ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Но јас ќе згрешев ако Владета го примев како „надри“, бидејќи од сето што го кажуваше и што особено можев да го заклучам подоцна, тој навистина се трудеше да прави споредби и да користи, што би рекле историчарите, повеќе извори.

4. кога се враќав од јапонија не можев а да не кршнам малку од истокот понаисток а понаисток се вика кјото како што поназапад се вика токио понаисток некако е потопло во просторот на насмевката понаисток резниња тишина се лулеат на небото а и сонцето е некако поинакво наутро весело од изгревање напладне клапнато бара сенка за отпочин од толку многу изгревања и од толку многу запнувања на златниот и на сребрениот храм во кјото секогаш да им се позајми повеќе блесок да не би да се луѓосаат и да подгрбават да зарѓават а да бидат уште живи како што им се случува на мнозина кои и не забележуваат дека одамна им се скинале пантолоните на времето во кои се навреле којзнае кога којзнае како и којзнае зошто пред храмовите на кјото дурлат води отежнати од историски искушенија дурли во водите без омекнувач меката душа на градот во водите пред храмовите во кјото птиците парадно се огледуваат па потем не може да се изнагракаат од среќа отшто во воденото огледало биле толку лични прелични во водите прд храмовите на кјото има и многу меурчиња од последниот здив на исчезнатите има и меурчиња од празни зборови има и удавени тешки зборови и не се знае какви тешки метали од зовриените води пред храмовите на кјото се прави најубав јапонски чај од јасмин на пример кој се срка додека на телевизија врват најновите вести а на врв вести ново биро за изгубени работи и едночудо ослепени од толку зјапање во иднината на дното на вестите празнина како на дното на зеленото шише од изглоканата вода макаршто вестите на телевизија секаде се есапат како канти за полевање на заблудите кога се враќав од јапонија многу ќе згрешев ако не кршнев малку од исток понаисток и ако не се поздравев со калиграфите кои приклаваат секој колку што може во ќуповите во кои се варди душата на градот тие приклавај други отклавај тие зелен спокој другите црн неспокој и едните и другите петпари не даваат кога се разминуваат со рикшаџиите како со жива теглечка сила за кои веќе нема сенки под искастрените гранки на старите дрва а не им е ни предодредено да се пробијат до првите редови од каде што најубаво се гледа најубавата кабуки танчерка понекогаш на рикшаџиите им потекуваат од очи глазирани зрна ориз веќе наизуст ги научија говорите на сите политички и еколошки митинзи и ним како и на говорантите отшто се толку дотерани како за на кадро никој не им верува колку мака си теглат за вечер да каснат едно обично ќофте и да отсонуваат една голема топка сладолед од ванила.

- Дури тогаш ќе згрешите, - се побуни дедо Димо.

Направете го тоа според сопствената совест и бидете сигурни - сеедно ќе згрешите! La Voce, на италијанските гласачи

- Добро, добро, но не е сѐ толку црно - се обидов да ги разгонам грдите мисли на Даскалов.

Неговата смиреност посебно ме насрчи.

За жал, кога е во прашање нашиот Иван, некој одредил веднаш да биде казнет - реков по мала пауза. - Веројатно со причина - додаде Даскалов.

Му реков: „Имај на ум, се случува и тоа, а и мене ми се има случено, дури кога ќе згрешиш да сфатиш дека животот има задолжено специјални избраници и помеѓу луѓето за кои сметаш дека посебно те ценат.

Се разбира, животот одвреме навреме ќе им одреди на овие свои избраници кога да го изведат казнувањето и со какви средства.

Но, да повторам, ова го сфаќаме прилично доцна. Откако ќе згрешиме“.

Нивна задача е да спроведуваат некои важни упатства и да ги штитат интересите на нарачателот.

Притоа, по правило, секогаш тој го избира вистинскиот момент.

Секој е господар на своето парче земја и на својот камен. Тоа е завет на нашите дедовци.

Оние што ќе згрешат душа, а тоа само еднаш се случило, ги прогонуваме. За нив веќе нема враќање.

Господ да ме прости, неарно сторив, ама пуста лутина чоечка је лоша, тики чоек колку да се чу(в)а да не греши, пак ќе згреши.

Во тоа време Силјан си седеше до баџа и си слушаше сето ова што зборуаа.

- Знаеш што е мажот ти, сега, вели војводата, или не знаеш? - Војник е, велам, а не знам што велам. Што да речеш ќе згрешиш.

Кога имаат работа со магарешката природа на вторите, кога ќе згрешат, добиваат по некоја клоца во задникот.

Знам, за вакви работи, како и да речеш, ќе згрешиш. Си имаше свој занес.

Доста не зеде учество во вечерашниот разговор, но остана задоволна оти толку ја подигнаа и и поласкаа овдешните девојки и невести уште од прва средба и се окуражи за понатаму, кога ќе се запознае со нив, ќе има со кого разговор да води, а не да не плаши оти нешто ќе згреши.

Господ да ме прости, неарно сторив, ама пуста лутина човечка е лоша, тики човек колку да се чува да не греши пак ќе згреши.“

Очекував да го соопшти и она познато обвинение, до кое тој многу држи: дека никогаш не сум се соживувал со страдањата на несреќните поединци, и дека за жал не сум ја разбрал додавката: "на заслужните и кога ќе згрешат не свртувај им го грбот". (Сакам веднаш да додадам дека изгледот на Привидот при секоја нова средба е сè понестварен.

Мислев оти само така ќе можам да обезбедам целосна дискреција. Но изгледа ќе згрешев.

Таа ѓаволесто се насмевна и ми шепна да не ја чујат другите: - Кога пак ќе згрешиш, бате?

Сѐ ќе згреши во броењето и –ништо.

— Никој не знае кога ќе згреши, му велам, и никој не знае каде...

Отидов во Битола. Ама желба ќе рече некој! Ама патување! Во Битола! И тоа ми било нешто! Ќе рече, но ќе згреши.

Во такви случаи татко ми се однесува како да е случаен минувач низ куќата, или како незаинтересиран гостин кој се чуди што тоа се случува, оти, нели, не е од нашето семејство и нема удел во настаните и односите во нашата куќа.

Прво и прво, во Битола никогаш пред тоа не сум била и од раскажувањата на мајка ми за нејзиното детство што го минала таму, тој град за мене имаше посебно значење.

Мајка ми постојано е “крива” за сè, а најмногу кога некој од нас децата нешто ќе згреши.