Старчето се грчеше меѓу нивните нозе и ми личеше на осакатен јазовец.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Во таа чудна суводолица, ни рана на заздравување, ни болка, ни спомен на болка, во сета нејзина издолженост, до работ на острата вилица, лежела зимска модрина на истинато месо.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Имаше глас на новороденче - пишти танко и грлено, никој ништо не може да разбере, ни збор ни болка.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Онисифор Проказник поминал со палец преку лузната на своето лице.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)