Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Проштевај, не те познав! Многу си се изменил, си се испрашил...

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Добро што не те чуја сите. А особено валијата, - почна поблаго директорот.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

А тој ми рече еее... мое дете таков е животот, некој умира, некој се раѓа, некој од болест оздравува како што оздраве и ти... затоа заборави на тоа и биди весела и среќна затоа што остана жива оти можеше и ти да умреш ако веднаш не те опериравме...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

- Тебе, море човеку, - му рече таа, - како да не те носат нозете.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

„Ајде, земај мера, ништо не те кошта, а јас ќе видам со нив”.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Кметот пламна со стиснати заби: - Надвор! Да не те видам повеќе! ... Излетав како удрен со клоца. ***

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

„Не ме интересира. Повеќе да не те видам!“ - ѝ ги зел тревчињата и ѝ ги расфрлил.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Вчера само за инат ти велела дека не те сака и дека ќе се мажи за Бузо, зашто ти си се правел важен, не си ѝ обраќал внимание.“

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Можеби ќе ја викнеше на помош и баба Цвета. Можеби ќе ѝ телефонираше на мама, на тато. Ќе ги вознемиреше на работа.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

- Да беше тука баба, ќе кренеше викотница: - Оф, јас сирота, чедо на баба!...

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Вака - никој не те гледа.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

— Е! Прочита што пишува казмакамот? — му се обрна стариот мудур на младото офицерче и го покани да седне на столот од десната страна.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Каурите се спремаат да ја уриваат нашата царштина од темел па чекај ги и кај тебе некоја ноќ и приварди се да не те најдат на спиење и да те испечат жив во конакот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кажи му на стариот дека си со мене и да не те чекаат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Глеј сеа склепај ѝ дете на Ратка и ич ташак да не те боли - лукаво му возврати Спасе.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Сам - никому не си му нужен, никој не те сака.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Убаво, убаво... Видиш, не те заборавиле.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Не зборувај глупости, да не те легнам. - Оф, како би сакал да ме легнеш, место празнина, да ме легне една убава, сакана, топла полнота!

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Поголемите по гаќи и маички. А најголемите само по гаќи, инаку не те сметаат за маж.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Те сакам, кој ти рекол дека не те сакам, - вели дедо Спасе.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

- Ама кого сум скрил!? Ништо не те разбирам! - ги витка рамењата Тоше и се чуди.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Та си седам јас овде под дивјачката така прибрано, а ти, те слушам, пак по некое време „Фиу, фиу...“ ми чиниш, сакаш да ме натераш да ти кажам дека сум те чула, ама јас пустата не те чув.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

„Изеди го“, рече. „Изеди го да не те убијам“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се обидував да му објаснам дека тоа не е нормално, дека е целосно лудо; дека не би можела да издржам, дека ме скокотка, а тој рече: „Да не те понижува, можеби?“, и јас, во тој момент знаев, бев сигурна дека Јан Лудвик не е дојден туку-така и дека одмаздата, без разлика колку тој се преправаше дека е рамнодушен кон сѐ што му се беше случило, сѐ уште тлее во неговата душа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Господ Седржителот, кога го создавал светот, водел сметка и во непознатото да стави зрно познато, за да можеме да го именуваме“, рече и продолжи медот да се излева од устата негова: „Зарем кога ќе сретнеш непознат човек, не те потсетува тој, по одот, или по некој дел од телото свое, или по гласот на некој што претходно си го знаел?“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Ти си идиот“, рече Земанек. „Гледаш дека не те сака“ рече.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Беќар сум, сакам да се женам. (Општо смеење, и внатре и кај жетварките на чардакот.) КАТА: Море Анѓеле, чудо не те нашло, што си се отворил олку да зборуваш?

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Сега веќе не те пуштаме да мрднеш!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

- Да не те брка агентот? - Не, задувано одговорив. - Така ми се трча и трчам.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

- Оттука не те спасува ниту сто и првиот живот на некој си фраер измислен во книгите – процедува дибекот со качкет – Во триаголниците ја собравме твојата немоќ.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Умира и се менува со нов, ни тој не може да му одолее на летниот валцер... ен два три...ја загнездил мама во себе и танцуваат, танцуваат...ен два три...ен два три...како е можно да не те повлече таа неумолива, таа безгрижна вртелешка...ен два три... нашето страдање е и радост и ново раѓање...ен два три...смеата нека е смела и брза – повеќе да дава помалку да чува...ен два три... зборовите сакати се, мислите немоќни се губат – кога сме плен на тонот снен...ен два три...ен два три...моите бледолики родители меѓу исончаните мускули на танцувачите меѓу црвените жици на решетките...ен два три...ен два три...

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Кога некој ти зборува за борба, за победа, за јунаштво, а не си го видел на прва линија, во долгите ноќни и истоштувачки маршеви под дожд и големи студои, кога никогаш не влегол и не останал заедно со тебе да преспие во влажните и мувлосани земјанки, не зачекорил во калливите ровови, не му посинало рамото од носење на митралезот, минофрлачот, сандакот со муниција, носилката со ранетиот, не те посетил во болница кога си бил ранет, никогаш не каснал мувлосан леб, не пиел вода од матна и каллива локва, никогаш не сркнал од булумачот – изматеното брашно во млака вода, не пасел трева и на пролет не јадел набабрени пупки и младо лисје, никогаш не ти ги видел раните преврзани со валкани партали, загноени, црвјосани, – таквиот не ти е мил...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Тогаш еден пријател ме посоветува: - Мавни се од глувчешкото пријателство, зашто може да се случи, не ти нив, туку тие тебе сургун да те пратат и да не те вратат.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Советот на пријателот гласи: бегај од луѓе додека не си заприлегал на нив и додека не те окупирале.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Јас немам такви амбиции, но немам ниту намера да исчекорам од мојот став дека кај нас, ако не те прогласат за мртов, не стигаш никаде.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

„Прости ти“, прослови наведната. „Не те падам. Ајде, помогни ми да запалиме оган за вршник.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Змија, се наведнал над покојникот Симон Наконтик, кикотливо старче; заради боцкавата муцка бил налик на видовникот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Прости.“ Чекорев зад неа. „Не сакав да те навредам. А ако пречам во куќата, ќе си одам. Можам да спијам и на својата кола.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Змија, џитка. Ногата му е поцрнета. Слушаш ли, побратиме, си стапнал зломорница. - Тој веќе не те слуша.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Не сум клеко и не те пуштам. Или излези или ќе се спровнам низ прозорецов.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Пред мојава куќа секогаш има некого. Ноќе секакви суртуци клечат пред прагов. (Арсо Арнаутче секако ја зграпчил за рака.) Пушти ме.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Јас не те пратив кај неа... (Покажува со глава кон кујната каде што се наоѓа Неда.) ... јас не те пратив кај неа да изигруваш некаков сентиментален глупак, туку да ја направиш зависна од нас и од нашето молчење. И не играј си со главата.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ФЕЗЛИЕВ: И сосем не те интересира кого... убиваш?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Белки оваа никаквица не те свиткала дотаму што да ти одмилел, овде веднаш, животот? Напред.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Биди готова да не те чекам. (Ја прегрнува нежно Неда и излегува.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Внимателно и да не те сети. Куршумите донеси ми ги мене.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Русе седи на мостето, На мостето искршено, Банџе се вози во чунчето, Во чунчето на предница: (арија) Сам си весла, сам си прави, Песна пеи, лудо, сѐ за тебе, Песна пеи, лудо, сѐ за тебе Како да те, мори, граби! (арија) Бог да бие, Русе, твоја мајка, Твоја мајка, Русе, Ангелина, Што не те дава, Русе, кај што сакаш, Тук’ те дава, Русе, кај што нејќеш... (Додека Антица, потресена од песната, силно плаче, кумот расположен гордо го отресува ќесето и фрла бакшиш во дајрето).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

ПОП ЈАНЧЕ: Ништо не те разбирам!... Тој ја сака ли?

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Беше она старче, со оние негови очички, што му играа живо и кои никогаш не те погледнуваат право во очите, и со неговите ситни раменички кои стануваа уште поситни од тоа што едното му беше доста пониско и истрането.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Другите две можеле и да останат свиткани под твојата дебела кожинка и тука задржани, без да бидат во состојба ни да те раскрвават, едното од нив можело и да се слизне по твојата четина и воопшто да не те повреди, но ова, што те тера да крвавиш вака, не ќе е на некое многу згодно место, тоа може уште оддалеку да се види, му зборуваше на својот самјак.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Светлано! Светлано! Светло да не те огрее! - викаше уморниот Никодин.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

„А, ако не заслужам?“, прашуваш зашто до овој момент не те прашал дали ти воопшто сакаш да бидеш заробеник во некој стан во не знам која населба, кој со крв и пот тој и неговата сопруга го заработиле, ама тој, имајќи те тебе на ум, никако не се согласува да го издадат под наем.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

- Јас тоа сум го заборавил. Туѓиот живот не ме занима. - Не те занима?

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Среќа, ба му ја. „Некогаш не те сака и господ“ , би рекол Лазор Ночески, „или намерно те остава за да се мачиш“ .

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Никој не те остава. Ни овој, ни оној, ни па земјата твоја.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

За да не те разбие некое пиле: прлица или кукавица.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кај мене пречкртај ја ноќта нека не те јаде темницата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Еда, Дуко, вели Дуковица, како не те отру првата печурка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Како не роди мајка ти една вреќа гасеници, вели Наќе, само тебе да не те родеше.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Добери се под капавица и ќе чуеш: погоре, погоре, не толку горе, слези малку подолу, не оди лево, е, тука, тука, тука, не, бре, само тука, кај отиде сега со раката, појди малку кон средина, е тука, тука, тука, ај сега малку кон десно, да не те заболе раката, ај добро, почини!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Сакаш со некој да се видиш, ќе ми вели, веќе тесно ти е дома, секаде ти е тесно, ќе ми вели, никаде не те собира.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Можеш да го видиш ако украдеш некоја минута кога тој не те гледа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама си велам: ај, не чешај се, Велико, кај што не те јаде и не знам кај да му се изнагледам побрзо.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А и господ е себичен, штом не те искарува, штом не те поучува, туку те остава така сам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Море молчи кога не те заклале, ми вели човекот и си заминува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ами, Неделко Сивески, вели, зар не ме познаваш, Велико? - Леле, Неделко. Неделко Сивески, велам прости дека не те познав.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Излези, не те тепам тебе, вели, и ме бара в ќевар, в плевна, под скали, на черен, по мутлите, секаде.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Не оди кај него, му велам, нека не те лаже, Не те вика тој за играње, му велам, не те води на арно место. Сам нека си игра, велам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ебати животот, рече, кога мораш ваков народ да имаш што не те гледа за ништо.“ 218

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А мажот си е маж: ти бара да му ставиш, да му постелиш, да му одиш по бесот. Не те прашува дали можеш. Тој е секогаш поуморен од тебе.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се штрекнувам и од страв така ко зашеметена, ко забудалена ги гледам децата и ги прашувам : - Да не ти е нешто, ги прашувам едно по едно, да не те боли нешто: мешето, главата, устата, устина мои мили!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го забришува од лигите, од сукрвицата, од ирата моја, и: плук, плук, да не те урочам и да не те настинам, слушам како му вели на детето и го поплукува на обравчињата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И ти го оставаш сонот, ама тој не те остава.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Уште кравата и магарето, велам јас, и кучето, Чако, што не те позна.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ајде заколете ме, велам, барем ќе има со што да се пофалите. Не те колиме, вели војводата, ако се омажиш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Витомир ја залепува цигарата и ја запалува. Пувка и го чеша јачменчето на окото. - Не чешај го ако не те јаде, вели Григор Бакалот. - Ме јаде, вели Витомир.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се молиш, се молиш, а никој не те слуша.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ене го, вели Здравко, ме вика. Не те чекам повеќе, вели, или идај или врати се, ми вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Некој лелека. Ама никој не те слуша, никој не знае дали некој лелека или колите чкртаат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Брашно нема, сол нема, а ваму зимата широка и длабока. Клапната до копавици. Никаде не те попушта надвор.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А и да не е снегот, мртвицата секогаш има гнила земја, што не те крепи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не те пушта дури не дојде Дуко да го искара.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кога има војна секогаш зимите се длабоки, а имањето ти рика, му се јаде. Не те прашува дали имаш, ти бара. Сите сечат за козите, јас за кравата, за магарето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

„Арам да ми е верувањето во Пророкот ако не те заколам.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Не те заборавив. Само се трудев да вечерва кога ја видов ноќта во косата на таа што ја напушти топлата постела.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Еднаш те љубев со затворена уста... те гледав со затворени очи... толку силно, толку темно... но доволно за да не те загубам во мракот..

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Би можела да продолжам и никаде да не застанам... сѐ додека не те најдам на крајот од патот...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

И не знаеш што е тоа месечар. Не знаеш што е тоа лов на вештерки, не те мамат зраците на небото кон бели бездни.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Затоа не се сфаќаше ни себеси ни тоа месо што го параше со пет ленгера и се пулеше со полумртви очи настојувајќи: „Не те пуштам.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

И никогаш веќе од нив да не те пуштам!

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Ние не те пративме на сколија да учиш за да работиш еден ден, ама, кога човек има фута, си има и иднина и нема од шо да се плаши.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Тој е - Јас не те прашувам за програмата, ниту за партијата. Кажи ми од кој фис (племе) е!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

„Половина литар не е доволно. Не те заситува. А еден литар е премногу. Ми ја преполнува бешиката. Да не зборуваме за цената“.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Белки не те јаде некоја мака? Извини, што те прашувам вака отворено.“

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Рече: „Што бидува со сила, одговори ми. Што бидува ако човечката душа не ти ја отвори сама вратата и не те повика кај себе?“

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ја познавам мојата Тодора, а тоа што таа тебе не те познава, само ме радува повеќе.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Внимавај да не те фати суетата, велеше на едно место султанот.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

10. ПАДНИ И ВЕДНАШ СТАНИ - до кога тоа така ќе биде: да се обѕирнуваш на сите страни за некој шегобиец да не те виде...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

2. АКО СИ ЌЕЛАВ, ГОЛОГЛАВ НЕ СЕДИ - не за да не настинеш народецов се плаши, туку да не те есапат за мудрец кој вреди да ги изреформира сите школства наши...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

23. НЕ ДРАЗНИ ГО КУЧЕТО ЗА ДА НЕ ТЕ КАСНЕ - ти се вели да не правиш од играчка плачка, ако својот детски порив во себе го згаснеш за животот пеплосан ќе добиеш - огнена значка...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

7. РАНИ КУЧЕ ДА ТЕ ЛАЕ - добро е, пак, што не те и каса, кој такво куче да израни знаел ќе знае и пред него да вјаса...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

13. ТИ ВЕЛАМ ЌЕРКО, СЕТИ СЕ СНАО - море, вели што ќе велиш - никој не те слуша, туку појди си во аптека со лекарскиов наод барај лек за неосетливоста што ни дојде до гуша...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Јас се правев како да не те слушам.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

10. Се довлечка тој некаде од мракот како волк пратен од темната рака на времето и издлаби во тебе длабнатинка црна полна со црвена вода што те поплави А ти не го чу не го чу и како да го чуеш во тоа итање и во таа радост што само иловицата на стиховите ја познава Не го чу не го чу не го чу и никој не те виде

„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)

Јас не те напикав во вагонот за да си заминеш сама?

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Кога ќе пробаш создавање на сопствена стварност, пасивното соработување веќе не те влече.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Зашто ова попладне има прсти од блискост од свое в месо да ти се вовлече капнато да се протега под кожа во коски во сѐ што си и што не си. И не стој се искачи рекава го мина брегов ќе плисне врз тебе ти трчај да не те стигне сево попладне зад себе што го оставаш дур не го изгасне. Трчај гори попладнево.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Глава ќе падне на друг не те давам! (Пука. Зафир и другарите дотрчуваат).

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Тебе дома, Јано мори, не те најдов, тук те најдов, Јано мори, на орото. Ти виеше, Јано мори, до три танци.

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Да молкнеш! Да не те чујам веќе така да зборуваш!...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

(Сите групи се здружуваат во една. Секој вади од торбата по нешто за јадење. Додека се поткрепуваат оддалеку се слуша меката и болна мелодија на кавал).

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

— Ти веќе си решил сете витолишки вдовци да и ожениш, и види — не види, ајде во Рожден по невести. Море, гледај да не те пречекаат негде по Попова Ливада виа вашите аламани и да те оплескаат, бреј!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И, додека Митра му ги даваше крпените алишта на Трајко за преслекување, Доста извади нови „од конец“ и му ги даде со милни зборови: — Земи, браче Трајко, промени се во виа, јас ќе ти и закрпа твоите, да не те виде некоа вдовица вака парталав, ослепаго! И така на Илка му се куси и тесни.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Еј, море, еј, сираку! Да не те фати бељата, та по десет и петнаесет лири се купува една вдовица, само Доста не сака да го голи човекот, та и дваесет и пет да беше рекла ќе ја тепаше главата Илко; од душа, од гуша — ќе ги отбереше Затоа тој кога киниса од дома си зеде осум лири, две франги, петшест бели меџудии и нешто ситна пара.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Греј! Каков е тој греј? Море, гледај да не те репне некој со некоа ластегарка, та од греот нема да те болат ребрата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ама гледај со мукает, да не те разберат домашните.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Јас не те давам пред деветнајсет, ама ако си го бериш умот да не ми донесиш некоа беља и страм на главата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Џитка дванаес метара, има позиционо, шес брзини напред, две рикверц, конекција за АјПод, церада за да не те дува, греачи за руки...

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

И од оваа и од онаа страна. Да не те навлечат на муабети...

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

„Не те очекував“, му рече. „Мислев - никогаш повеќе...“

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

„Не ме очекуваше. Мислиш - пијан сум.“ „Не те очекував. Не мислам.“

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

– „Море колку за нив знаеме оти се сторија од брат и сестра две пилиња, му рекле сите, туку тој век друг бил, кога шетал Господ по земи и светците, да слушале луѓето што зборувале, а пак севишниот век повеќе ѓаволот шета по земјава, да од тоа тебе не те веруваме да си бил штрк.“

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Наместо под девет земји девет години пред тебе да ме закопаш Ти ме остави да скитам по патиштата Со сите да те барам и нигде да не те најдам - Така ме раздаде. Така ме уништи.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

Но, кој ја губеше среќата која беше таа со грб свртена карлица на кралица и на метреса, кој рамнодушен не те оставаше не знаев.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Ни вистинит, ни лажен Не те слуша повеќе телото.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Тебе не те задоволуваат патувања во позната насока сакаш да кажеш носталгија а да не биде типично: татковинска болест, на пример еротиката е носталгија по родниот крај (и се раѓаш таму, и свршуваш) со топло и сочно подножје реагира на допир, роси се распаметува, илегално и легално јас не сум секогаш во јас-форма јас е; ти сум; тој си...

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

„А дали те погребуваат?“ „Никогаш не те наоѓаат.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Или овие чавки во крошните, кои со гракање го опогануваат паркот, зар не те нервираат кога те гаѓаат со гомненца додека во тишина ги обновуваш репликите од новата ролја?

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

И многу убаво си помина. ... а како таков сум тврдоглав и тоа ништо да не те чуди, бидејќи сите ние Прокопиеви сме изникнали од таков род.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

- Земи фати некоја работа, лошо не те фатило да не те фати!

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Дико се направи скромен и добродушен: - Мене ништо не ми должиш, - му рече тој на кутриот вчудоневиден Бошка. – Јас не те послушав тебе, туку срцето си го послушав. Ете.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

- Како ќе ти отворам кога не те знам кој си!

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

- Не, - ќе рече Зоки, - не те сакам.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

- Зошто, сине? – ќе го праша мама. - Така. Не те сакам.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Ѝ реков: „Рајно, Рајно, зошто си толку злочеста.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Еднаш рече: Значи син ми се откажал од Господа!“

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Тоа беше неговата највисока осуда.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Не, тврдењето на Рајна дека дед Павел се фркнал, беше една голема произволност што во најлош случај може да те растажи ако веќе не те засмејува.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Но во едно сум сосема сигурна: никогаш не те осудуваше. Дури ни во помислите“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

АРСО: Види, види! Не те видела...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

И по толку чекање... Потаму и Трајаница — не ме виде?...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

На многу ситни работи не обраќа внимание, не го гибаш - и тој тебе не те гиба.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Не ми значиш. Не те сакам. Како да ти објаснам?

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Ѕвездата твоја! ѝ свика Профим еден ден на ќерка си Царјанка кога дозна дека умот ѝ е по Трајан Блосоениот, - да не те видам повеќе со него...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Девојчињата се погледнаа и двете калливи со ќофтињата во раце. Почнаа да се кикотат.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Кога Ема ја отклучи вратата, ја заплисна силен мирис.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- Доаѓај брзо дома да не те исќофтам! - викна тој на сиот глас.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- Така, смрдиш. Така велат и другите. И поради тоа не те сакаат.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Да не те веќе затечам не ќе те село собере.

„Робии“ од Венко Марковски (1942)

Косата ти е остра ножица од житни стебленца со кои го попресечуваше ветерот да не те краде од мене;

„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)

ЈАКОВ: Јаков. БОЖО: Кој Јаков? ЈАКОВ: Уметникот. БОЖО: Каков уметник? ЈАКОВ: Тотален. БОЖО: Не те познавам.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Сѐ што не те научиле на училиште, јас ќе те научам овде. Многу сте се распашале.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

АНДРЕЈА: (Нешто неразбирливо промрморува.) СТЕВО: Молам? Ништо не те разбирам.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

МАРИЈА: Јас не те пуштам да одиш кај никакви Германци. Утре е Свети Илија.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

И... И доста ме давиш! - Не те давам, туку те прашувам.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ме бараа многу, дури не можев да одговарам на сите тие барања. Но не те заборавив.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Многумина од добрите се женети.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Гледај, ми рече, женет човек ми го рече ова, Можам да ги обвиткам прстите околу тебе и никаде да не те допрам.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тој имаше зелени очи и пријателски манири и ме праша каде е мојот стан.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тој и жена му живеат веднаш над мене.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

- Бегај, не сакам да те видам! - Не сум ти брат и не те сакам веќе! - грубо ја оттурнав. Таа се расплака.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

- Признавам, - ѝ реков, - дека во тие моменти ми се чини оти те мразам и дека посакувам никогаш повеќе да не те видам, ама кога ќе ми мине лутината ми е жал што сум те мразел.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

- Мамо, ние не те сакаме, ние те обожаваме.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Бреза во тој момент влезе во собата и кога ме виде дека плачам, ми се фрли во прегратка и почна да ме смирува: - Батенце, не плачи, мене ми е многу жал кога плачеш. Да не те боли нешто?

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

- Оди си дома, играј си пред зградата со Сандра, Елена, Кети, Розе и Виданка, мавни ми се да не те гледам, само ме деконцентрираш! - ѝ свикав.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Мечката таму си пасеше. Сите велеа дека ако не ја гибаш ни таа не те гиба.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Петре учителот едно време внимателно го гледаше Јолета наш право в очи а потоа му рече: - Прво ќе те тепам тебе ако не седиш мадро и ако зборуваш кога не те прашувам. Разбра?

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

— Како?! — О, господе, овде не те оставаат и болеста да е твоја.