Ќе излезе ли на мегдан и ќе заигра ли па нејзината свадба така осрамотена?
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Сигурно и старите ќе заиграат откако под тремот неколку пати ќе завртат пагурчиња со ракија и каленици со вино.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Изгледа знаат дека ако се мирни и си ја вршат поставената задача, еден ден можеби судбината ќе и се насмее и ќе заиграат во центарот, то ест ќе станат централни личности во животната заедница.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Срамежливите ќе заиграат со него, па иако сето тоа име се чини будалесто, отпосле не чувствуваат никаков срам.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Удри со белата платнена чевличка по калдрмата, чиниш ќе заигра и одново се насмеа.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
- Сум се вртел, не сум запалил. Куќата на зет ми Доце не пламнала сама од себе.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Бегајте, инаку, се колнам, ќе заигра ластегаркава. Ќе ве јактисам.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Толкувачот пак му подвикна: - Море, кога ќе заигра дрвен господ, сѐ ќе кажеш и оро ќе играш!
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Во темните соби вчас ќе заиграа фантомски сенки, таму каде што завесите сѐ уште не беа навлечени.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Се чини дека во трк се наближуваат стрелачките ланци, дека ситно yвечка оружјето... секој момент се чини дека од калдрмата ќе изникне сива, расплината фигура и ќе повика: - Стој!
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Сега ќе помине синџирот и нејасно ќе блеснат златните еполети, сега ќе заигра во нечуен кас извидницата во топли капути, во капи со црвени опашки, сега повторно поручникот со монокл и со крут грб, сега пристоен полски офицер, а сега со громогласни бесни пцости пролетуваат сенките на руските морнари, размавнувајќи со широките панталони.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Може тука и да ме правел татко, и затоа не валкајте ја тревата, оти ќе заигра секирава.“
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)