово скалило дотерал, убаво распознавав кој најбрзо при Господа ќе стигне и саноќ буден јас своите соништа на оној му ги дарував на кој светлината на првата ѕвезда веќе го допрела.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Маваше Адем, по очи по глава, каде ќе стигнеше додека траеше остенот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Телефонската секретарка се ебе со кого ќе стигне.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

По балканските војни, ќе пламне Првата светска војна и ќе стигне и до бреговите на Езерото.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Си мислеше, потајум, дека, ако Сокол Мечевски навлезе во тајните и во клучевите на прилепските сиџили, полесно ќе стигнат до крајната цел, во потрагата по семејната историја...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Татко веруваше дека потрагата на Сокол Мечевски ќе ја влее во сопствената и, така, полесно ќе стигне до тајната на семејството на Окијаровци.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Можеби не ќе стигне далеку“ се тешеше.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Секој проматар, како што од нив бараше Брчалото, мораше својата пластична простирка да ја постели на горната страна крај плетот што ја оградуваше нивата на Митрета Маторицата, така што проматарите да не бидат распласнати кој каде ќе стигне, туку да бидат во еден ред како под конец.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

И на шопинг-центар, а не кој ќе стигне да ја спростри својата ѓупска черга.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Громови на душа, секавици во мисли, ќе стигнат секој кој умира.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Па и преподавањето сказанија, собитија и истории, зарем не е траење на мрежа совршена, во која секоја нишка, секој конец треба да дојде на своето место кога времето ќе стигне за тоа, кога јазлите ќе се заврзат, и зарем и тие, сказанијата, не се ненужни и непостојани вселени?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Ќе се доближи! Ќе стигне! - зборуваа други.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Е море, де!... кога си одеа патниците со коњи, вистина со денови, уште од дома го знаеја времето кога ќе стигне, кај ќе стигне и кај ќе спие.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Оти жетварките сега ќе стигнат, отидоа да си ги остават срповите и да се измијат...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Како момче што е само дома, кое бара романса со идеалниот дечко, кое замислува колку добро би си поминало ако само успее да се потсреди, да се облече и да излезе... само за да сфати, кога ќе стигне на тоа место од соништата, кое навистина е населено со геј-мажи, од кои сите до еден слично како него бараат романса, дека тие вистински геј-мажи некако се погрешните геј-мажи, дека воопшто не се оние што си ги замислувало кога отпрвин мислело на излегување – така и геј-литературата што ја напишале геј-мажи, за да одговорат на потребата од отворено, експлицитно претставување на геј-мажите, на геј-животот и на машката геј-сексуалност што самите геј-мажи мислеле дека ја сакаат, честопати излегува дека е погрешната геј-литература, понезадоволителна за нејзините геј-читатели отколку негеј-културата што геј-мажите веќе си ја присвоиле и ја преозначиле за да им ги изразува копнежите и соништата144.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ако човекот му верува на својот ум, ќе стигне многу повисоко отколку што мисли дека може: ќе стане натчовек.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Копаат и градат каде што ќе стигнат. Лакоми станаа луѓето...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Старчето во доверба му шепна дека прво да помине по Либражд и да се држи покрај патот, а ако најде камион, може да оди и со камион, а кога ќе стигне до еден голем град што се вика Елбасан да не го фати горниот, ами долниот пат.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Значи ако одиме сега лево од тука, ќе стигнеме дома – рече.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ако оди по горниот пат, ќе стигне во Тирана, а ако оди по долниот пат, по рамно – така му рекоа тие од селото Шкумбин – ќе стигне во Дуреси, а таму како што знае нека се распраша каде имаат сместено многу деца.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Кога ќе стигнат пижамите од перење, тогаш ќе бидат облечени машки.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- За Врбник? – прашува и мисли. – Аха, знам, ама сега не се вика Врбник туку Врник – вели човекот - Треба да се вратите во градот и кога ќе стигнете во центарот пред вас ќе ја видите банката и потоа ќе свртите лево и ќе возите пругоре до првиот свиок.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Кога ќе стигнете до широката раскрсница, ете се гледаат од тука семафорите, веднаш свртете лево и ќе влезете во улицата што ја барате.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Го возиш цела ноќ, по пат го тешиш, го молиш да издржи, да не стенка, му велиш и му ветуваш дека уште само оваа кривина да ја поминеме и зад таа или другата ќе се отвори поширок, порамен пат по кој побрзо ќе стигнеме до болницата; го носиш за да оздрави, а тој, ти се скаменува, оладува, те гледа со стаклени очи.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Оној млад човек кој и додека чекори се чеша од стапалата до главата и назад ќе стигне до бедемите на друг град, и ќе посака таму да влезе, но ќе го убие еден витез, кој неколку дена пред тоа ја освоил својата сакана на витешки натпревар и ѝ испеал песна, со рими искажувајќи ја својата љубов.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Онаа жена што си го бараше своето детенце ќе ја силуваат друмски разбојници, ќе ја водат со себе, а потоа ќе ја остават, и таа ќе умре во сон, покрај едно дрво, гушкајќи го врзопчето партали, кое ѝ беше дете. .

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Веќе се случува. Крвници влегуваат во становите од нашиот кварт, тепаат кого ќе стигнат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Приказната за бикот, меѓутоа, нарасена со фантастични украси, ќе продолжи, а таа ќе послужи само за илустрација на нешто што и дотогаш ни беше јасно: дека таквите, или барем така опишаните небесни бикови не умираат ниту исчезнуваат, без оглед на тоа дали го пронашле или не тајниот тунел и заумните крточини низ кои ќе стигнат „до снежните планини на Кападокија“, земјата на чудата.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

По години, до неа ќе стигне писмо, но тоа нема да биде чеканото љубовно писмо, туку известување од власта за социјална помош, доколку по својата смрт го остави на општината одајчето во кое живее.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Стана од столчето и почна полека да чекори од еден до друг крај на празната соба, лесно допирајќи ги со прстите на нозете камените ѕидови кога ќе стигнеше на едниот или на другиот крај од собата.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Кога ќе стигнеа во некоја замрачена селска куќа и тој од себе ќе почнеше да ги отфрла слоевите на униформата, како зелка што се лупи од надворешните скапани лисја, секогаш се изненадуваше од белината и од топлината на телото што ќе се појавеше најздола.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Најмладиот, шеснаесетгодишниот Лозан Перуника, момок кај кого и ќе стигнел, стоел зад својот подалечен роднина Онисифор Мечкојад кога рекол со детска исплашеност во грлото дека покојниот има во Кукулино синови и внучиња.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Челуста на неговата гладна утроба била отворена со исчекување, непрекинато ја голтал киселовината што надоаѓала од катниците.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се надевам дека без тешкотии ќе стигнат овде.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Кај да е, ќе стигне пајтонот. Затоа, пригответе се.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

А полноќ е и сигурно сега и тоа куче ќе стигне дома и за да ја граби...

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Преку која непишаниот иден „трагач“ полесно ќе стигне до целта.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Борбата на Рада за потомство не престануваше. Беше убедена дека со својата упорност и верба, заедно со Томо ќе стигнат до саканата цел.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Само не знам, но можеби одговорот ќе стигне сам...

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Рада размислуваше како со тешкиот ранец ќе стигне до дома. На одење ѝ помогна Долгиот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Таму наблизу беше француската граница. Пред разденување ќе стигне.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Стражарот ќе стигне до работ на зградата, потоа ќе направи полукруг околу себе, потоа неговиот грб ќе почне да се оддалечува во спротивната страна. И токму така.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

До утрото се тркаа кој ќе стигне попрво, утрото или...

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И, прва трчам и се натпреварувам со него кој прв ќе стигне да ја отвори капијата, кога како кутре ќе го препознаам звукот на моторот на првите гости.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ние сега да си одиме, вели Тахир бег, а си мисли сега, кога помина лошото, ред е и Мурад да се прошета; одовде, по Градишки Пат, смета, ќе отиде до Голема Вода и низ Забелски Ливади преку Коритница ќе излезе на Долга Чешма, потоа низ Торојца ќе стигне на Алилово и довечер по Пазарџиски Пат ќе се врати назад.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Да си одиме, вели Костадин Дамчески и правејќи им пат на Тахир бег и на Мустафа Салиоски, (кој поминувајќи покрај Лазора и оставајќи лира во неговата рака вели Утре пак ќе дојдеме) му вели на Лазора Гледај побрзо да оздравиш, Хаџи Ташку сигурно зна дека сакаш да се сретнете.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И секаде каде што ќе стигнел, ги земал во заштита христијаните и сиромасите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кога овие прехрамбени деривати ќе стигнеа во продавница, преку маалскиот там-там веста веднаш се ширеше.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Ја засмеваше цела бивша Југославија кога ќе му се снеарнеше и ќе се постелеше кај ќе стигнеше.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Така е посигурно дека филмчето ќе стигне до Интернет, нели?

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Кога беа деца со Мартин во станот прибраа едно маче, кое какаше и мочкаше каде ќе стигне.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Уживањето му се гледаше на лицето; некои букви му беа фаворити, до коишто кога ќе стигнеше, тој просто се избезумуваше: и си се поднасмевнуваше, и подмигнуваше, и си помагаше со усните, така што од неговото лице, би се рекло, би можела да се прочита секоја буква што ја извлекува неговото перце.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Вечер Започнува, продолжува. Меѓу крајот на концертот и првиот бис го најдов неговото име и патот. Плоштадот Владас, мостот на пазарите.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Идам, мама. Ќе стигнеме на тој твој Бах и на тој твој Брамс.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Штом ќе стигнеше дома, тој истиот миг седнуваше крај масата, набрзина ќе си ја исркаше чорбата од расол и ќе го изедеше парчето говедско со кромид, воопшто не забележувајќи го нивниот вкус, го јадеше сето тоа сосе мувите и сосe сето она што ќе му го пратеше Господ за тој ден.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

9. Имам слабост кон организерите. Ги купувам кајшто ќе стигнам.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Речиси дека се подобри твоите браќа и сестри, кога се борам со нив барем времето ми поминува, сè оди подобро кога човекот ја брани слободата и надежта; но ти, ти не ми пружаш ништо освен празнината на останувањето дома, сознанието дека пријателството во сето тоа се подразбира, дека ноќта ќе стигне како задоцнет воз на перонот низ кој фучи ветар, ќе стигне по многу матеа, многу вести, со твојот брат понеделник што пред вратата го чека моментот кога повторно ќе ме соочи со него, најлошиот, прилепен за тебе, но ти си пак така далеку од него, зад вторникот и средата и така натаму.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Ме плаши помислата до каде ќе стигне неговата слава.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Таа вода ќе стигне до сите плодни, неородени полиња. ќе заживее целата флора, како да е пролет.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Длабок татнеж дожд од сладострасти упатени таму некаде. Ќе стигнат ли, кој знае?

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Природата нашла начин да им наплаќа за ѓубрето што го фрлаат каде што ќе стигнат.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Навлегуваат од кај ќе стигнат и копаат длабоки дупки.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Кога ќе стигне до таму, почнува повеќе да не ја чувствува. Така ја наоѓа својата утеха.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Татко се обидуваше да го релативизира проблемот, да не бидат премногу радикални во изборот, но, сепак, на крајот се препушти, сакал-нејќел, на планот на Климент Камилски, се разбира, не останувајќи и самиот без лична стратегија каде ќе стигнат.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Се договорија, според претходната шема, Камилски да избере пет збора со негативна, а Татко со позитивна конотација, верувајќи дека на тој начин побрзо ќе стигнат до крајот на мисијата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Па нека стигнат, кај што ќе стигнат, без да ја одредат однапред целта. И еве, Климент Камилски, со Пандориното куферче преполно со книги, записи, се упатуваше кон чардакот, каде што нестрпливо го очекуваше Татко.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Пред конечно да ги прецизираат поединечните и општите обврски, Татко неочекувано рече: Ние мораме, мој Камилски, да ја завршиме нашата потрага, со областа која најмногу го опфаќа некогашниот живот, нашиот живот, животот воопшто!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

На крајот се разделија обајцата задоволни дека за нив зборовите се потврдуваат, живи или исчезнати, присутни или заборавени, често употребувани или запоставувани, како ѕвезди на земјата, кои ги осветлуваат односите меѓу луѓето...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тој ќе стигне во Анкара спроти историската битка во Сакраја, која беше решавачка за независноста на новата турска држава.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Се разбира, со тоа не беа исцрпени сите области, но компромисот беше неизбежен, обајцата беа свесни дека не само што не ќе стигнат до уште стотици заемки, туку нема да опфатат и други недофатни области.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Секаде каде што ќе стигнеше се береа околу него, се чудеа каков е овој каллив, нечист човек, од каде е, што ѓавол е, никој не се осмелуваше да му пријде поблиску.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

„Вие, значи, мислите”, го запраша младичот, „дека ќе стигнете до Бога?

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

И сега бев пред лавиринтот на животот-борбата на Јасер Арафат за слободна Палестина.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И таа легенда ќе стигне во нашата свест до метафизички граници...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И да ја прочиташе дали ќе проникнеше во нејзината суштина, во мојата душа, во мајчината душа...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Да не беше тој на претседателското место мојата телеграма сигурно не ќе стигнеше толку високо.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Само дописникот на југословенската новинска агенција (Танјуг) со седиште во Алжир, со кого се познавав уште од деновите на новинарството во младинските весници, ќе ја објавеше веста за прошталниот прием кај Арафат, која ќе стигнеше сигурно до мојата Мајка.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И ние живеевме со митот дека Арафат нема никогаш да умре.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И тој веруваше дека ќе стигне до својата Палестина, минувајќи низ блискоисточниот лавиринт.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Почна да врне, имавме малку одмор од неколку минути и видов дека таму каде што стапнал добитокот водата светкаше, се наведнував за да се напијам.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Кога ќе стигнев до калта веднаш одев на друго место.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Беше тоа еден вид игра. Тие се држеа за раце кренати високо за да те пропуштат да поминеш и кога ќе стигнеа до „еве еден џелат да ти го скине вратот“ ги спуштаа рацете и те запираа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кога ќе стигне во моите години, никогаш не е добро.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Џулија брзо ќе стигне; во меѓувреме, тука му е книгата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тоа беше добро место за криење, кога еднаш ќе стигнеш таму, но стигнувањето до таму беше многу опасно.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Имаше вечери кога тие ќе стигнеа на местото на состанокот и мораа да се разминат без ниту еден знак, затоа што од зад аголот токму тогаш ќе се појавеше некоја патрола или некој хеликоптер ќе им забрчеше над главите.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но, на крајот ќе стигнеш подалеку од разбирањето.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

На момент, така во афект, ќе ми се приближеше и ќе почнеше силно да ме штипеш каде што ќе стигнеш.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Мислел на тоа како ќе стигне сама дома со детето и куферите.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Но, за тоа ќе мисли подоцна. Откако ќе стигнат кај нејзините...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Тук там по некој човек што се врти по долгата колона, дечиња од пред влезовите истрчуваа на кај колоната, молчејќи да ја следат, за на крајот, кога Геле ќе стигне пред една недоправена куќа со две црни дупки наместо влезови а со исто такви црнини на првиот и вториот кат, да прераснат во цела сурија.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Цела ноќ мислев и пребарував каде да те сместиме, ама за тоа никому не кажав, мислев кога ќе стигнеме тука.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Вангел Русјаков е сосема до неа, тие безмилосно навлегуваат во неговите очи, ете, да не е оваа шамата што ја накрена жена му, ако ја пружи раката ќе стигне до разделот, ама од пусти срам, а и поради тоа што таму од кај другиот ѕид ги должеа вратовите машките на Коста Ципата, се заврте на кај Милка, се сви околу неа како колак и чиниш веднаш продолжи да спие.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Ти кажувам еднаш не треба не знам колку пати да ти се повторува овие три топлинки покрај тебе се како пламенче од кандилче најмал повеј на ветре или студена рака што врз нив ќе се подаде може да ги угасне ама ти пули и прави грижи се варди ги заштитувај ги со што ќе стигниш закрилувај ги со сопствената топлина со својата љубов оти нели се тие деца на нашиот син па затоа два пати думај пред да ставиш залак в уста дали не треба во нивните да се подаде за да се прескокне зимата за да се прескокнат годините за да останеме јас и ти во нив!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Другарот Корнулов се јави уште еднаш, овој пат со Папокот, шетаа од оган до оган, ги убедуваа луѓето дека одовде никаде поубаво не може да ни биде Гледате колку земја се шири пред вашите очи, знаете колку е богата! и дигајќи го гласот цикна другарот Папок, местејќи си ги окалките над истенчениот нос Тргнавте по еден извеан старец другари, само сте се запрашале ли каде ќе стигнете со неговиот ум?

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Ќе најдам, ќе најдам, овде мора да има нешто толку долго и толку дебело што ќе стигне до горната плоча па после ќе видиме дали сам ќе се шириш!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Ако не го нашла Пелагија во залостениот вагон, тогаш сигурно дека по пат останал на некоја станица и кога тогај ќе стигне до кај нив!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Главата на композицијата прво ги влече натаму, па нивниот последен вагон ќе стигне до таму каде што беше главата и при тоа Чана открива долу во црната кал ту некоја откафтена вратичка од долапче, ту бовчуле, ту заштукан чевел, ту кокошка која пафкајќи со крилјата не знае на каде да фати.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Родна го врти газот на кај ќе стигне, ама крај неа е нејзиниот Петар, додека Германа е сама.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Скоро ќе стигне и есента и вие весели ќе дојдете да ме заколете.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Има време, стопанкаму, ќе стигнеме дома, море и свадба ќе направиме, и ќе се напиеме.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Мајка му се доверуваше на огледалото и во мачните и долги години на егзилот кога ќе стигнеше телеграма-некролог од другата страна на границата, која јавуваше за смртта на некој од нејзиното семејство.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Навечер, ќе се прикрадевме до чардакот за да го слушнеме гласот од радиото па да дознаеме дали е готово со Сталин и дали, дефинитивно, ќе стигне каталогот на Ла Ринашенте за Мајка.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Мајка, од нејзините блиски, уште беше дознала дека Мајка Тереза ќе стигне дури во Калкута, следејќи ја Божјата волја, дарувајќи им ја добрината на своето срце, величината на својата душа, на најбезнадежните, на отфрлените, на болните од лепра.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Пред мугрите на педесеттите години, нашето писмо испратено до италијанската стоковна куќа Ла Ринашенте, претставуваше неверојатен чин на храброст, но и на лудост, на голема илузија дека писмото ќе стигне на крајната адреса и дека, на крајот, каталогот ќе заврши во рацете на Мајка.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Со друг код на сеќавање беше неизвесно дали ќе стигнеа јагулите во Езерото, изгубени во балканскиот лавиринт.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Татко интимно веруваше дека трагајќи по сиџилите, ќе стигне до средиштето, до прекинатата семејна полнота на кадиското семејство на мајка си, кое некогаш живееше во неговата земја на егзилот.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Да ги споделеше овие мисли со Мајка, сигурно ќе стигнеа до божјите небески излези.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Ако така продолжи, јас не знам каде ќе стигнеме со изградбата на хидроцентралите, со партиската директива.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Силно се надеваше дека низ овие сиџили, ќе стигне до запретаните гласови на своите предци.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Нашите камери ќе стигнат секој момент.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

МАЛИОТ: Да го убијам, да не се мачи.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Ќе моча кај ќе стигне.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Загазуваше во некој вир со највалкана вода, се прскаше со неа, ги прскаше и другите деца. чантата со книгите ја фрлаше каде што ќе стигнеше.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Таму ќе стигнат и оние од Унгарија и Чехословачка.