не (чест.) - ми (зам.)

Мора нешто да се стори, за подобрување на состојбите. –упорно сакав да наметнам разговор за иницијативи за промени, но не ми успеваше, секој беше навлезен во својата лична приказна...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Тоа е многу малку храна, ти си слаба, треба да јадеш повеќе. – реков загрижено - Не, не ми е доручек, јас секое утро, веднаш по будењето ова го правам не го оставам никогаш гладен стомакот. – одговори таа.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
- Можам, како не! Мене не ми треба потркепа од друг, јас сѐ можам сама. –отсечно ќе речеше.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
- Не! Не! Не! - врескаше мајка му на Јане. Не ми го земајте синот! - Сечи! Коли ја! Да не ни додеваа!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Изгревот на сонцето го дочекав, со некаков внатрешен набој, ни самата не знаејќи од каква причина, го носев длабоко во себе, иако знаев дека тоа не ми е својствено.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Настојувам жена ми да ми каже што ѝ рекла свеската, но таа не ми обраќа никакво внимание.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
А не ми ги дава. Немам, ми вели, стегајќи го купчето банкноти што јас ѝ го давам во нејзината дупната рака.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Зборот „проматари“ не ми се допаѓа, но се правам дека не го слушам зашто масите го имаат тој грд обичај за високото општество и посебно за луѓето што се на власт да се изразуваат погрдно.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Малку не ми е јасно, но знам дека е така: на народот треба да му го направиш ќеифот, ама за да го отераш во ќеифот треба прво по глава да го удриш.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Иако не ми е јасно како тоа се прави на панаѓур каков што е овој: се продава сѐ што ти треба.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Одвај одам од исцрпеност, а сепак, нетрпението да пристигнам, не ми дава да подзастанам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Јас со сета сила викам дека лажат, но гласот не ми се слуша. Смешен сум. Боже какво лицемерие.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ќе се посрамам со свеска. Ќе испадне дека толку години само сум ѝ се топорел и сега кога дојде времето мене не ми станува.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Не ми е грижа за неа.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тие работи мене не ми требаат.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Чекај го татко ти да вечераме. - Не ми се јаде. Јадов кај Коце, - излага Гоце.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тие таму не ми одрекоа. Со моја и со божја помош, еве почнуваме.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ми стана мило што наидов на овој напис. Не ми зборуваше за ништо посебно, иницијалите не можев да ги поврзам со некоја личност, но ме возбудуваше дека зад Маказар стои едно изминато време, некој слој кој скржаво ми се открива.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Зајден сум некаде, а тоа некаде, не ми враќа ништо, нема одѕив од светот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се трудев, но не ми беше полесно.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Те сфаќам“, вели тој, „ама не ми се верува“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Додека лунѕам по сокаците и по плоштатките, нив ги нема, а никој кого случајно сум сретнал, не ми рекол, отворено, лош збор.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Веќе не ми обрнуваше внимание и знаев дека тоа не е добар знак. По малку време дојде полиција.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ме збуни дрскоста, а морав да се здржам, морав да покажам дека не ми се тие рамни за да се инаетам со нив.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Јас не го познавав. Подоцна во разговорот видов дека е наивен, но не ми падна на ум за тоа да го обвинувам, дури напротив, ми беше мило, бидејќи знаев дека всушност се работи за чувства кои во моментот го беа опфатиле.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
По неа имав една Дулчинеја, додуша за разлика од првата, така припроста женичка, ама пусто многу добродушна, но од сожалување не се живее во заедница - ич не ми правеше ќеиф, ич.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Никогаш не се сложивме околу сортата на кучето. (Порано зборувавме дека е убаво да имаме дете, а сега сака да купиме куче?) - Па добро, повеќе не ми е толку битна расата на кучето.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Се враќаме една вечер од театар и дур’ се свртев, туку ја снема, а бе, не ми веруваш ти, ама ја здувна, аш, исчезна, како да пропадна во земја.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Зар, не ми веруваш дека ова е само една бесмислена забава против здодевноста.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
- Фала му на светиот дух, не мора повеќе да го слушам она папагалско повторување veni, vidi - vici ... кое ни мене не ми доликува - повторно помисли Мо.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Како не ми текна порано дека можеби е тоа, дека можеби паднало во мојата ногавица од нејзиното работно биро.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
И така, откако ги погодив сите раскопани сегменти на асфалтот (бидејќи, знаете во Скопје не се градеше волку ни после земјотресот, и нееее, не ми беше намерата со ова да го пофалам сегашниот градоначалник), по синдромот на Кнез Мишкин, кога пазите нешто да не нацапате, неизбежно го нацапувате, или да ја преформулирам реченицава за да звучи пооптимистички: ... и така, испречувајќи им се на патот на неколку веќепостоечки вирчиња со вода или можеби беше масло од автомобили, не знам, кои одамна си беа заземале место на паркингот пред канцеларијата, конечно, стигнав на работа.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Зошто ние учевме грчки ниту до ден-денес не ми е јасно!?
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Еден ден се ќе ми раскажеш, ѝ велев... А не оти не ми раскажала!?
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Жената која лежеше на креветот до нејзиниот, модра како џигер и со одвај триесетина килограми сѐ уште лелекаше и офкаше од болки, а мајка ми која не ми ни дозволи да ѝ помогнам да се преоблече дента кога ја донесов, лежеше мртва.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
А кога ќе размислам!? Како може да не ми е јасно?
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Пишувањето не ми е непозната област.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Затоа, именувањето на наследник е скоро типично за автор како него, додека на останатите може да им се припише титулата плагијатор.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Не ми поверува!
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Воајеризмот, фетишизмот и еротизмот кај Ворхол Ворхоловиот воајеризам најпрвин го поврзуваме со неговата лична пасивност која се пренесува во неговото творештво како одвоеност или оддалеченост од објектот („Сѐ уште луѓето ми значат... но толку би било полесно да не ми значат...“).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тогаш се вративме во Фектори и ја одгледавме емисијата со останатите кои беа таму и дури ни после тоа не сакаше да го прифати фактот дека беше лоша. (Тоа го сфати многу години подоцна кога се симна од спид, тогаш и стана страшно непријатно заради таа емисија).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
„Дали е тој масон?“ „Каква врска има тоа?“ „Дали Георгиј II е слободен ѕидар?“ „Мене тоа не ми е познато”.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ете тоа го кажа моето дете и тоа е она што сакам да ти го кажам и тебе и на владиката.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Си го гледам детето и не ми се верува во она што го кажува. ‚Рацете?’ - ми вели со смирен глас. ‚Рацете ми се тресат од напорот, од носењето.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Имавте ли добри односи со него?“ „Да, добри.“ „На која основа?“
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Мојата професионална новинарска љубопитност не ми даде мир да останам на ова место па се упатив во правецот од каде што се слушаа извиците на демонстрантите и од каде што тие наближуваа.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Сите испраќаа поздрави од своите познати, а малата Мирјана од Скопје напиша и писмо, само не ми кажа дали до нејзините роднини или до нејзиниот сакан...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Брзо избегав од овој салон. Дури и убавините на Версај не ми се видоа привлечни...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
МАНОИЛ: И ти Темјано. Оди во спалната! Таму ме чекај. Не ми е ништо…
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Ништо не ми е, така… малку ми се слоши, но сега помина… Надвор е тивко?
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
- Ти не ми даде да се омажам ни за Никола, - рече таа и го погледна в очи.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Да, чевлите ми беа комотни, тоа го гледав и самиот, но тоа ми беше нешто сосем приемливо, не ми пречеше, па ми е непријатно дека на другите луѓе им паѓа в очи.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Кочо се колебаше. - Зошто да не ми нарача?
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Да зборуваме право, за долги не бев ни дораснат: останав малечок не по годините, кусо петле, и тоа претставуваше за мене извор на тешки душевни страдања, за кои нема овде да расправам, дека не ми е ни сега мило да си ги спомнувам.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Елементите кои го сочинуваа филмот од овој жанр не ми се допаѓаа, елегантни салони, раскошни скалила, луксузни соби за спиење итн.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Гронинг: Го сакав Zap, и Роберт Крамб, но не ми се допаѓаа останатите - полни со омраза - стрипови.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Толку тешко може некој себеси да се фати „на дело”, што ќе бев во искушение да признаам дека воопшто постојат овие, во суштина неелементи на искуството, да не бев понекогаш во ситуација случајно да ги забележам во акција кај другите, а тие да не ми ги пријавиле.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Не можев да бидам момче за своите родители, а тие никогаш јасно не ми кажале, што друго, освен тоа, би сакале да бидам.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Со она свое лице кое јас го нарекувам „лице на комичар”, не можеше да предизвика возбудување - барем половината од времето не верувате во она што се случува пред вас.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Му реков да не ми се врти во бавчата.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Никогаш ракава вака не ми се тресела.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Но никој не ми фрла слама.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Целата училница клокоти и врие. Јас вртам цртеж и го гледам: и право и отстрана, но никако не ми оди од рака: споредувам, но лицето не е како од учителката. Особено носот.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Веќе да не ми носите ... - Зошто? Зошто, тетка Анѓо? - Така.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Не ми го објаснивте убаво она што требаше да се објасни. А има многу нешто...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Во тој миг на неизвесност и штама стана Мира и рече: „Наставничке, Ташко добил сестричка!“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Да не ми настинеш, бабин убав... Баба везден ќе те мисли...“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Јас одговарам за тоа што го напишав“, реков гледајќи низ прозорецот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Се преправам дека не ми е јасно, а Соња ми објаснува.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Ништо друго не ми е познато. Навистина не знам...“ реков, а гласот ми се слушаше не мој, туѓ.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Мислев, ако погледнам во директорот од очите ќе ми ги прочита имињата на Анче, Ташко, Влатко, Дејко, Љупчо - и другите што ги знаев.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„А, затоа беше вревата! Зошто веднаш не ми рековте?
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Беа фер. Ништо не ми префрлија дека се одделив од нив и седев со Оливера.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Ама земи“, настојуваше Елена, „не е за гладост! Нели сме другари?
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Лицето на наставничката одеднаш светна.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Конечно - дојде крајот на возењето.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Не, истите не ми се непознати.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Во општата турканица им се доближив на другарите.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Не ми е слатко кога јадам сама.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Седнав до Соња. Столчето го доближив за да ѝ ја гледам нотната тетратка.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Не сум гладен“, ја одбив.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ете, на Градешница слабо кој ќе оде на госје; гледам повеќе селани каде се иставаат од селото по колибите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Слушам од тебе — од мене оти најсна ќе правеле тиа неранимајковци некој бунт, ама кога и каде, право да ви кажа и мене не ми кажуат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но се заинати жена. Запна: — Ако не ми кажеш кој се, ниту месам, ниту печам; па ако сакаш тука на прагот пресечи ми го вратот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Утре – нов ден, нова нафака: на лаѓата за Венеција ќе протнам некоја ведра песна, преку девет мориња скришем ќе испратам и врзоп карипски насмевки - само црна мачка да не ми го пресече патот кога папсана се враќам дома и си мислам дека навистина сум продавачка на синолички на плоштадот Свети Марко во Венеција.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Стварно не ми е јасно зашто ги продаваат нивите у село и даваат по 100 000 еура за трособен стан у строг центар да се потат на 75 степена и да пијат кафе за 100 денара.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
А му веруем на чоекот и мислам дека 90% погаѓа само што мојот скромен џебен буџет не ми дозволуе 10 минути да ги одрапам на телефонска линија.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Глеам дека и Саше Фактор Х поново се враќа на нашава пророчка сцена со неговите исклучително исцелителни способности кои не можам да му ги оспорам, али многу е скуп бе брате. 55 денара плус 18% ддв за минута не ми се даваат.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Многумина ги ругаат Роџеровите копиљаци за протекционизам, ментален тероризам и подмитуење по медиуми, но мене Роџеровите изнутрици и не ми сметаат премногу.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
„Не ми е јасно како ли по ѓаволите можев да го промашам“. „Бидејќи е брз, многу брз“.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Ако има интерес за CD нек се фура, мене не ми пречи. Сфати го прашањето ко провокација, ха, ако сакаш.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
- Не ми требаат твоите шеги! - му рече остро и налутено Веле и додаде уште поналутено: - Разбра ли?
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Здрав сум, војводо, не ми е ништо... - рече Цепенко кога виде како војводата гледа во завојот на неговата глава.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Сѐ за тоа мислам и постојано се прашувам самиот: аџамија ли сум, пијаница ли сум, во што ми е грешката, та што не ми даваш изан, да го земам и јас мајсторското писмо?...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Никој не ми обрнува внимание.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Реков, самиот. Не ми треба ничија помош.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Додека на Ване не му текна на најверојатното: - Да не ми го собрал оној Курназ?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Не ми се останува сама. Се плашам да останам сама.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Нема да излегуваш, нема да излегуваме? - Не ми се излегува. По ваков ден, каков што имав.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Не ми сугерирај грешки, за да ми изнудиш признание.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Мене не ми личи, - се насмеа дедо Димо.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ништо не ми е! - си зборуваше Бојан, собирајќи сили да се извлече од привлечното, стоплено легло.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ајде, бери јаготки, што си се здрвил? - Не ми се јадат, - рече Денко.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Не разбирам. - И не можеш. Мене не ми сака душата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Некој Мусо, ковач, Циганин, да му ги окове и рацете и нозете во железо, и пеш ли, на коњ ли, како било не ми текнува во - Скопје.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Во неа добитокот, си мислеше Бојан, наполно е безбеден. - Ништо не ми можат!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Во градот ваш, Да не ми замерите, смрди на зелка, на манџи, на бензин, не знаеш на што, а? - рече дедо Димо.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Пешкир! - се зачуди Бојан. - Земи ако ти треба. Мене не ми е потребен. Денко ги крена рамениците и тргна по Бојана.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Месо навистина не ми недостасува.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Чевли речиси и не ми требаат, никаде не излегувам.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Пред силата на чистиот и непосреден македонски збор, мене не ми останува ништо друго освен да молчам и оддалеку да го проследувам самостојниот живот и дарбата на вечното самопресоздавање на зборот.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
И мене ме тегнеа па сега ништо не ми е. На, еве колкав опаш имам!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Мене не ми студи. Ако ти студи - стави! - се инати Сашо.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Стариот жабок се разбуди од Славчовите чекори и луто закрека: - Ква! Ква! Тивко, да не ми ги разбудиш жапчињата!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Мене не ми студи, - одговара Сашо. Митко се чуди што да прави.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Оф, мамо, ми се врти во главата... Пак не ми е добро... - вели готов да заплаче ако се укаже потреба.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Мајка му пак отсечува поголемо парче, пак го мачка со мармалад, му го подава и му вели: - На, најади се па не ми додевај.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
А така е, така е... Мене Пандо, милото мое, од умот не ми се тргна. Не и не. Признавам.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Наредните денови ми поминаа во една жизнерадосност поради која пладневните запурнини речиси не ми пречеа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Аман, ќерко златна, зашто ни оган не го гори тоа што можеш да го запалиш ти, со таа твоја убавина што Тој златен ти ја има дадено, и затоа само јас самата си знаев како се дочував, ни копче на градите да не ми се откопча, зашто дури и ветре што лист на гранка не подмрднува процеп можеше да ми најде на голо да ме заскокотка.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ергените, од секое домаќинство по еден, токму оној што се замомчил и требаше да се покаже, или оној што требаше да избере и да биде избран од некоја од момите, за наесен кога ќе започнеше мрсот, да се ќердосаат, дотука вода во калта, искусните домаќинки, за радост на бабите и децата, поседнати наоколу, ги виткаа црепните, сосетките одговараа: - Не ми се криви нозете, не ми е земја грутлива, туку ми лудо намигна, туку ми умот поштукна, зато ми се црепни - црепутки. - Ихии!...
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ако доаѓаат за да ме ругаат мене, вели, не ми треба. Сам си знам што направив.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Вечерта, пред зајсонце, домаќинствата се собираа тука.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Не ми е страв веќе, знам, нешто убаво да се случи треба, божественост нова.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Младиот цариник не ми одговори. Продолжи да го гледа пасошот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
А јас за првпат го гледам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Затоа и не ми се верува дека е загледан во улицата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Впрочем брзо сфатив: потплукнувањето се јавува секогаш откако ќе го слушнам она карактеристично ау! ау!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
До друг заклучок барем во овај момент не можам да дојдам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се разбира, ни на крај памет не ми идеше самиот да си вообразувам такви нешта, мислам на глупоста што веќе ја истресов, дека сум бил божем веќе пораснат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Постојано потплукнува. Но според некој утврден ред.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Човеков што дојде да ме поведе ме поттикнува да побрзам, но не ми кажува каде.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Таа мисла ми ја вгнезди во умот мајка ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Останува уште претпоставката дека во моментот се рашетува по некој замислен и недостапен за мене свет, со единствена цел да го одложи моментот на нашето соочување?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
МАРА: (го бакнува). Писма да ми праќаш, срце, понабрзо, мајка да не ми те дума.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
МИТРЕ: Така е. Пак и мене на ум не ми помина.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
И така отидовме дома кај... кај... (Плуска со прстите). Ете, не ми текнува името.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Повелете. Проштавајте, ич низ ум не ми помина...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Шуќур каде не ми ги ватија, оти и таму сега не остават да извадиш злато.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
АНЃЕЛЕ: Не ми се јаде повеќе, се најадов убаво.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
АНА: Јас ќе им речам да не ми се лутат.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
МИТРЕ: Е, пара спечалило кучето! Кога го поткренав и видов дека е тешко помислив дека е сребро, а тоа, жено, злато! Ич на злато не ми отиде умов!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
- Не ми се оди веќе во гимназијата, се пофалив и се зачудив на неочекуваната смела решеност со која му се доверував на Пенча.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Што? задушено се одѕива тој; како допрва да ме видел, ме гледа со раширени очи. Не ми одговара.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Во куќата сум незабележлив. Се сопнуваат на мене, ме кошкаат и никогаш ништо не ми говорат.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Маките ме намалија, не ми дадоа да пораснам.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Не ми беше ништо јасно: та ние само ја видовме одајата, и ништо не разгатнавме.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ја зедоа сликата, ама не ми ја зедоа затоа главата, и ја однесоа кај царот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А јас гледав во него како од ровја трештен, и сѐ ми беше јасно, и ништо не ми беше, оти кажано е: во мигот на најголема светлина најмалку се гледа, и ништо јасно не е!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Зошто ти, татко, не ми кажа, на сон не ми се јави, во видение, оти такви страшни работи децата треба да ги чујат од устата на татковците нивни!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Затоа што гледам нешта кои не ми припаѓаат“, реков.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И забележав нешто чудно, нешто што не ми даваше мир: саксофонот задоволително ја изразуваше таа наша народна песна; но тој ја изразуваше до одредени граници, и не понатаму.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јас веќе сосема ги имав пленето сите во класот со мојата уметност на разбојот, и бидејќи изведував секакви вратоломни фигури на разбојот, бев еден вид општ херој (освен за Луција, која од инает не ми посветуваше никакво внимание; јас веќе реков дека тој инает тогаш не го сфатив онака како што требаше, како маскирана наклонетост, оти бев во бестрага чесен и неупатен во општествено верификуваните ритуали на маскирање на чувствата, па за мене инаетот значеше – инает и ништо повеќе).
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ме излудуваа затоа што беа пресметани (и воопшто, Луција беше свесна дека е убава и имаше еден сосема јасно деклариран економски однос кон сопственото тело, чија убавина ја натценуваше токму со тие непотребни движења со кои истакнуваше делови од телото); но мене тоа не ми пречеше, туку напротив, го сфаќав тоа како сигнал кој ми ветува дека некогаш, кога и да е, ќе ја имам Луција.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ја бакнував диво по вратот, ја гризев; таа молеше да престанам, да не ја повредувам; ѝ ја зграпчив кошулата и ја повлеков; сите копчиња се разлетаа во темнината и потем, во наредните два-три мига го слушав продолжениот звук на нивното удирање на кејот, како ситен дожд од ориз; на слабата ноќна светлина блеснаа нејзините млади гради, како кај кучка; почнав да ја гризам по целото тело, и одеднаш се најдов со устата врз нејзиниот папок; таа ме удираше со тупаници по главата, велеше дека сѐ е готово после ова, дека сум уништил сѐ, дека сум свиња, дека ќе ме пријави, задолжително ќе ме пријави, дека ќе ме убие, дека Партијата ќе ме убие кога ќе им соопшти, но мене веќе за ништо не ми беше грижа, и јас само го бакнував нејзиниот папок, таа рајска чаша со небесен нектар, тој центар на вселената и почнав да тонам длабоко, да пропаѓам во непознати длабочини;
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Циркусот замина по три дена; три дена Луција и Земанек доаѓаа, со брат ми, на портата; јас одбивав да ги видам, оти бев понижен до срж; им порачував да си одат, оти не сакам да ги видам; велеа дека сето тоа било обична игра, дека ќе почнеме одново, дека сѐ било една невкусна шега, заблуда, еден вид лудило; велеа дека ќе сторат сѐ да се вратам; велеа дека Фисот е под истрага, дека самата Партија го суспендирала и го осудила за сослушувањето, дека и весниците направиле афера од тоа, дека моето свидетелство ме чека на масата (никогаш не го подигнав, оти веќе не ми требаше); јас им порачував да ме остават на мир.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Можно ли е, заради таа своја проклета Партија, да не ми дозволи да прочитам една љубовна песна, во која само ќе ја опишам косата на љубената, под сјајна месечина?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Прашав, полуцинично (тој „полуцинизам“ веќе беше знак дека не ми е сеедно што почнувам да ја губам Луција, оти таа веќе имаше другари и таму, а не само во училиштето, каде што бев јас!), дали Партијата има намера да организира и кружок по џез и пушење марихуана.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И јас, без да бидам свестен што зборувам, кажав нешто што и ден-денес не можам да си го објаснам; од каде дојде таква луда идеја кај мене, идеја за која никогаш претходно не сум размислувал, ни близу умот не ми била, а ја изговорив (да не се тоа остатоци од некои мои претходни животи?); реков: „Во паузата би можеле да изведеме една мала, лесна циркуска еквилибристичка точка“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Го мразев целиот свет: сите; и Луција и Земанек, и Фисот, и Партијата; сега конечно се прекина папочната врска меѓу мене и Луција; дури ги мразев и оние што ништо не ми сториле, што беа неутрални, како Земанек; ги мразев затоа што беа неутрални, и со тоа го охрабруваа моето страдање.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Да, не ми е срам да кажам: во тој миг, само во тој миг сум го сакала Јан Лудвик, иако и пред тоа ме привлекувал.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Како што разговорот што го слушнав и светлината што ја гледав она попладне кога се откри неверството на Луција во џипот, во тоа сум убеден, не беа исечоци од мојот живот, туку од некој друг; тие, тоа попладне не ми припаѓаа мене, по истиот начин како што не ми припаѓаше ни телото на Луција онаа ноќ.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
На почетокот тоа ништо не ми значеше, дури, во извесна смисла го сфаќав и како еден вид понижување, како одмазда која ми ја смислил Јан Лудвик; но по извесно време почнав да тонам во некакви непознати длабочини; мислев дека ќе се онесвестам, оти пред мене почна да се јавува некаква непозната светлина.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Како гламна прегорена згасна мојата молитва душата ми остина наместо да се стопли, и јас решив: да одам, сѐ да му раскажам на Филозофот, да се покајам пред него и од него прошка да барам, кога Господ не ми ја дава.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ниту еднаш не ми се јави; ниту пак јас му се јавив, оти и не знаев каде се наоѓа со циркусот, оти и не сум можела, оти циркусот е подвижен центар на светот, како што рече и самиот, оној ден, кога дојде повторно назад.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Публиката паѓаше од смеа; беше пазуза, сите јадеа пуканки, пиеја „Кока-кола“, но се смееја; на еден голем, висок кревет, лежеа Ина и аѓутантот, и божем водеа љубов, со гротескни движења под една покривка; јас се качував, сакав да ги фатам на дело, но никако не ми успеваше: скалите стоеја во воздухот, јас ќе се качев до врвот и потем, кога требаше да ја ставам раката над очите и да видам, одеднаш ќе сјурев надолу.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таа гледаше во мене стрештено, разочарано, и јас дури отпосле дознав дека Луција била згрозена од мојата одроденост; тогаш ме праша зарем не ми се допаѓа старата македонска народна песна.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Бевме излезени од кобната одаја, од видението, и мене ништо не ми беше јасно; изгледаше како ништо да не сме сториле, како само да сме ја разгледале одајата, а на лицето на Филозофот сјаеше некакво чудно блаженство и спокојство.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но знам дека одеднаш, кога мене веќе тоа понижување не ми значеше ништо, па дури почна и да ми се допаѓа, тој се исправи и рече: „Готово е. Чашата е празна“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Живеевме како богови; немавме многу а имавме сѐ, и тоа никогаш во животот веќе не ми се повтори.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој гледаше во мене воодушевено; очите му сјаеја како на младич; му реков дека ме става во многу неудобна ситуација, и дека, ако некој помине и види дека среде пладне му го покажувам стомакот на некој непознат маж, ќе ме прогласи за луда; му реков дека имам ќерка и дека годините не ми се за адолесцентни забави под некакво дрво, но тој не попушташе.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Или да ме плеснеше. Ти не ми се лутиш, Кети, што го нареков така?“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
За таа цел, мене не ми требаат обемни емпириски податоци, туку длабоки, подробни согледби за начинот на кој, всушност, дејствуваат некои типични и особено изразни машки геј- културни практики.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А не се ни трудев да си ги научам студентите како да ја изговорат репликата, се разбира – предметот не ми беше геј- верзија ниту на Пигмалион ниту на Мојата красна леди и не бев некој геј- професор Хенри Хигинс, што зел да ги учи разните Елизи Дулитл од Ен Арбор како да му дораснат на геј- кругот – иако на крајот предавав за карикатурата и се трудев да ги изведам нејзините импликации, како што правам и тука. ‌А какви се тие импликации?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
-Јас многу преживеав. Ако сум релативно млад, досега сум вкусил многу работи – со задлабочен поглед во далечината, рече за себе Еразмо. – Но, мене ништо не ми е јасно – призна, по малку срамејќи се.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Можеби бев неправедна кон него при тоа прво видување, но веднаш заклучив дека не ми се допаѓа.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Јас дали останав десетина минути, не повеќе од тоа. Едноставно не ми беше место таму.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Не, навистина не ми недостасуваше.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Еден од нив звучеше резервирано небаре за лошо му се јавиле, а кога го прашаа дали слави рече: „Детето не ми е арно, до ништо не ми е“.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
- Знаеш, ќерко, баракава ми ја дадоа зашто куќата што беше скоро за паѓање ја урнаа, а сама во неа не ми се седи. Па, ете, така, ќе си седиме со Марина.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
За друга работа не ми требаат, туку, еве, вака, за плетење, или нешто ако потшивам.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Се обидував да не ѝ обрнувам внимание за да не ми пречи нејзиното неразбирливо брборење.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
А ни името не ми се вклопува во парискиот надреалистички контекст.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ги триев местата на моето закоравено месо каде што ме касаа болвите, ги слушав офкањата на некои од жените.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се обидував да заспијам, не ми успеваше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- Кои сте вие и што барате од мене - потретив. Не ми одговорија.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Мир не ми даваше портретот со лузни, со жестока болка згрчена врз хартијата, згрутчена во боите.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Не му реков ништо, тој и не ми се обраќаше мене, само знаев дека ме донел на раце и ме оставил врз сламата на својата кола со едно воле, потоа им ги проврел главите на моите сиви близнаци низ јаремот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А ако ми дојдеш уште еднаш... - Нема да доаѓам, ја прекинал Арсо Арнаутче.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не го разбирав, само претпоставував - ќе скончаш ако ѝ се покориш на треската.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Нема. Ќе останам овде до ден. И повеќе. Додека не ми дадеш. - Проклет да си.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Не“, му се колнев; се плашев од проклетото сечење на жилата помеѓу веѓите. „Ништо не ми е. Здрав сум.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Нив ќе ги чека да го зграпчат за тил.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се разбира, од рано наутро до касно навечер, стоејќи на глава, си ги повторува правилата на вежбата: „Ем не ми се игра, ем дома не ми се седи“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
„Не паметам од кога не ми е перено и пеглано, а порано бев секојпат така убаво облечена.“ „Потивко!“ - ги смируваше убавата Лила поткренувајќи го десното раче.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
И дека сева оваа глутница што вие околу нас не ми е дојдена преку глава?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ЛУКОВ: Не ми се допаѓа ова нивно задоцнување. (Погледнува кој знае по кој пат во часовникот.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Ви веќавам дека ќе го сторам дури и она што не ми е по силите за да ја овозможам средбата со Ѓорчета.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Сакам да бидам сигурен дека не се однесува за мене и дека не ми се готви реприза на случката со Кирил Ацев.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ИВАН: Не ми остана ништо друго, освен да го оставам Методи да го чека и вечерниот воз.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Побргу, зашто не ми се допаѓаат очите со кои ја гледа Луков.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Мене, меѓу другото, ништо не ми пречи да испратам, уште денеска, некој друг кај неа? Да речеме: Методи!
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ЛУКОВ: ... Не ми се допаѓаат задоцнувањата. Во нашава работа задоцнувањата се плаќаат многупати со глава.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Ко две сенки, нечујно се разминавме во магнетно поле од електрицитет, допирот не ми значи...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Не сум гроф, само барон, само барон.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ние сме некои барончиња, од лакеите, па и не знам зашто, не ми е грижа.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Наредниот ден, Петјушка Јашчиков сакаше да скокне на операција веднаш после работа.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Но после си мисли: „Таа работа, ако е надворешна и очна, но ѓавол да ги знае - да не ми речат да се соблечам. Медицината е мрак работа.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
А утредента, додека тие ги носеа првите копанки нагоре, по скелињата, а еден мајстор најгоре пееше „Поминуваш, Јано мори, заминуваш, ми се смееш, Јано мори, не ми зборвеш“, оној доаѓаше до Башмајсторот, кој стоеше веднаш до нивното корито со малтерот и тие можеа да чујат сѐ.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Не ми се слушаат евангелиски мудрости! - одговори Арсо. - Ќе ја пробијам, да знаеш!
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Не ми е баш мило да лежам во вошките. Што можам јас?
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Не ми веруваш... - се опира тој. - Па ти бладаш, драги мој.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Јас сакам само да те чувствувам поблиску, да ме чувствуваш цела. Ништо друго не ми е потребно.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
„Нејќев тоа да го правам... Сакав само да го потплашам и да се куртулисам од таа кучка, од таа аспидија, зашто откако ја имам земено, ниеден убав збор не ми има речено, туку ми фрла мунѕи и ми надава лоши имиња: Ушленко, Клепезе, Тололе, Шавре, Прде, Шапрдан, Ќепе...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ја грабна пушката и отиде кај Трајана дома. Му рече: „Да не ми беше внук, ќе те убиев“.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ничкосаниот чун пред куќата му служеше како маса: на него јадеше, на него пиеше, на него риби чистеше, грав требеше, зелки сечеше; отпадоците им ги фрлаше на гуските во езерото, кои, кога ќе го видеа, се собираа од сето село; тој им ги фрлаше отпадоците в клун и им велеше: „Лапни ми, да си ми здрава - дур' не ми паднеш в тава“.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ме погледнаа од високо и не ми прозбореа. Слатко се наручаа туна конзерва и се симнаа долу покрај езерото.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А јас со свој ракопис ја пополнив и на ситно им испишав како ми е напорно и како по цел ден се печам на сонце по оранжериите, и како јадам редовно, и како навечер сум покриена, за да не ми берат гајле, а тој да им ја испрати на моите во периодот кога ќе престојувам во Претор, како најелитно одморалиште во тоа време, барем за мене.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ја гледам во очи и не ми е верно, знам и самата за своите деца да бидам бескрајно необјективна, ама до толку!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Крени ја високо главата, не си ни прва ни последна“ - е најчестата реплика на мојата омилена колешка, која има и стручно објаснување за мојата состојба: дека, ете, сите знаат оти моето не се тегнело веќе и дека треба да се скрасам во некој нов скут, кој, по можност, треба да биде мрсен и стар, што во превод не значи ни дебел, ни „гробу до врата“, ами да биде ситуиран и доволно стар за децата негови да не се веќе деца, да му се мажени и женети, па да не ми се воевкаат по дома, освен на викендите.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Дрвената цедалка за правење салца, како драгоценост број два, не ми припадна мене.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Со газдата на дуќанот не се бакнавме, ама не ми удри ни „сиктер“ клоца дека му доцнам само три месеци со наемнина, ама има разбирање за мојата финансиска положба, а и јас за тоа што не беше срдечен со мене, а и незгодно е, многу ми е ачик дуќанот, па ќе види некој, па од несвидлак ќе ни извади муабет... па после, бруки и срамои!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Одникаде да ми дојде. Тој не ми се јавува, а децата ми се губат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мене солза веќе не ми се поткрева.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Е, како велиш ти, ми одговорува Јон, ама мене не ми е доста, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ништо не ми се вдаде друго освен да бегам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми врне, локоти. Отворај се земјо, мислам, отворај се земјо и голтни ме, потрагата да не ми се знае. Поштивијата...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не ми веруваат. - Како остана само ти, ми велат, како се спаси само ти? Им кажувам сѐ по ред.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Што ми се криви луѓето, а и Јон не ми е крив. Може и тој не сака така, ама нешто го тера, го турка Тој натемаго.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сѐ околу мене и над мене е соѕидано. Некој ѕид околнаокол не ми дава да мрднам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Страв ми е, вели овој, како не ми било страв?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И чува господ: не ми влезе ни трн, ни срча, ни шајка во стапалото. Не се боцнав, не се пресеков.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Пак никој одникаде не ми се одѕива.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Лежам, а умот не ми заспива.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мене нека ме отепа, си велам, не ми е многу дојдено до живеење, ама ќе го отепа и Мисајлета Ковачот. На права правина. А што ми е крив човекот?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Му викам, а тој не ми се одзива, не го слуша кукањето мое.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сѐ на превара ми зеде, вели, и сега назад не можам, а за напред уште понеможам. Не ми отвора пат за напред, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знам што да ѝ речам, вели, ништо не ми текнува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас и денеска не ќе знаев, ако не ми кажеше еднаш пијан.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не ми биле сите добројани, изедени. Ете тоа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- И да мижам, Јоне, ќе вели, срамот не ми заспива.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А срцето не ми дава да си одам. И дремам на врата, слушам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се притопори Јон и лут - костен, се врати дома. И една недела не ми проговори.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не ми се прима ни миризбата на нејзината женска пот, вели, на нејзината кожа, на нејзината плот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама оттогаш комитите- комити ли беа, арамии ли беа - очиве не ми ги видоа. Како да потонаа, да ги лапна земјата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А сонцето припекува од средината на небото и не ми ја слуша молитвата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Зошто дојде, сестрице Велико, вели, не ми кажа зошто дојде, не ми се вдаде да те прашам, вели. - Заборавив, велам јас и си заминувам. 85
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И така, така, ми угасна... Капинка моја. А како да не плачам?! Тогаш не можев, не ми останаа солзи. 169
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги бришам на ногавицата од панталоните. Кога се исправам го здогледувам Наќета од Церово. Ја истранил главата, мислиш спие. Викам: Наќе, Наќе, ама не ми се одзива.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сакам да му го опцујам и господ на попот, ама не можам. Зборовите не ми идат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Војничето ништо не ми кажува, ништо не ми мрмори на увото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Оние што ни умреа, му велам, - Мене не ми умреа, вели, децата тебе ти умреа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Дали Турци, Ѓупци или Арнаути? - Умот ништо повеќе не ми кажува, вели војводата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- И после, кај отиде, вели Уља, не ми кажа кај отиде. - Никој не знае - каде, вели Огнен Ѓорго. Дури и тој не знае, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас стојам долу со фенерот и гледам како ѝ се откриват глуждовите и листовите од нозете. И светка месото и не ми дава да се мрднам. За малку да го испуштам фенерот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Господ веќе не ми ги слуша зборовите, вели, и сега е како што рекол тој.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе си го пресечам со тесла, вели, со брадва ќе си го пресечам, вели, не ми треба само за мочање.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Очите сами ми се затвораат. Да можам би си ставил потпори на клепките. Да не ми паѓаат, како што паѓам и јас.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Водата се исправа како човек, кога станува од постела и ме турка, не ми дава време и да викнам, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Мене не ми треба болен човек дома, беше му рекол на вујка, и ја оставил мајка. После си умре, жената, таму.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Како не ми се фрли пришт на устава, си велам, се колнам, оти така му реков пред малку.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Трчам дома и пак се молам да не брза смртта, да не ми го земе и Ѕвездана денеска.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Жалта не ми дава и да ја оставам, вели Јоше Свирачот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Сега не ми е срам од Уља, вели Мирче, сега ми е срам да ја сретнам Маса Ќулумоска.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Како, мори, ви студи, велам, на оваа горештина да ви студи! Децата ништо не ми велат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Одам од човек до човек, никој ништо не ми зборува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Да не ми донесе сматок, вели Доксим Тренчески, да не е јајцево ланско. - Како ланско, Доксиме, велам, сега е снесено.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И децата не ми се јавуват на сон.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Оди, кај оди, само си вели: - Господе, оти не ми кажуваат дали е отепан?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Колико си у војсци, није то коломас, Маричиќ, не подмазујеш волујска кола, сето време сум на фронт, господине капетане, не шкљоцај у празно, Гвозденовиќу, одакле си, од Македонија, тукашен сум, нож и ножнице на крају, Пешиќу, чија je Македонија; сега - засега ничија, све иде кроз нишан и мушице, после како ќе речат големите и господ, големи смо ми Мегленовиќу, оќу сунце у цев, дали би побего, кај ќе бегам господин капетане, сега сите војски на светот се во Македонија, јужна Србија, Мегленовиќ, не ми паѓа на ум да бегам, велам...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Му се испушти некако во веселбата кога го женевме. Јон за ова ништо не ми кажа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Стојам така подврзана, а никој нема околу мене. Дури и сенката ништо не ми кажува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ме мачат така соништата и не ми оставаат ни мирна ноќ, ни мирен ден. Ќе станам, ќе земам стомне од водникот и ќе се измијам образ.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Нека им се најде за подолго време, да не ми идат ноќе на поплака.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Што ќе правам јас со него, велам, мене ништо не ми кажува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не ми се бендисува, вели, еда, ќе барам друга.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Знам што треба за нив, ама не можам да им кажам. Не ми текнува најлошото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ме мразеа и не ми можеа ништо. Не беа за мене никаква тајна. Им го познавав дури и мирисот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Му реков, доколку не ми поверува, ќе го треснам по муцка.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Това падна, сал се валка и не може да стани. Не ми беше црно орле тук ми беше Хитлер ѕвер.
„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)
Да затоа дојдовме да те молиме да ни даиш еден урнек, за каков сакаш да ти го напраиме и до вечера да ти го донесиме, дали дебел го сакаш, дали танок.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Ете, од татка ми се научив, честити царе.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
За да не ми се смеат другарите и комшиите, скришем ќе го однесам дома и скриен ќе го држам и ќе си го гледам.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ти утре можеш да се прежениш, а мене сестра ми не ми раѓа веќе друга.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
БАБА АНЧА: Господ за грев да не ми го пише, ама ќе говорам.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Е сега, нека не се сите за мене ами за колку што чини половината стока — двесте наполеони да не ми дадеш! Така... еден убав бакшиш!...
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Ах, вие не ми ја знаете маката, за тоа така зборувате.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
ИЛИЈА: Знаеш ли ти дека вприквечерина се сретнав со него кај Антица, по еден случај, и се скаравме заради тоа што не ми ја даваше?
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
АНТИЦА: (му одговара исто така со пеење) Не ми е ѓерѓеф, море расипан, Не ми е иглата скршена.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Де море, Митре, бре пусти, Митре, Кога си по мен’ севда имало. Што не ми кажа кога бев младо!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
НИКОЛАЌИ: Стоката мене не ми треба.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Стоката нека си остане на неа. А, ба, ба... мене не ми е потребна да ми ја препишува.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
САВЕТКА: (со себе си). И момичево не ми е токму на умот! (излегува).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
- Ќерко моја, како патуваше, долг е патот. - Ма тето моја, проблем не ми беше патувањето.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Туку, нека мисли така. Да не ми откаже, брука ќе биде таму да се појавам сама.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Што, што! Зар само твоите. Моите донесоа граѓа, а ако не ми беа браќата за да ја изѕидаат, уште ќе бевме во старана колиба.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Искубана кокошка. Тоа е таа! Ма, ја мразам, не ми ја спомнувај.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Тоа воопшто не ми пречи, меѓу мене и Рада нема никакви тајни и сето ова го знам.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Зошто никој не ми јави? - Простете, но тоа не е во наша надлежност.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Рада на прашањето за цигарите одговори сосема кратко: - Пробав малку, но некако не ми одеше.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не, не! Не ми го врти грбот и не гасни ја последната светилка... Ќе стојам на крстопатот додека не минеш ти...
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Слушам... - Што слушаш! Немој да слушаш! - Слушам, та ушиве не ми се само за миење...
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А мене не ми е смешно. Стојам и ги бројам парите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Да не мислиш дека првиот Адам во Рајот можел да уништи еден единствен цвет или страк трева? – Не сме во Рајот – се заинаети момчакот. – Овде, под месечинава, сè е смртно.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Секако“, вели тој, „јас и така не доаѓам со вас, ќе останам кај Роза“.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не ми требаше многу време за да ја грабнам облеката, бундата и чантата; не сакав да потрошам премногу време на облекување; ако коњите побрзаат како на патот за ваму, ќе скокнам, така да се каже, од оваа постела во својата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тоа ти го барам, а потем, ќе ти го дадам целиот свој живот. – Многу си лековерен – му рече учителот. – Не ми е потребна лековерноста; ја барам вербата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А тој, како да ми ги чита мислите, не ми замерува што му се заканувам, туку само уште еднаш се сврти кон мене, занимавајќи се и натаму со коњите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Воопшто, децата ме сакаат и сега смеам да си играм со нив, да им купувам топки, да ги носам на сладолед, на сладолед со шлаг, смеам да им купувам џиновски гроздови балони, со чета весели деца да ги опседнувам нишалките и вртелешките.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
На страната на Добрина Стана, во перспектива на Скодра, наежени коњи од сталагмит и здрвени џандари, влажни и порабени векни ветер ги прават надмени прозорците.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се стемнуваше. Тивкиот оган во каминот правеше непостојани сенки.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Веднаш, без да дадам отказ, го напуштив своето место, си ја презедов врз себе одговорноста затоа што на масата останаа неиздупчени сметки, несортирани, и не ми остана ништо друго освен да заминам дома, да ги земам парите и преку разнесувачите на вредносни пратки да ги информирам роднините за мојата нова финансиска ситуација.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И го докусури, непрокопсаник. За мои пари.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Веќе три дни не ми доаѓа ништо од далечината.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Така се разделивме јас и таа. Не ми се допаѓаат аристократките.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
“ Вака никогаш нема да стигнам дома; мојата успешна лекарска практика е уништена; мојот наследник ме ограбува, но бескорисно, затоа што не може да ме замени; во мојата куќа беснее одвратниот коњушар; Роза е негова жртва; не сакам тоа ни да си го замислам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Баш и не ми е јасно, но очигледно се работи за фалусен симбол - објаснува стручно мојот shrink. - Се разбира - велам.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Не ми се допаѓа метаморфозата во обичноста на светот.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Тоа ме прави уште пољубопитна, уште позаинтересирана. Повеќе ништо друго не ми е интересно.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ми се растечува сокот по рацете, па ги лижам како прасе, за да не ми капе.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Енергично листав сѐ дури вниманието не ми го привлече спасоносно, следната сомнителна реченица: „Повеќето луѓе се способни да го исклучат протокот на стимулации кои доаѓаат од околината, но оние со ниска латентна инхибиција не можат, што резултира со психози, превисоко ниво на креативност или и двете.“
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Старчето не ми одговори. Меѓу нас лежеа трски и тишина.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Страдалник сум и осаменик, - тажно рече Водомар. – Живеам во трскиве за да не ми ги гледам маките на Шимшул –град.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Го говорев и тоа што беше напишано и тоа што никогаш не ми паднало дотогаш на памет. - Ох, молчи, молчи, брану див, кажи во овој случај кој е прав, кој е крив, - и, се разбира, вчас стивна бранот, настана една долга пауза, крајбрежните води тивко шумолеа, божем, го предеа платното на вистината, бело, а отровот, невистината се претвораше во малечки, црни меурчиња што ништожно умираа на брегот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ме гледа и како со умилен глас да ми вели: - Убаво ли е, сине, ми ти се допаѓа ли домчево, кажи што не ми ти достига, татенцето сѐ ќе стори за моето соколче, - чинам така ми вели татенцето и јас сѐ поблиску приоѓам кон него, божем ќе му се фрлам во прегратките, ќе го гушнам како роден татко, а тоа од страв му се доближувам да не ме запне од подалеку, да не ми го скине главчето, та без главче да останам.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Можам да се обидам по сто пати, но не ми успева, можам и да играм некоја друга улога, во некој друг театар, да бидам некоја друга јас... но пак ќе го барам сето она што е твое... ќе ја посакувам твојата сцена...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Допири нежни неповторливи на дното ги закопувам, да не ми ги украде времето...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Секој ден само прости недостигања. Гледам некои други луѓе... Ништо не ми оди од рака...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Ѝ рече: „Јано, ти личам ли на дрво?“ „На дрво?“ се зачуди. „Се шегуваш.“ „Не, искрено“, матно бараше. „На дрво - јавор, глог, зеленика.“ „Не ми личиш“, без веселост му призна.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Над нив уморно се влечеа мрзливи облаци; сонцето им поставуваше врели, боцкави пречки но нив ги распнуваше болка на згусната влага; се слечеа и ги параа своите шавови на секој зрак, а земјата, споулавена од жед, притаено ја исчекуваше нивната милост. „Тој не е слаб“, извлече жегата непознат пркос од Јана. „Не, тој не е слаб.“ Иван првпат насети во себе некоја непозната и чудна врелина од што неколку запци во неговиот механизам закрцкаа. „Ти знаеш - не е слаб, нели?“ „Не ми веруваш?“ го измери таа; сѐ повеќе мислеше на тој Отец Симеон. „Ти верувам.“ А чудото од осмиот рид му шепна - не верувај, докторе.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
А кај вас, има ли некого кај вас, пријатели?“ „Но ние нешто чувме“ , се заплеткаа недораснати да му бидат рамни. „Мислевме - не ви е арно.“ „Не ми е арно“ , им рече. „Мизерна ноќна осаменост и ситна болничка надокнада во превивка и јод.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Не сум во вселената и не ми е името ѕвезда недопирлива. Чекај, сите права.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Чекаше да се увериш дека под челнава коска не ми е сѐ како што треба.“ Полека го притеснуваше кон ѕидот на долгиот ходник и шуштеше несовладиво со силина на зовриена вода.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Ох, мамо, не ми се излегва никаде. Кај ќе одиме?“ праша Томаица.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Таа само замавна со раката и рече: „Ќе го оставиме ручеко за некој друг пат. И онака не ми се јади.“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Мене тој човек вопшто не ми е симпатичен, ни интересен, ни ништо. То шо е конзул мене ништо не ми значи.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Но мене тоа воопшто не ми пречеше. Неговата лојалност кон работата предизвикуваше дури и чувство на сигурност. Добиена телеграма од шефот на државата со порака до новиот шеф на државата обврзуваше.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И кога се вратив, откако Југославија се смири со СССР, по падот на сталинизмот и сите ние бевме помилувани од Голи Оток, но не ми ја вратија Катедрата по педагогија при Филозофскиот факултет, чиј основач бев, туку ме поставија за Директор на Националниот институт за фолклор.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Букинистот одбивајќи да ги прими парите му рече: Вие ништо не ми должите, пријателе. Јас сум Ви голем должник.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ме мразеа и не ми можеа ништо. Не беа за мене никаква тајна. Им го познав дури и мирисот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Стоев настрана и молчев, никој не ми даваше право да речам дека мојата страст се растенијата.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Давав отпор, плачев, ги удирав и ги гребев страшилата пред мене, додека лицето не ми се облеа со крв, додека не ми се затворија очите од отоци.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Да бев сигурна дека навистина не ми е мајка ќе ја земев со црнците и ќе беше задоволна. Ќе имаше и кур и пари.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Но совеста не ми дозволуваше да одам дотаму, да бидам пред него и пред себе лицемер.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Не мене! На Џулија! Не ми е гајле што ќе ѝ сторите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Потоа почна да пишува со брзи неуредни чкрабаници: „Тие ќе ме стрелаат не ми е гајле тие ќе ми пукаат во тилот не ми е гајле долу големиот брат тие секогаш стрелаат во тилот не ми е гајле долу големиот брат...“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Воопшто не ми е важно.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„ Извини“, рече тој, „ништо не ми е. Не ги сакам стаорците, тоа е сѐ.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„ Ништо не ми е“, повтори таа кусо. „Само си го удрив малку глуждот. Благодарам, другар!“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„ Не знам... не ми е гајле. Некако веќе, нема да успеете. Нешто ќе ве победи. Животот ќе ве победи.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Не ми е гајле. На крајот тие ќе ве победат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Ништо не ми е. Само раката. Веднаш ќе помине.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не ми е гајле кој е тој, или што ќе сторите со него.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Веќе неколку денови оваа реченица не ми излегуваше од главата.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Јас повторив, колку да не е без ич, дека не е досторена работата на гробот и дека не ми е згодно да земам пари за недовршена работа.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Јас сум долу, и не ми пречи штракањето на машината. Не знаев што да речам.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
На Симон му реков: Ќе одам во С, утре рано, вечерта се враќам. Тој ги рашири силно очите. Не ми веруваше.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
А животот внатре низ времето морав самиот да си го замислувам. Не ми беше тешко.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
- Наживо не бидувало да се плаче, Ѕвездо моја. А за она што си сонила не ми се тревожи.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Не ми доаѓај, мила мајчице, не ми доаѓај под сртовите пелистерски - Може токму тогаш да намине и да ја одмине домата наша...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
- Избави нѐ од лукаваго... избави нѐ од лукаваго... повтор повторува - избави ме од помислите на мачно минато... да не ми се скориваат темни јадови... не бидува - да не би - Скраја да е! - да се вратат...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Баба Добрица со Добрета ме крепеа да се довлечкам до гробиштана... леунка до четириесет дена не бидувало од куќи да излезе - ама душава не ми додржала.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Ама не ми е жал. Нели ти кажував дека си го нејќев огненото име.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Кога почна да не ми се живее Сфатив дека сѐ уште не сум се родила Кога ми се смачи од зборување Сфатив дека не знам ни да гугам Кога ми здодеаја луѓето и гужвите Сфатив дека всушност сум длабоко осамена Кога решив да променам сѐ Веќе беше доцна! 2008
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Му велев: „Сине, не е фер толку рано, да не ми се лути тато…“
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Уместо предговор, увод и сл... Уште одма, на почеток, да се разбереме... Да нема после: не знам, не ми кажаа... Рукописот е пишуван на скопски сленг, али лајт варијанта.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
ТРОШЧЕЈКИН: Бладања. Измислици. Ако денес не ми донесат пари, јас не ќе ја преживеам ноќта.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Не знам зошто мојот Италијанец не ми праќа одговор...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
А мене, лебами, не ми се остава ошче прва вечер да ми замркне женичката.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ама не веруам толку брго и да крши глава — да се мажи ... Не ми кажа, лебати, кој е тој толку завеан шо те пратил да и киниш пинците дури овде?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
В'ната не ми е попарена ошче, та за влачење, предење, ткаење, којзнае кога!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Токо гледам да не ми се стори, господ да чуа, оноа шо и го мисле на Доста и Нешка".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Дојду, дојду да ве вида да не ми мрдните од белешката.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Токо ич не ми е гајле. Кој мал се жени и рано руча — не е лаган.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Вака може да ми го кршат киселиот, па да не ми текне веќе од дома да излеза, а да трчам како пашит коњ за други да се радуајат со невести и со пари“.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Та затоа вујко ѝ вели, да не ми си побркаш к'сметот шо ми та дошол дома.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Море, сто рала гаќи да носат такви како Крстета Попов, окото не ми трепнуа, ќе и согаза како нишчо! — се фали Неда и се мисли: — „Оти волку и сакам, и неќу за него да се прикажуа?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— „Дури не ми беше стигната Нешка, ка си веле: Mope, маче шо е маче нека ми даде господ, само да е од мое срце.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Само себап да се стори, да не ми страдаат дечињата, кај а намери ѓаволот, в реката да појде и она и он.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Јас не те давам пред деветнајсет, ама ако си го бериш умот да не ми донесиш некоа беља и страм на главата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Стои на едно место, се врти околу себе, копа со очите по шејовите и вика Ковчегот, да не ми го заборавите ковчегот! и веќе еден од момчињата, најстариот изгледа, лесно го дотуркува до вратата а тој, старецот, го подметнува грбот и ковчегот е веќе врз него.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Тоа што вујко ми не ме прашуваше дали сум гладен или каде сум цел ден не ми паѓаше тешко, туку кога од првиот сон ќе се разбудев од некои нозе што поминуваа покрај мојата глава и влегуваа во заграденото од одајчето.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ох, Пелагијо! ја избакнува, ја навлажнува со солзи и качувајќи се горе, сега веќе не срамејќи се ни од Добра, ни од мајка си, ни од другите , се свртува уште еднаш и проговорува Ја враќам неговата семка во Македонија и ич не ми е гајле дали летнал со веленцето или се пикнал во некоја дупка! се притиска по мевот лесно и внимателно и потоа влегува во тисканицата, во темницата на вагонот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Нели и од Прнарот еднаш се врнак су вошки? Во главата не ми најдовте.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Се најде кој ука да ми дава како се варди пламенчето на коренот или пак знаеш што значи некој само еднаш да ти бркни во тебе и да те остави со тежина за цел живот а тој да ја цапа дуњата заборавајќи дека некаде го запалил пламенчето на нов живот и ти велам не туку ломоти не ми кажувај како треба да ги довардам знам јас како се вардат оти угол сама го довардив тој што ги оплодил овие семчиња заминувај си од мојот сон остави ме да се соземам утре ќе ми треба многу сила сега си нашол да ме учиш што и како кога пред мене си само сенка!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Нека молчи, нека седи тука и нека молчи, не ми пречи... пречи...пречи..фрчи фрчи...
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Да не има благо на нејзиниот газ што сте се залепиле така? а тој се брани со раката од тие развртени рачиња, предупредувајќи ја Жено мори пуста да не бидеш, не ми го тепај сонот! и дозволувајќи ѝ и понатаму да ја тресе правта од него, седнува, си ги истрива очите и гледа дека навистина е на страната од Родна, дури нозете бакнати, залепени, па ги потргнува своите, ги поодалечува колку да блесне белината од Роднините листови и за да ѝ го одваби погледот на разбеснетата Милка проговорува како да се чуди и самиот Од каде да знам мори жено желки да те јадат, може ти си се преметнала на оваа страна, колку што го држам времето од синоќа, те пикав во пазувава, при завртување може си се свалкала на другата страна па јас сум останал на оваа! и за да се потсмири работата, се закикоти на цел глас.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
- Стави ја раката врз челово, моли тој и излечи ми ја оваа брчка што се свила околу моето грло и не ми дава да плачам.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Побратим ми е, не ми се пушта лесно од рака...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
ЗАФИР: И редот му е после толку работа!... (Работниците седнуваат да јадат).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Ќе помине. И сам си велам, ќе помине. Ама вера не ми се фаќа...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Што човек беше! Од ум не ми излегува.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
КОСТАДИН: За дома помислив...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Мене не ми е намера теоретско разгледување на посочените прашања и овие зборови се пред и над сѐ искажување на „еден опит“, како што пишуваше мудро и промислено Блаже Коневски.
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Не ми се верува дека и сега е така во Македонија Ако има божја правда не би требало да е така Зошто инаку би ми кажувале сите дека Македонија Е европска земја во изградба А самите Македонци едно време далдисани Од братството и единството и затрчани по ударнички значки Самите Македонци значи велеа Дека додека трае обновата и изградбата нема одмор А богами начув дека и во последно време Чекореле преродебенички и надградено Иако не разбирам баш точно што е тоа вели Папата Сепак верувам дека еден ден ќе здивне и тој народ Иако никогаш не си начисто со народите чиишто водачи Немаат поумна работа па катаден повторуваат Дека имаат библиски корени Бетер се од папагалите какаду некои водачи на Македонците На кои јазиците им се одамна отечени од извикување празни пароли Ако продолжат така на некои водачи на Македонците Можеби ќе им паралдисаат и очите Од непрестајно гледање во огледалцето од приказните Коешто вешто ја мамело грдата сопственичка Дека најубава на светот е баш таа Така непредвидено ни скршна муабетот со Папата На македонски теми а јас не му кажав ништо за тоа Ни а ни б не реков иако од порано бев чул во близина Некои доселеници како на глас викаат Македонија на Македонците Викаа нешто и за земјата на земјоделците Од што разбрав дека Македонија е земјоделска земја Викаа нешто и за Солун дека бил нивни Ама едни други доселеници викаа уште понаглас
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Не ме колни, не ме жали! Не ми нижи низа клетви!
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
Не ми се, Вело, жали и клети!
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
А јас да си ја гледам бундава! – Стрпи се, мила, па не е дојден крајот на светот! – За мене, крајот на светот иде кога ми се гладни децата! – Те разбирам, те разбирам, и мене не ми е лесно.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кога бев кон крајот на книгата, повеќе од некакво внатрешно задоволство, ѝ телефонирав на Мајка. Никој не ми одговараше.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
А и јас, вратен од Цариград, знаев каква стапица за нашата иднина можеше да биде патувањето во Италија. – И ти, тогаш, ништо не ми рече за сево ова, мили. – Те љубев, мила, те љубев!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка тогаш не ми зборуваше за своето бекташко потекло.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но тој ми зборуваше за неговите односи со неговите колеги на работа во „Мејнс” (мрежа од електрични кабли што одат под земја во градовите) а претходно имав слушнато некои работи и за неговите односи со татко му.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Кога размислувам за тоа време сега, сметам дека неговите искуства во Првата светска војна, во тенковскиот корпус во Африка, и во кралскиот воздухопловен корпус мора да оставиле голема трага во него, а и несреќниот живот со мајка ми... но тој никогаш не ми зборуваше што му значела „војната” лично и, како што си претставувам, имал премногу големо чувство на пристојност и лојалност кон неа за мене да ми зборува за таков вид нешта.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Камењата туженото лице ги вади со експлозивот; видот на експлозивот, количината и начинот на употребата не ми се познати; не можам да се произнесам дали пукнатините на куќата што се предмет на оваа расправа, се произлезени од потресите на експлозиите на мините при вадењето на каменот или се од нешто друго зашто тоа не спаѓа во доменот на мојата струка”.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Китан требаше да мисли кога ја правеше куќата... да не ми ја пика близу до каменоломот...“
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Зашто името не ми е смрт. Името ми е рамнодушност.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Богословот ја дигна главата, се насмеа: „Лажев. Не ми е роденден“, Му призна невесело.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Конкретно, мојата муцка? Ајде кажете.“ Кажа: „Не.“ И потврди: „Вашата муцка не ми се допаѓа.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Забележа дека ја намести устата како да ќе затруби но место тоа, место претчувствуваниот звук, чу прашање: „Не ми рековте - женет ли сте?“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Не ми се прави фраер. Ти се дига ли кога ја гледаш девојкава?
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Збогум и не ми беше драго што те видов!
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Мрзам мачори што не ми даваат да ги галам.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
– „Тепање, ем лошо тепање сум му сторил, рекол Божин, со остенот ногата сум му ја окршил, ама сиот кабает го има Велко, што сеедно се џареше во него и не ми ги тераше воловите арно.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Ах Боженце, и ти златна Богородице, ви се молам, душата да не ми ја земете дури не се сторам пак човек и тогаш ќе познае татко ми и мајка ми како ќе работам во куќава и како ќе ги слушам“.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Ви се молам, стричеле ако не ми кажеш од кај ме знаеш?“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– „Е лели и ова не ми го веруваш, бре татко, ами кога беше ти на орање во големата нива, лели ти ги тераше Велко воловите и јас си зобав црви во браздите изорани; ами лели Велко ти рече два три пата: дедо, дедо, нашиот штрк ете го зад тебе, и ти на треќиот пат ме удри со остенот и ми ја окрши писката од ногата, та едно чудо време боледував, одвај дури оздравев.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Не, не ми шета во главата! Погрешно разбра! Реков дека ми шета одоколу!“
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Навистина не ми се причинуваше, туку знаев: пукнатината никогаш не го означува крајот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Признај, зарем не ми порача дека љубовта е прекрасен оглав кој колку и да нѐ стега со задоволство дозволуваме да нѐ води?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Станува збор за процедура што мене не ми е позната во сите детали.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Мамо“, реков. „Не ми зборувај за ништо што веќе не го знам”, рече таа. Не плачеше.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Уште полоши. Јапонци и нацисти. Не ми е јасно како моите излегуваа на крај со мене.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Сега си заминувам и за ништо не ми е грижа“, одговори старецот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Странски јазик што не можам да го разберам. Ниту еден збор не ми е познат. Слушам.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Можам и дење да летам! Не ми треба ноќ.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
И додека се смееме на смешните нешта и сериозно ги гледаме сериозните нешта, помислувам, татко ми оди на Сатурн и Нептун и Плутон, но никогаш не ми носи подароци.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Нешто не е в ред, Џонс?” ме прашуваат. „Ништо не ми е“, одговарам, гледајќи ги, „баш ништо.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
- Не знам кој би можел да ти помогне? – реков. – Разборитоста не ми е подобрата страна.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Како да поверувам дека сум обвинет кога никој не ми ја соопштил вината? Сторете го Вие најпосле тоа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Стоеше мирно и навидум сосема отсутно речиси пред вратата на мојата канцеларија..
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Со еден збор ним не можам да им наштетам, а мене пак, заради не извршување на граѓанската должност и прикривање на заговори и неодговорно критизирање на власта не може а да не ми следува сѐ она што им претходи на овбинувањата: притвор, ќотек, а може да се случи и попатно поврзување со некое од обвиненијата што тежат неколку месеци зандана.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Значи, според она што го видов во просторијата каде што се втурнав неочекуван од никого не можев да откријам ништо повеќе од она што го наслутував: во канцеларијата беа сите тројца, и уште оној несреќник Грофот, за кого само ќе речам дека се стаписа кога ме виде токму мене и згора на тоа со револвер в рака.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не ми се виде ниту наперчен ниту снисходлив.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Вознемиреноста тој ден настана поради средбата со Јана.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Таквото качување што го спомнуваш мене ама ништо не ми значи. Ништо!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Шегата што Б.С. ја смисли ја протолкував како негов обид за да се оддалечиме за момент од смртта на Самоников.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А она што се однесува до спомнатата визита само да додадам: вознемиреноста и збунетоста не ми се зголеми поради оваа обврска.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Сметав на тебе – ме потсети на она на што требаше самиот да се сетам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се разбира во врска со спомнатите противречности ништо не ми појасни ни оној случај за циркускиот гимнастичар кој при една вежба во која учествувале сите делови на неговото еластично тело успејал толку добро да се заплетка што морале да побараат лекар за да го разврзе кутриот атлетичар.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Најчудниот спомен од овој разговор беше испишаниот страв во очите на Господ Саздов.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Јана беше прилегната на другиот крај од софата и немаше да ја забележам ако не ми паднеше в очи нејзиното арогантно однесување; госпоѓата воопшто не ме забележуваше ниту пак беше изненадена од моето присуство.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ослободување од вината (за која ништо немам слушнато досега) од никого немам побарано, ниту пак сакам…
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А мене види ме: фустанот валкан, испартален, косата бушава, дури и лицето не ми е чисто. Немам ни чорапи, ни кондури.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Мене не ми треба да одам ваму-таму. Со мојата болест згрешивте.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Не ми стигна да си го измијам ниту едниот бут, така што другиот ми остана недоизмиен…“ А газлеста и месеста беше, уф!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Никогаш полошо не ми било, - рече Бошко заумено и му раскажа сѐ како му порачал Луман и што мисли дека го чекало.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Мето Јовановски Луман арамијата (1954) Скопје CIP 821.163.3-32 ISBN 978-608-240-010-5 COBISS.MK-ID 94426634 0 Ој Лумане, ој, куче касапско, Не ми е ланската година, Да ми шеташ битолската каза, Да ми бериш, море, вергијата, Ој Лумане, ој куче касапско.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Дико се направи скромен и добродушен: - Мене ништо не ми должиш, - му рече тој на кутриот вчудоневиден Бошка. – Јас не те послушав тебе, туку срцето си го послушав. Ете.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Да легнам и да го чекам да ме заколе, не ми се легнува!...
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Мислеше: да ја фатам планината, па да видиме кој кому ќе плати, стар сум, а и окото веќе не ми нишани; да побегнам некаде – нема каде, а и ако побегнам, тој ќе ми плати со крвта на некое од децата; да седне да чека да биде што ќе биде – ни тоа не му се сакаше.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Само толку кажува песната за овие пелистерски јунаци и завршува како што почнува: Ој, Лумане,Лумане, Ој, куче касапско, Не ми ти е ланската година!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Јас ги добројав годините, па пак не ми се легнува, а не тебе што си каде-каде помлад, - рече дедо Најдо.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Олелее! – плаче Зоки сега уште погласно. – Баба, ба...баба не ми да-дава да сле-слезам од масатааа!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Натепај ме, убаво натепај ме! Само, те молам, зборувај ми. Не можам кога не ми зборуваш...
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Не сакам да пливам по водите на злата судбина!“
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Не ми стига ни за мене моето знаење, кардаш!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Вели: „Најнапред му поливав под оревот да си ги измие рацете, потоа почнав да му поливам да си го измие и вратот, и најсетне, кога генералот се свлече до половина, пустата јас, и не ми требаше многу а да не забележам дека тој и не бил само генерал туку и мажиште“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ми вели: „Не ми го кажуваш ова оти доброто ми го мислиш, туку од завист“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Васј, секогаш кога сакаш да ми помогнеш ти ме фрлаш таму каде што не ми е местото.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Мислам, не ми беше право, иако жената е створена таква, сѐ да може да поднесе трипати повеќе одошто мажот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Јас, матрица, матка, матерка, модра, мадра, мудра матрона од Другиот свет (не, овој никогаш не ми бил доволен!) ти повелам: влези во морето не мисли на немоќта оти никогаш не знаеш колку ќе издржиш и во болот, и во ужитокот пливај до кајшто гледаш а гледај далеку, секогаш подалеку јас глаголам задумно на 'ртот зборувам на својот мајчин јазик (о, какво олеснување, каква удобност!) и сила ти давам а не утеха!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Овој свет не ми е достатен за да престанам да сакам љубов моја: само за него ми треба повеќе од еден живот.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Никој досега не ми рекол ништо за тоа.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
22. Ако чудесните трансформации, кога, пред заканувачката потера, фрлениот чешел израснува во трње како корија, солта во планина од пештери и камења, врпците во змии и смокови, капката масло во маслено езеро (во кое гонителот се удавува) се доживеат како прекрасни поетски слики, тоа не ми брани во овој бајковиден детаљ да го побарам сопственото етичко толкување.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
А тој: „Не ми го испила чавка мозокот, да земам таква, па да ме рани со муви.“ И ја оставил.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
„Кога таа така ги чисти своите уши, така ќе ја чисти и мојата куќа“ — рекол и ја оставил и неа.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Има ли нешто од кое не ми се гади?
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ми се гади од математика и нејзината немоќ да ја пресмета веројатноста да се родев на друго место во друго време, да не бев јас јас, да не ми се гадеше.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ми се гади од тоа што од нешто би требало да не ми се гади, барем нешто што би било мотив да се издржи гадењето до крај, сила и против- сила.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Заљубувањето е еуфорично и љубовта не е илузија.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Хоризонтот на љубовта никогаш не ми бил поблизок.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Постојано ме гледаше како да зборувам за некоја ситна, љубоморна женска караница, па можеби тој негов поглед ми ги правеше зборовите толку бесмислени и не ми дозволуваше да се оправдам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ноќе ја заклучував вратата за да не ми влегува, но од страв сепак да не се шмугне од некаде и да ми ги ископа очите, воопшто не ни спиев.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Потоа замолчи и забележав дека збунето ги намршти веѓите и подзина, но бргу отпосле пак викна, но овојпат, - Јован!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Прво решив да одам кај Мони. Заѕвонев на вратата, но никој не ми отвораше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дино не ми обрнуваше никакво внимание.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Само ја турнав чинијата за да ја оставам Маци да ја излиже, но уште пред да ја тргнам раката Маци ја подаде шепата за да ме гребне.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Мони уште не беше доволно висока за да може да погледне низ дупчето од вратата, па затоа имаше синџирче.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Да не ми ја прља шолјата? Шолјата моја ли е? Јас ли само ја користам? Срррррам да ти е!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Бабо, мене не ми се јаде, - рече Дора и ја турна пластичната чинија.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Со телевизорот исклучен, во собата владееше штама.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Јован! Јован ти си? - повторно замолчи и се збуни, додека третиот пат не викна, - Злато, дај ми ја мајка ти!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
— Коста, Коста, го викам, ама Коста го нема, не ми се оѕвива.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Цигара веќе не ми даваат да се скријам во чадот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ја прашувам, што ја боли, а таа само шмрка и ништо не ми кажува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не знам да лажам, велам, многу му се лутам на татка дека не ми остави лаги.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Така, од пред очи, ни се загуби татко, не ми се вдаде ни убаво да го фатам со очите, да го испратам барем со погледот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Никој не ми е крив, велам и одам по жени.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пак не ми е сосема засигурно, ама...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега и јас не знам како да направам: и го сакам, и, жалта по Никифор не ми дава да го сакам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но жените се чудат: нешто не им е јасно, што се вели, а нешто не ми е мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Веќе не ми текнува да го сонам Сталин.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сѐ ми врви низ главата, ништо не ми застанува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И порано, со месеци, не ми се јавувала.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Да не ти е лошо, Небеска? — Не ми е лошо, одете!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не ми ги пушта образите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И тој сака да знам дека ме сака, а да не ми го каже тоа направо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не ми е сосема јасно дали пропаѓам или паѓам, ама гледам дека главата на пониско ми слегува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Море, какво кафе, велам, ништо сега не ми се пие.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Знам дека ѝ е пресечена ногата и не ми носи душата нешто да ја прашам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А може прав ми налегнал во дробовите и не ми дава да дишам...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не ми е, вели Оливера Поточка, којзнае зошто, не ми е.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не ми втасува небото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не ми мириса на телешко, ама пак е телешко, си велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не ми ги печатат песните, вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И тогаш многу се уплашив да не ми дојде да го пуштам да побегне.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од него потаму ништо не гледам, не ми се гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не ми втасува ни времето, ни местото за играње.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не ми се вдаде ни да викнам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— А што да правам, вели, кога оваа работа до никаде не ми оди.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ти треба физикална терапија, ми велат, ништо не ми треба, им велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не ме гледаат убаво, не ми се познава сѐ на лицето и ме прашуваат, каква ми е косата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од водата се накрева издишка, ти свири на уши, сол и јод ти лепи на устите, мене уште со прво ме потера на повраќање, сета сум ко ошумоглавена, воздухот ми станува плиток, не можам да го досегнам, не ми втасува дишењето,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми е страв да не ми загинеш, да ми одлеташ некаде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме прашуваат кај сакам да одам, а не ми даваат да кажам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да не ми се лути нешто, си велам и се вратив да ги побарам, да се простам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Мене, Манол, не ми кажал таква работа, вели. 30.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го свртувам сега митралезот кон мофашите, чкрапам, а тој молчи, не ми се оѕвива.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не, не ми се јаде, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Јас имам 55 години, вели, но ваков случај не ми се паднало да сретнам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Филипе, Филипе, писнувам да викам, а тој не ми се оѕвива.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги ставив преку глава, не ми се делеше од нив.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Една недела сите се закренаа да одат на игранка, а мене не ми се излегува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Потоа смртта не ми значеше ништо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Господе боже, што не ми поминува низ глава.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Многу благодарам, му велам, а не ми текнува да го прашам за каков пат ми зборува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зад нив стои Жења и дрнка со гитарата, како ништо да не ми рекла пред тоа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Може да си таа, ми вели, ама не ми личиш на неа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас пак, за да не ми бегаат нозете надолу, сум ги потпрела со камења.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Другарите не ми веруваат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Иако ослабена врската, што се вели, Горачинов не ми се истава од мислата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како досега да не знам, како досега да не ми кажеш?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од глава не ми излегува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нешто од тој вик се накрева и во мене, ама не ми даваат да го пуштам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Некои ќе побараат да застанеме, а мене не ми се седнува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ко чкулава да сум, вели, никаде не ми се гледа работата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Мое е детето, вели сестрата, не ми остана време да го надојам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не ми треба ни коњ, ни колчишта, вели, туку убиј ме!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не ми дава да припарам, што се вели, да се примирам до него.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ако лажам, вели, одовде да не се поместам, место да не ми најде душата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А не ми се лоши, да речеш, уште не ми се повраќа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не ми прима срцето, што се вели. На нокт ми се држи душата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Да не ми оставиш модрици, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не ми мириса на добро, вели, во Унгарија почна судењето на Ласло Рајк.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Чукам на вратата, никој не ми отвора.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Гледам кај го врти разговорот: сака да ми рече дека не е време или дека мене не ми е време.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Имаше едно митралеско гнездо: не ми дава мир.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама осеќам дека водата до никаде не ми слегува, уште на работ на устата ми гине. Не може да го премине јазикот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Има уште тројца непознати, ама никој не ми ја враќа насмевката.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И по жицата ништо не ми се јавува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ништо не ми успева кај него.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не ми е тешко, гледај си го патот!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Може сами да ни тргнаа нозете. „Да не ми платно згазите“, ми идат гласовите на Струма Количовска и Воскресија Мукаетова.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не ми даваат излезна виза, велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Војниците ме фаќаат и не ми даваат да мрднам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме држи во некој занес; ниедна мисла не ми доаѓа чисто.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не ми веруваат дека од 45 година немам државјанство.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Па и лицето не ми е извалкано, како на трудна. 3.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми е страв да клепнам, да не ми се истурат солзите. 19.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не ми кажа: дали ќе пишуваш против Југославија?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— И ногата не ми е здрава...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тој нејзин наклон кон жените и јас малку го забележав, ама уште не ми се верува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сум свикнала на болка и не ми се умира насилно.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од глава не ми излегува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, никако не ми влегува в глава како дојде пред мене?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сум влегла среде раскош што не ми прилега.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Гревот не ми се догледува. Можам сите свои коски во една ракатка да ги држам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И маката не ми ја оставаат сама, што се вели, и цревата ми ги наслушуваат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ова дојде, не знам како дојде, ништо не ми е јасно.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А никогаш не ми било потешко, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Знам дека детето е во Романија, ама таму е и седиштето на грчката партија и не ми го пушта.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се свртев вака и ми врнат солзи ко град, што се вели, од ништо не ми е срам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не ми оставија време и да се почешам, што се вели. Толку беше набрзина.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не ми се погоди квасот, вели, ама обиди го!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Вие нешто криете? — Кријам, велам, самата се кријам. — Оти не ми кажете?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не ми даваат да мислам на студот, на подноктицата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А самовилата продолжи: - Со момчиња без брада деветпати се мажев ама браковите не ми виреат.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Никој овде не ми е рамен.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Сите велат дека таа работа не ми доликува.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Златни еленчиња, дури не ми попуштило срцево, одвлечете ме што подалеку одовде!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Мајка ми беше фер: не ме караше и не ми се смееше.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Наврапито се свртува наназад - лице в лице со Јана.. се џари во очите, темните очи - ама без светулки - светулките згаснале во некаков длабок вир од тага.. ја гледа, усните ѝ се движат, гласовите испрекинато навлегуваат во неговата душа, небаре далечно ехо: Тато ѝ кажуваше на мама - дедо ти ја продал ливадата - не ми се веруваше... не сакав да поверувам...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Издржаа на жештинава. Се плашев некое дете да не ми припадне. Облечени во носии.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Е, оваа легенда не ми се допаѓа! Името на градот да се поврзува со свињи и со кочини!“ протестираше Ивана.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Една вечер не ми успеа ваквиот начин на справување со стравот од лошиот човек.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Ако ме фатат не ми бега куршумот. Дезертер, ќе речат.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тој ме погледна и строго и жаловито и, ставајќи го прстот на усните, ми просаска: - Сус, чендо... - и толку, повеќе ништо не ми рече и мене за тој ден и повеќе денови потоа ми беше доста.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Молат машките гласови: Не прусај, прусај Пред мене мори лепа, Не ми го гори срцето!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Имав работа – важно одговори Беличот. – Зошто си ме барал? – Мене не ми се останува тука.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
БОРИС: Се измочав без да ме боли. (Пауза) Не ми честиташ? (Пауза) Светот е завидлив на туѓи успеси. (Пауза) Тебе ти е сето ова просто, нели? (Пауза) Јас сум за тебе прост?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Го убив од среќа. Тоа е вистина. Никој не ми верува. Ни ти.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Јас те прашувам тебе дали можеш да направиш ем да ми расте косава, ем да не ми биде долга.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Сѐ додека јас ебам не ми е гајле кој ги држи за рака и кој им пее под пенџер на тие кои ги ебам.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
БОРИС: Не ми е за косата, за принципот ми е. МАТЕЈ: Кој принцип? БОРИС: Немам јас тебе што да ти објаснувам.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
МАТЕЈ: Никој ништо не ме научи. Никој не ми кажа што е добро, што е лошо. Не бев на тој час.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
ЕЛЕНА: Не ми е јасно. Таква негрижа, таква нехигиена. И после се чудиме.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
БОРИС: Зошто? МИРА: Не ми е пријатно.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
И градов не ми се чини којзнае каков.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Поарно е малку да се отспие и да биде човек трезен кога е буден. (Пауза.) Ја сретнав Лиле. Праша како си и те поздрави. СТЕВО: Не ми е гајле.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
СОЊА: Мене не ми можеш ништо. Истури го бесот врз Матеј.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Не ми е гајле. Тие сакаа да ме убијат.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
СУЛТАНА: Угоре, угоре. Имам јас договор со господ за таа работа. Не ми се мешај тука.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Не ми е јасно доаѓањето на господин Клаус.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Тој се вцрви од лутина и остро му одговори: - Прво и прво, не ми се обраќајте на - ти, не сме паселе овци заедно, а второ и второ, внук ми има само девет и пол години и билетите ни се во ред.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Мајка ми ме погледна изненадено и се насмевна: - А, за тоа не ми кажуваш, мангуп еден, криеш од мене, а?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ама, се разбира, да не го послушам - не ми паѓаше на крај памет.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ништо не ми беше јасно.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Воопшто не ми се спиеше иако бев изморен од претпладневното шетање низ Бит-пазар и Стара чаршија.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Не ми се оди сама, а утре рано, веќе морам да го имам напишано текстот за него. Ајде, облечи се.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Сето тоа и не ми беше сосема јасно.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Дедо тебе не ми те дава, жими тебе- ѝ рече триејќи ја галовно под брадата.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Посилниот забрзано се издиша уште малку и рече: - Не ми е грижа како лажете, копилиња.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Еден од нишанџиите упорно ме следеше, но никако не можев да видам дали има излез, некоја друга врвица.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас ја минав војната. Оваа не ми требаше.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
ПРВАТА ЖЕНА: Тоа што се случува сега е пресудно за вас двете.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога видов дека има уште многу од патот се разочарав, останав уште малку да размислам, бев малку заморена бидејќи се влечкав по стомак, а торбата со преврски и другата опрема речиси не ми беа ни потребни зашто само ме изнамачија.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Баба ми оди да ме напрска со некоја вода за да оздравам. * Сум преспала и потоа не ми се присторуваше веќе така.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Така и правев, мила сестро. Прв пат ми се враќа и не ми е мака, туку срцето ми е полно со радост, белки е вистина ова што го пишува на пакетот: ослободен !
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Тоа не ми паѓа тешко не само што е блиску, туку и заради тоа што ми е интересно, ќе можам нешто да прибележам од старцине што везден се на тревата околу бараката.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Најпосле бегот воздивна тешко: „Да ти кажам сега зошто те викав и дека овој долг муабет не беше за бадијала, иако мене не ми беше лесен, да знаеш.”
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
И да видам, јасно, од каде идат рибите што ги јадам. Но, не ми се даде.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Не ми личи да се фалам, ама да те прашам, колку години имаш ти сега?“ „Дваесет и осум“, рече Марко.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Така, вели пашо.“ „И?“ „Не ми дадоа калуѓерките да ја видам. И таа не сакала. Не познавам ниеден Турчин, рекла, нека си оди!“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Јас спијам со него, касајот го делам и тој деца ми прави, ама штом вчера и чумата се јави во комшии, од ум не ми излегува дека тој е нашата невола, зашто се греши пред светецот, и треба да ја добие заслужената казна. Котел не му гине, нели оче?“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ама, нешто звукот не ми е убав, не ми е по ќејф, изгледа тој мене не ме сака. Во што ќе е марифетот, знаеш?“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Ами ако ме фатат? Ќе ми судат игуменот и манастирот, и од тоа спас ми нема“, рече Петре. „Котелот не ми гине“.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Таа мене повеќе не ми треба, доста ја гледав нејзината убавина без да ја разбирам.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Во првиот момент одглумив дека не ми е познат, иако многу добро го знаев тој човек, а и целата јавност го познаваше како многу контраверзен.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Јас одев на работа. Сѐ уште не ми кажуваа дали ќе ме вработат.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Излезе дека некоја другарка или другар ми земале долен веш и ми направиле лоша магија, да не ми тргнува ништо во животот, така што во сѐ да имам кочница.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Дечко ми не ми олесни многу, освен што ме вклопи со мајка му кога ми кажа дека таа е психијатар. Тоа некако ми влезе под кожа.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Работничкиот совет платата мене не ми ја покачи зашто тоа не било возможно без да ми се признае квалификација. Си играа со мене.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Не ѝ замерувам тоа што не ми даде пород.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Слушај!“ му рече. „Те гледам денгубиш, ама, прости, не ми изгледаш како човек којшто има пари да плаќа хотел.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Му отидов таму, седнав на навлаката за раце, го бацив среде ќелавата глава и го прашав, „Не ми докажа:“, му реков.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Та сега, додека таа одеше онака кон шпоретот да ми свари кафе ми се виде цврстичка, некако јака во тие нозете иако прерасчекорени, а и во задникот не ми се виде лоша.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Ништо не ми е украдено, ниту пак нешто имам за криење, ами дали навистина некој можел да ја гибне пљачката или мене така ми се причинува – не знам!“ рече Едо брезничанецот и пак продолжи на начин на кој како да му даваше време на авторот да се соземе: „Ако бил некој, кој може да е тој и што барал да ми влегува дома!
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А тој никогаш не ми одговара. Не ме ни погледнува.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Петка! - се чудам јас. - Па зошто не ми кажеш?
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Не знам... Не ми беше згодно, - вели тихо.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Тогаш ништо не ми рече, само уште еднаш отиде до чешмата и донесе вода во кофичето.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Не ми се гледа во облаците.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Не ми се гледа ни во птиците, - намуртено рече Билјана.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Не ми се допаѓа дворот, - ми рече Билјана.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Не знам што размислуваше Билјана. Ми се чини дека не ми верува во тоа што ѝ го велам.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- И мене не ми се допаѓа, - реков, - но дворот нема да го купуваме.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ете така и мајка ми „не беше тука“. Мислев дека ќе можам да ја натерам да ми раскажува за Индија, но таа отсечно одби: - Знаеш и самата – рече – кога се враќам од кој било пат, првите денови не можам ништо да раскажувам, уште впечатоците не ми се средени, и ми треба време да се снајдам дома.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Понекогаш се случува да се посомневам во неговата искреност и да помислам, разгледувајќи си ги нозете, дека и не ми се баш толку никакви туку, напротив, дека одлично ми стојат куси фустанчиња и костими за капење, но тамам во тоа ќе се уверам, ете ти го огледалото, сѐ ќе стори да ме разубеди.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Дечко не ти е, исто така? Не ми е ни маж, ни дечко, се смее таа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога не сум со нив и кога ќе се вратам од Маврово, треперам да не ми кажат колку фантастично си поминале, па жива да се изедам од мака.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Има и други работи што ме јадат, а една од поважните е дилемата: треба ли да имам „дечко” или не, рано е или ќе задоцнам ако наскоро не почнам со тоа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Вечерта си легнав без да вечерам. Рано си легнав, иако не ми се спиеше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Што вреди кога ми е здосадено од сите нив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И мене не ми се враќаше од летување, а сепак одвреме-навреме се разжалостував и ми недостигаа моите.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Ако „обесуваш”, ќе одиме без тебе, да знаеш – ми свика Ада. – Важи момци?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Го паметиш? – праша. - Дали го паметам! – се зачудив во себе, а изговорив: - Ајде мамо, те молам, раскажувај ми уште нешто за него, ако не ми го споменуваш почесто, ќе го заборавам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Брат ми многу се занесува за него, а мене тоа воопшто не ми се допаѓа, оти истото име го прочитав на еден плакат што е залепен над неговиот кревет, на кој пишува „Дрогата ги уби“ и под насловот има многу сликички на пејачи и актери што умреле од премногу земање дрога.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Моите мисли едноставно не сакаа да ме послушаат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ете, затоа истражував низ неговите предмети.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се сеќавам, еднаш, тоа одвратно огледало се запна да ми докаже дека ушите ми се клапушести, еднаш пак дека морам веднаш да искубам половина од влакненцата од веѓите, зошто такви какви што ми се ме прават да личам на був, а пак едно утро, ох, ужас!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ама, не ми било тоа доволно. Ги знам јас финтите на „големите“, ќе пушат, па ќе џвакаат мастики за да ја отстранат миризбата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ќе почекав малку, едно петнаесетина минути, и божем нешто ми треба, ќе влезев ненадејно кај него и го гледам, седи крај работната маса и чита нешто. Ама, мене тоа не ми е доволно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Живееме заедно, тоа е исто како да ми е маж, ама не сме регистрирани, но не е важно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ништо не ми вреди што се сите од странство, што на моите другарки им се допаѓаат и би сакале да ги имаат, што ме прашуваат каде сум ги купила, па кога ќе кажам од кој град и која земја ми ги донеле мајка ми или татко ми, се воодушевуваат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Застанав. Се обѕрнав наоколу. Ништо не ми беше јасно. Ни каде сме ни колку сме оддалечени.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас бев неодамна вратена од Лондон, и таму со Ивана цел еден ден, од утро до вечер, поминавме во еден забавен парк полн со најлудите и најстрашните тобогани, возови, лулашки и разни други чуда, што ни во Евродизниленд во Париз ги немаше, па рингишпилот не ми беше никаков предизвик.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Никако не ми е јасно зошто и мене ме обвинуваат дека ми влегол ѓавол, кога всушност самиот ѓавол е брат ми. Никако да му се погоди.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не ми беше право, признавам. - Види го ти него – си реков – значи Миру, а?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Баш е себичен! И бездушен!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Почнав да се прекорувам што никогаш не сум ги послушувала моите кога ми велеле да одам со нив да шетам наоколу, па затоа сега воопшто не го познавам овој крај и можеби само непотребно ме фаќа паника.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се обидував да мислам на Игбал и само на Игбал, ама не ми поаѓаше од рака.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)