Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

5. Ако тужениот ги оспорил и основот на тужбеното барање и износот на тужбеното барање, а во поглед на основот работата 204 узреала за донесување на одлука, судот може заради целесообразност прво да донесе пресуда само за основот на тужбеното барање [меѓупресуда].

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

До правосилноста на меѓупресудата судот ќе застане со расправањето за износот на тужбеното барање (чл. 316, ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Чинам дека кога сината точка што веќе ширејќи се наидува кон мене, кога ќе увиди каков уништувачки страв доживувам, ќе ми се смилува, ќе застане недообличена во она што ми го носи и , или ќе го смени правецот, или во себе ќе пројави некаква белина од чија пријатност ќе се затоплам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Зашто во оној момент кога ќе застанам, ќе застане и времето и тогаш ова сивило што ме опкружува ќе поцрни и ќе се свитка во дупка во која сè ќе исчезне.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Нема патник што не ќе застане над мостот што ја минува реката Ропотамо, која се влива во Црно Море под самиот Созопол.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Ќе ти ја сменам постелата, штом ќе застанам на нозе.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Доктор Миха се поздрави со сите (стискање дланки и тресење раце, допирање бради и тупкање по плеќи) и седна во својата половна, стара кола, планирајќи каде ќе застане да дремне со дланките и челото на воланот, оставајќи го моторот да работи на мал гас зашто беше сува зима со студ до коски.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Кој од колибарите помислувал дека пред нивните колиби ќе застане автомобил, и кој се надевал дека ќе дојде и такво време, од дома да им испраќаат леб со автомобил.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Така, ќе застанеше крај некоја бука, дури и ако е сува, па ќе почнеше да ѝ кажува: „Ах, од кога не сум те видел.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Автомобилот сè повеќе ѝ се приближуваше и од неговата бучава сфати дека тој се движи побавно и дека ќе застане. „Сакаш ли да се качиш?”

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Сега кога ќе застане пред таа куќа.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Не приоѓајте му, Три жени со бели шамии околу главите Седат во полето и го чуваат него Спроти долгото патување низ темнината, низ бесконечните растојанија од студот до огнените знамиња на плодот, не приоѓајте му, Утрово ќе ги искачи ридовите и ќе застане на она место каде што застануваат јулските квечрини да ја гледаат девојката со срп во рацете како оди низ полето и застанува боса среде реката на залез сонцето за да ја оплоди и така размножена да истече со реката до свирепите мориња на усмата, Оставете го, Однесете му тогај вода, дајте му сол, и чист во душата нека си легне во полето да слуша како пеат светулките меѓу ожнеаните стебленца на пченицата.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

На одење ќе застанеше на улица, ќе се свртеше, Му затреперуваше срцето гледајќи ја неа како им се радува На омајничето, на ѕвездените, на огнот на лилиите...

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Одеше и мислеше вака: “Ќе се изненадат. Ќе влезам наеднаш, ќе застанам среде собата и ќе викнам: “Знаете ли што е ново?“

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

И си додава во мислите И добро е што тогаш не се сети на тоа, зашто во стравот може ќе се излажеше и ќе застанеше, па заптиите врзан ќе го отераа на ујќумат, а таму...

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ќе влезам наеднаш, ќе застанам среде собата и ќе викнам: „Знаете ли што е ново?“

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Тој е млад — мал, не чул, не видел, и ќе застане како теле во зелје. Не е вака?

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Го испушти од раце старецот, мислејќи, дека тој ќе застане на нозе, но поради студот и стравот од јастребот, беше малку несмасен со рацете, па старецот, и така слаб, се стркала и пропадна во една од длабоките пештерски дупки.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Колку се на број твоите чекања кога ќе застане сѐ околу нас?

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Се туркавме кој побрзо ќе застане пред тефтерот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Меланхолијата седи пред својата недовршена градба, окружена со инструментите, седната и загледана така како да се откажува од сѐ, како нешто да ѝ вели дека градбата никогаш нема да биде завршена; една скала е потпрена на градбата, а на земјата покрај долниот крај на скалата лежи камен блок – дали Меланхолијата треба да го искачи, по скалата, на градбата?

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Или можеби времето застанало и песокта во часовникот ќе застане, ни ваму ни таму, а тасовите на вагата во својата рамнотежа покажуваат дека веќе сѐ е сеедно и нема значење, а ѕвоното нема зошто да удри.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ломбачките нозе му беа исповиткани во крпишта и во секакви сури кожи во митарење. Го болеа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ја видов само со една брчка над левата веѓа и рамнодушно го слушав колнењето на Самарија дека веќе не ќе застанам на нозе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А кога Никола Влашки ја крена дланката од моето чело спомнувајќи не знам каква болест и присеќавајќи се на не знам какви треви и пелини, некаква милолика женичка ми подаде чаначе со надробен леб во млеко и лажица од жолто дрво и нешто кажа - гладен е, или млекото лекува, или - живите боледуваат, мртвите гнијат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тоа можеше да се види и од подалеку: ќе зачекори - ќе застане, пак чекор - пак вкочанетост, сѐ така, со бавност на човек што со рамните стапалки испитува не ли е пред него жив песок или гнездо на поскок со рокче.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Како кога во игротеката ќе застанеше крај импровизираната кујна: таман ќе почнеше божемски да ги мие садовите, девојчињата кои притоа мораше да ги избутка за да дојде до лавабото застануваа до него наредени како пивски шишиња и со чудење го гледаа.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Тоа траеше целиот ден. Вториот понекогаш ќе застанеше и ќе го подзачекаше последниот за да му рече нешто.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Само понекогаш, кога ќе застанеше да здивне, тој можеше да се обѕрне назад и долго да се загледува во ситната пробиеност на својата трага, а во неговиот матен поглед, со нешто речиси лудечко од напонот во себе, се појавуваше и една самозадоволна насмевка, просто како во дирата по него да беше собрано сѐ, што би можело да го израдува.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но, ниеден од тие мајстори и малтерџии не можеа да сторат ништо друго, освен да си ги бегаат своите погледи од тој крвав вресок во неговите очи, кога ќе застанеше крај нив, тој, Големиот Ристан, кој сега веќе не беше тоа, прашувајќи со секое свое движење, да не е, можеби, тука, она неговото место, оној неговиот загубен во неврат дел од облеката, она маѓија, без којашто деновите стануваат едно такво крваво прогонување.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тупите завивања во стомакот нараснуваа дури откако ќе застанеше да здивне, но тој секогаш им избегуваше ним.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше неговиот лов и Змејко сега можеше да ги напушти карпите и да го очекува каде ќе застане во спуштањето од оние негови висини.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тој знаеше дека секогаш застануваат, знаеше дека тие нивни врвици така го пречекуваат денот, но ниеднаш не помисли дека ќе застанат токму тука.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И забележав како волшебно се менува бојата на гласот, тонот и што е тоа и не знам, ама кога ќе застанеа на ред пред дупката на стаклото и кога „шалтерката“ ќе подигнеше поглед кон нив, дали од тоа дека парите се на дофат од пензиската членарина, чекачот звучеше поинаку.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ќе застанат окол-наокол и ќе ме изведат од селото. Пак, горе, во долот. Под Чучка. Селото мртво.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Па ќе се качам, на прсти, по скалите, ќе застанам пред вратата и ќе го ѕиркам Ѕвездана. Ќе го наслушувам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Немаш коњ да го бодниш и да те фрли и ти пак да му простиш откако ќе се врати и со влажни очи ќе застане над тебе.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе слезе до над Мравевци и ќе застане тука, кај црквичето, ко запалена копа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А ваму вошки - прст и плева. Ќе застане човек спроти тебе, ќе зборува нешто за нешто, и само ќе кине меса со ноктите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кај ќе застанеше, таму ќе го засмрдеше местото, Како некоја болест да заседнуваше, Секој двајца со него тројца стануваа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Арно ама, претчувствувам дека нема да доживеам да го препознам и да го внесам во тајните; тој ќе се појави,ќе го покаже своето вистинско лице дури откако јас ќе умрам, и кога ќе дојде време, со вцрвенети образи, ќе застане пред своите родители и ќе каже дека му е доста од сè и единствено на што потајно се надевам е дека дотогаш ќе остане уште нешто од моите банкноти, зашто го изменив тестаментот и остатокот од имотот му го завештав на оној кој прв ќе направи очигледен знак дека е предодреден да тргне по моите стапки...

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Беше омажена за еден салонски магионичар, со кого што требаше да се сретне тој ден по посетата на роднините во Сарагоса.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

На чија страна ќе застанат тие во војната која лази по тунелите, им се приближува на мостовите, чука и на нивната врата.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Често, среде игра со своите врсници, во најголемиот занес ќе застанел и, како вкопан, се загледувал во сонцето што заоѓа.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Пишуваше, како во денови на затишје на фронтот, при врвење низ селато, некаде ќе чуел гајда и срцето му се штрекнувало, му се возбудувало; ќе застанел да слуша, а душата му се исполнувала со милина, со радост, но и со тага.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ти продолжи онаму каде застанав јас.. почнав да се заборавам себеси... заборавам каде треба да се оди кога некој ќе застане..

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Не можев, Оче Симеоне, смирено ќе застане јадно мал и недовршен. Не можев, тој дојде пред време.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Во сите сукцесивни фази кои следеа, од почетокот на минатиот век па сѐ до 1968 година, палестинското движење имаше само една цел да ја ослободи татковината и да создаде независна арапска држава, како и другите арапски земји во регионот, не водејќи сметка за присуството на другиот народ.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Верувајќи дека прекинале со ставовите на претходниците Евреите во море - раководителите на Фатах во 1968 година ќе застанат зад еден политички проект кој се сметал за реален и достоен за почит.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Како кога месечината ќе застане помеѓу земјата и сонцето па ќе ја зачади планетата и ќе ја затемни ѕвездата, тој е несреќна врска помеѓу семејството и своето и нивното утре: без него тие ќе се глад, беда.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Знаеш ли што ќе им речам кога ќе застанам пред судот ?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Што ќе прават. Мораат да издржат, инаку... слушнаа кадијата што рече: Кој ќе застане на патот, сејмените да му ја однесат главата на падишахот.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Трајче одвреме-навреме ќе застанеше, ќе го истресеше песокот од искинатите опинци и пак ќе продолжеше.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Кога роси и дете кога си игра на улицата И мајка од некаде кога довикува И златна јаболка во дворот кога се ниша Излезете на молитва За вечен да биде таа слика Зашто по многу време ќе застанеш под прозорец И гледаш: Веќе е есен и детето во тебе го нема И пред тебе и сушата и лисјето венат и ниту роси и којзнае каде е Магдалена...

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

Дали ќе застанам чудесно смирен до прозорецот или ќе истрчам прекутрупа на скалите?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Дали ќе за'ржело животното во мене?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Каде што ќе застанеше дедо Геро со четата таму високо ќе го кренеше знамето на кое пишуваше СМРТ ИЛИ СЛОБОДА.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

„Ќе застанеш?“ „Еднаш застанав; ништо нема.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Еден сон што го сонував. Сонував дека сѐ ќе заврши, и еден глас што вели дека сѐ е готово; не некаков глас на кој би можел да се присетам, туку онака, глас, и ми вели како тука на земјата сѐ ќе застане.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Ќе застане пред налетот на песочните нанеси што го прекриваат Кити Хок. 19

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Понекогаш, на патот, ќе застанеа и ќе испиеја црно кафе а потоа загреани продолжуваа натаму.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Кога ќе ги затвореше очите и ќе застанеше мирно, без никакво движење, вкочанет, можеше да си замисли дека стои сред некаква низина, а зимата е без ветер, без ниту една куќа, со стотици километри наоколу и дека придружници му се само празните речни корита и соголените, суви дрвја.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Ќе застане на работ од гребенот. Ќе застане свеж под сенката на топлиот балон.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Ќе застанеше така на некоја крстосница и долго ќе ѕуреше во улицата осветлена од месечината, без решеност во која насока да се упати.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Но дебелите жени од Галвестон се потат како коњи.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Има нос со совршена форма, ни прчест ни кукаст, и кога ќе застане пред мојата машина чувствувам мирис на мистериозна колонска вода.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Кога толку многу ќе ми се приближи гледам дека белата кошула не му се лепи за ниеден дел на телото затоа што тој не се поти.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Мојот живот е потрага по вечна љубов иако знам дека еден ден сѐ ќе заврши, сѐ ќе се изгуби без трага во движењето на материјата и времето ќе застане, но знам дека каде и да сум еден ангел Серафим (ангел од највисок ред со три чифра крила) е секогаш на моето рамо.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Кога душата ми е разголена и сите мои молитви и благослови се толку блиску до тебе.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Не сум далеку од тебе, тоа далечно чукање и не е така нечујно, го чувствувам секогаш кога ќе ме обземе немир, кога за момент ќе застанам, ќе воздивнам и ќе се насмевнам.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Кога ќе застанам пред таблата, ќе стојам право пред Ирена и таа пак ќе си рече дека смрдам.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Замислуваше како ја крева раката за да ја реши задачата на табла и под мишката ѝ се наѕираат темните езера од пот.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ќе застане некој пред нас, а ние ќе го истуркаме.