Да се биде Lo-fi, под техничките стандарди.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Ќе би дам првиот што ќе признае дека сме верзија на “Cheap Trick” во девеесеттите или на “Knack” можеби, но и последниот кој ќе каже дека тоа не се исплати.”
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Ако платат.” 26 години подоцна, Курт Кобејн од Нирвана пишува, “Не се чувствувам ни малку виновен поради комерцијалното експлоати рање на сосема истрошената рок култура бидејќи, во овој момент на рок историја та, панк рокот (иако сѐ уште свет за некои), за мене, е мртов, не постои...
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Тој знаеше мошне убаво кој е Расимчауш и како ќе помине ноќеска кај него во кашлата. Не ќе може да издржи под тешкиот ќотек и ќе признае, ќе каже што знае.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Ништо. Најпосле се реши да каже.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
„Што беше добро“, рече Џулија, „инаку тие ќе го дознаеја моето име од него кога ќе признаеше.“
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Имаше и други моменти, кога беше решен да не признае, кога секој збор мораше да му биде изнудуван меѓу два лелека од болка, а постоеја моменти и кога немоќно се обидуваше да прави компромиси, велејќи си: „ Ќе признаам, ама сѐ уште не.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Кога на крајот ќе ве фатат, вие ќе признаете. Тоа е неизбежно.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Само кажете што е тоа и јас веднаш ќе признаам.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Ќе работите извесно време, ќе ве фатат, ќе признаете и потоа ќе умрете.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Немало да има ни граѓански отпор, ни борба за човечки права, ниту Роза Паркс ќе седнела на предно автобуско седиште резервирано за белци, ниту Кенеди ќе ги добиел изборите, ниту Мартин Лутер Кинг ќе држел историски говори, ниту Врховниот суд ќе ја укинел расната сегрегација по училиштата и универзитетите, ниту ќе се случел маршот на Вашингтон, ниту Црните пантери ќе имале муда да кренат глава, ниту демократите ќе се степале со полицијата на својата чикашка конвенција, ниту ќе се изродел студентскиот бунт, ниту ќе имало мировни движења, ниту ќе дошло до сексуалната револуција, ниту до флауер-пауер, ниту до мејк-лав-нот-вор, ниту до филозофијата "грлс сеј јес ту гајс ху сеј ноу", ниту до појавата на феминизмот и женската рамноправност, ниту ќе имаше слободен печат да го раскринка она лајно Ричард Никсон, ниту ќе имаше нудистички плажи и кампови, ниту ќе имаше екологија и борба против индустриските штеточини, ниту Латиносите и Азијатите ќе добиеја пристап до раководните места во државната администрација, ниту хомосексуалците ќе се избореа за право на слободна љубов, ниту поп- рок ѕвездите ќе држеа концерти за гладните во Африка, ниту јас како тинејџер ќе можев да носам искинати фармерки пред жива мајка Милена, ниту ќе можевме глас да кренеме против крвожедните корпорации, ниту ќе смеевме попреку да ја погледнеме воената индустрија, ниту ќе беше можен антиглобализмот, ниту пак глобализмот, ниту секоја сабота ќе одевме на протести против војната во Ирак, ниту денешниве манекенки ќе шетаа по писта во танги и со разголени гради, ниту Клинтон ќе смееше да зуцне дека дувал хашиш и ја таклабасал Моника Левински, ниту Џена Џемисон ќе направеше толку пари, ниту Ал Гор ќе можеше да попува против глобалното затоплување, ниту Бил Маер и Мајкл Мур ќе можеа осум години да плукаат по Буш и Чејни, ниту медиумите ќе признаеја дека Сара Пејлин е бимба бимбосана, ниту сега јас и ти ќе седевме овде со зелена карта, со другарот Обама на чело.
„Бед инглиш“
од Дарко Митревски
(2008)
Јас само се измамив тогаш, ќе признае.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Полесно е ако не си сам в самица, ќе признае. таму нема со кого да се спријателиш. што би сакале во таа темна празнина пепертугите?
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
А веднаш ќе додадам дека не сум баш таков каков што настојував да се претставам.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
И, ќе признаам, точно е дека на таа твоја Таша никогаш не сум ѝ се приближил поблизу од едно метро за да ми праќа онакви ишарети.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Почнете со тоа што ќе признаете дека освен мене сте ги замолиле и турскиот Кајмакан и бугарскиот поп Велков да ве критикуваат и да ве учат како да се однесувате.
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
Ги слушав гласовите и пак пловев во треска преку она село со мртви покриви.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Ќе признаам, непрекинато го сонував Кукулино.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Бидејќи владее со сите елементи на филмот и во сите стадиуми на реализација наметнува идеи кои се лично негови, Алфред Хичкок поседува вистински стил и сите ќе признаат дека тој е еден од тројцата или четворицата режисери кои можат да се идентификуваат само ако неколку минути се погледне било кој нивен филм.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Но обајцата ќе бидат во искушение да побараат имунитет и ќе стравуваат дека другиот ќе признае.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)