ќе (чест.) - клекне (гл.)

Ќе види тој! Штом ќе се освести ќе дотрча и ќе клекне пред моите нозе. ***
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
го стискав на градиве и верував дека ќе оживее од мене, од мојата топлина, од мојот здив; кога ќе клекнев на колена да поземам здив и кога ќе му го видев восочното и безживотно лице, кревав плач до бога и пак ја кубев косата; и дома кога го донесов и го ставив на постелата, не верував дека е мртво; и кога го пресоблеков и го ставив в ковчег, не верував дека е мртво.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Многу пати ќе клекнев пред вратата од спалната и низ клучалката гледав што правиш.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
И тогаш тој ќе клекне сред нив, а тие ќе колват и ќе се врткаат околу него како во пчеларник, ќе го забавуваат и одушевуваат со тоа што ќе му ги колват ногавиците на панталоните и копчињата на кошулата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
А јас морав цело време пред него да одам ’гзеечки, за тој, главниот, да биде прв и најважен, па, кога тој ќе клекне и снимателот клекнува, за да биде „у рамнина“ со него; и сè така до крај, кога цела сала му аплаудира ’ко на херој додека со плунка ми лепи и мене на челото банкнота од која боли глава!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Марко не очекуваше отпор, пред тоа беше сигурен дека попот ќе клекне пред него, сега не наоѓаше начин да се одбрани: „не стој, Геле ...
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
А што девојката е убава, работна, умна.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
СПИРО: Зашто вака ништо не прави: ќе клекне пред татко му и ќе ја остави сиромашката Стојанка лагана и излагана.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
И куќите туку ќе клекнат, ќе се преполоват.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Некој ќе клекне и ќе ги бацува шините, се моли да го однесат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од кај помина, ќе прашам, одовде, ќе ми кажат, и јас ќе клекнам да го распретувам снегот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Чиста и спокојна ќе клекнам пред неа!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Кога ќе се искачат на врвот, од кој низ маглината на далечините се гледа опеаното езеро како вир сретсело, ќе клекнат на прагот од запустеното црквиче, набрзина ќе се прекрстат мрморејќи некој дел од молитва што не го заборавиле и ќе се стрчаат меѓу дрвјата да зафатат што подобро место за да ги распостелат своите веленца; поблизу до водичката каде што им се лади пивото и поблизу до гранката на која ќе ја обесат лулката за децата, а сетики што подолго во денот дрвото да држи сенка.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Не бара да се протера кучето или да му се лути на Винко: „Навистина, како си смеел да поведеш куче на логорување, кога знаеш дека не е дозволено...“, туку и тој почесто ќе клекне крај него, ќе го погали и ќе му рече нешто како на човечко суштество што разбира.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Ќе истрча да полае, и пак ќе се врати, ќе клекне пред мене и ќе ме гледа, ќе се гледаме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе истера така еден ред делкање, па ќе клекне, ќе го замижи едното око, а со другото ќе нишани: дали под конец поминала секирата, дали право ја воделе рацете. Како што треба.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)