--- ааа аааа ааааа јас сум деформирана- се јадам себе си- надвор-сакам надвор- кон светлината- кон совршениот блесок- кон големиот круг на денот- ѕверовите немаат пристрап- светлината ги спржува без милост- светлината е нивна стапица- ќе се спасам- ќе ја избришам својата срамота- во сончевината- чекор- ќе се урне таванот- ќе се разгрнат гранките- ќе ги опијам очите со небо- ќе сетам- ќе сетам љубов...
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Мојата и мисла и желба беше да дочекам момент кога ќе се наведнам над бунарот и кога, место онаа мисла што доаѓа сама од себе за длабокото паѓање, ќе сетам како во душата воскликнува радост над изворчињата што самиот живот го напојуваат.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Дај ми собитие што говори за лоши дела, и јас веднаш, под дланката ќе сетам темни букви, гласови темни, пискотници, студени слова од кои кожата се ежи; дај ми слово божествено и богоугодно, за големи подвизи што зборува, и јас веднаш под раката чувствувам гласови светли, букви топлокрвни, оган во писмото чувствувам, како кога љубениот на саканата писмо ѝ пишува.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Ми се сушеше устата, малку малку, ќе сетам сува уста.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
И, како што ќе сетам да доведат нов човек, јас пак ќе се јавам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Еден ден, можеби Утре ќе сетиш белег мал на твоето Лито, истрошено тело И ако си мислел дека пророк си бил Дека си некој си Лутер Или дека победи, битки извојува Бедник си, знаеш, не си за лутење Или мислеше Троја – твоја ќе биде?
„Сите притоки се слеваат во моето корито“
од Марта Маркоска
(2009)
А ноќта дошла побрзо отколку што очекувале, онаа ноќ бескрајно моќна да ги сокрие арамиите, заљубениците и грчот на животот.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Страста на човекот со обетка на увото јурнала со сила на шарпланинец кога ќе сети дека стадото му го демне волк.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Мајка ми му рече да оди кај комшиите и низ муабет да открие дали некој има намера да ни префрли што ја задржавме Рашела. „Оној кај кој ќе сетиш такво нешто, може да нѐ пријави”, рече мајка ми.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Ќе сетиш о длабок здив сила и смирување.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Како тогаш ќе се сетам млад, каква сила и пркос ќе сетам!
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
-Не е пријатно кога ќе сетиш дека облеката ти станува леплива - рече, но притоа не се впушти во додатни објаснувања.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
ЛУКОВ: (Се воздржува, ги прави последните обиди да изгледа спокоен.) Туку што не дошол. Ќе сети по миризмата.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)