Некои од мелодиите имаат единствена, продорно пискотлива, крајно убрзана фраза, често семплирана од друга плоча - може да биде на пример: „I'm not in love“, или „born to be wild“ или „ tear that fucker up“ или „ ecstasy love“ која што кружно се повторува заради должината.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Подоцна ќе дознаам дека ова е нова гранка што ја нарекуваат Happy Hardcore, што е дизајнирана специјално за да ги омекне нештата.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Откога ќе дознае што има под него, веднаш го менува своето мислење: станува поспособен со поголема самодоверба во себе си, добива елан да продолжи да твори, добива мотив за креирање и изнаоѓање на модели да го промени тоа.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
И вас ве прашуваме. Каде ви се козите? – Вие сега полесно може да дознаете! – извика мајка ми. – Не грижете се, сѐ ќе дознаеме.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Освен, ако тоа не е некое пресоздавање, инкарнација во која никогаш не ќе дознам ни што сум бил ни од каде сум дошол.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Ако не беше болеста, никогаш не ќе дознаев што е брусница, никогаш немаше да пропијам пиво, во што сега уживам големо задоволство.
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)
Понекогаш само торбарите го нарушуваат спокојното движење, кога со полни бовчи чорапи, врски или комбинезони, ќе се разбегаат откако по некој таен сигнал ќе дознаат дека се ближи полицијата, која забранува торбарење без дозвола...
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Филистејците се далдисани со правењето излези од митовите и со големо задоцнување ќе дознаат дека Давид во јабана во една меана му раскажал сѐ на Караваџо
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
Потем сал туку се излежуваше по дома, си остана младоженец без невеста, едно време се пушти глас дека станал акробат и ноќум одел по жица како месечар, филистејците се такви, на спасителите им подаруваат осаменост, им го нудат и кошмарот на заминувањето од родната грутка – барем сега не се талка со месеци по морињата до Австралија и Нов Зеланд, а ако е до пустини и таму има пустини, но децата таму не чуле за прачки, не виделе дренки и шумски малини, децата таму се далдисани во компјутерски игри.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
Ако се симне само до првото одмориште, до понискиот кат, отиде тој, кидна, и неговите ортаци сѐ ќе дознаат.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Неговото долго траење зборуваше дека изгорела или колибата или плевната на дедо Иван? Што е вистина, ќе дознае ли?
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Или, гласовине, што не избираа ни час, ни време, дури ни патека само за да допрат до мене биле и нешто друго освен нашепнувања?
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Што ме запираше да го сторам тоа? Дали сознанието дека многу од тие случувања само ме допреле и одминале а за нив ќе дознаев откако ќе беа прогласени за недоразјаснети тајни? Или не ќе да беше така?
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
„Јас носам маска. Утре ќе ми дојде ревизија и сите ќе дознаат дека само имам маска!..“ *
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Но погледнете, какви глупости се вртат во неговиот замастен мозок!
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Се тики ќе изнајдеа некој нов извор на приходи за кој, по правило, султанските надзорници дури отпосле дознаа, а кога тие ќе дознаеја - веќе беше доцна; Акиноските го напуштаа него и смислуваа друг.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Целата таа ноќ не заспа. Само што ќе го навалеше дремка, едни те исти мисли дека згреши што се обложи, дека згреши што го спомена стрика Анѓела, дека којзнае што ќе излезе сега од сето тоа, дека кога ќе дознаат за тоа Максим и Костадин Дамчески крај нема да му има на срамењето, го штрекнуваа и го седнуваа во постелата.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Бескрајно растажен од големата загуба и безбројните жртви, навреден како татко и цар и бесен од болка, тој ја проколнал Струма: „Те проколнувам тебе, која до овој миг беше мое сонце и смисла на мојот живот: земјата да не те прими.
„Македонски народни приказни“
од Иван Котев
(2007)
Непријателскиот водач бил интелигентен и сфатил дека од заљубената девојка ќе дознае доволно за да може да влезе во тврдината.
„Македонски народни приказни“
од Иван Котев
(2007)
Прекалениот римјанин веднаш сфатил дека е предаденн, а дознал и кој го предал.
„Македонски народни приказни“
од Иван Котев
(2007)
баму ја, седиме така во темницата и се плачеме, сакаме да го подзапреме времето, да се оддалечиме од смртта што нѐ чека, јас веќе си ја гледам мршата како ја раскопуваат дождови, како скапувам и се смалувам, се гледам пред себе си, така, како своја слика да држам в раце, само Силе Плевнеш грчи во ќошот, бичи некои глуждови трупци, ама времето кој го запрел досега, го запирале царови, кралови, тепачи, арамии, врачари и јаки луѓе и никој не останал со него и како што седам така, оп - се обзорува, некоја бесшумна светлинка ни влегува на прсти во собата и со светлината влегуваат и војници, оф мори мајко, ајде вика старшијата, Силе Плевнеш уште грчи и старшијата го клоцнува в слабина и овој рипнува, си ги брише слинките околу устата, сакате поп да ве исповеда, јас не сакам, вели Силе Плевнеш, и без поп господ ќе дознае за нас, знае тој дека на правина нѐ земате на душа и после нѐ поредуваат во дворот пред затворот, а Стеван Докуз пак приплакува, ги покрива очите, што ќе му правиш: тој ти е другар во несреќата, „пријателот ти е роднина кого самиот си го одбираш“ велеше Лазор Ночески, а војниците чекаат со пушки пред нас и ете го дојде тој, офицерот, се тетерави 121
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Вака е полошо, кога ќе дознам нешто ново за неа, а баш сум почнала да танцувам со Луис Марија, сум почнала да го бакнувам, или сум само близу Луис Марија.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Што знаев јас за резили, ја следев како што можев, се сеќавам дека ја слушав придушено. Votre âme est un paysage choisi... но си ги гледав дланките низ клавишите и се чинеше дека добро свиреа, дека чесно ја следеа Нора.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Вчудоневидени ќе дознаеме дека споменатата пракса во работата на сонот им е својствена и на најстарите нам познати јазици.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Ќе му сплетев чорапи, а сите момчиња ќе дознаеја колку сум била вредна, зашто тој им кажуваше: Овие чорапи Милка ми ги плетеше!
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Но, ако умреше, никогаш повеќе не ќе ја видеше Атиџе, ниту пак ќе дознаеше дали и таа можеби не го сторила истото, или мисли да го стори.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Неможам Асан ќе дознае Љутви ќе дојде до Цирих ќе летаат зуби неможам таму во илегала судбина моја е Речица Мала
„Проклетници“
од Горан Јанкуловски
(2012)
Да не беше патувањето во Солун, во далечната 1917 година, Мајка никогаш не ќе дознаеше колку е голем светот, колку народи живеат во него и колку јазици се зборуваат.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
За неговата врска со Роза не ќе дознаев речиси ништо ако не го поведовме оној разговор што го поттикнаа една далечна вечер двете девојки седнати наспроти нас.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
И дали да ги фрлаш едно врз друго кога на крајот ќе дознаеш дека мораш и тоа да го чиниш.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Се надеваше дека ќе прочита некој збор за неа во црна хроника, па така барем ќе дознае во кого се заљубил.
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
Само, ете и јас, будалиот, што така без престанувачка си дрдорам, не знам и јас, кутриот, дали некој и таму каде што си тргнала, ќе дознае дознае зошто си го понела ова излитено веленце?...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
И ќе дознаат ли мајките каде им лежат чедата?
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Секогаш кога ја земавме тајно, сами, се плашевме дека другиот ќе дознае.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Оти јас, кога-тогаш, ќе дознаев, тебе тоа добро ти е познато. Вака е најдобро.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
- И татко ми ќе дознае, - си ги „кршеше“ прстите Величе.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
„Млад е. Уште учи“, рече тој оправдувајќи го малиот кој, ако што подоцна авторот ќе дознае, му беше внук по жената кој сакал да биде полицаец, па овој го зел за да му го тргнат умот од таа работа.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Тешко на тој што не знае што е сиромаштија, вели дедо, оти никогаш не ќе дознае колку е слатко јадењето кога си изгладнет.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Кога ќе дознаат таткоми и мајка ми, тешко мене!
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Што ми требаше да го слушам Ведан?
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)