Петре донесе и вода, и по заповед на Кулета, отиде да го удри клепалото, оти дури не удри клепалото, селаните не знаат дали е дојден попот.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Сите почнаа во тој правец да стрелаат и псујат.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Обете крила се умножуваа, стрелаа бесцелно само да се јават, да не удрат на нив комитите, та за некое задржување никој не мислеше.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Но секој внимава да не биде удрен или да не удри друг.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Едноставно, лешникот, онака заоблен, мазен и тврд попрво би отскокнал отколку што би се распукнал од ударот, сечилото само би го допрело и би се одбило, освен ако не удри точно во онаа точка која е самиот, најосамен врв на лешникот.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Најпосле Петре го врза јажето за тргање на камбаната оздола и ја одвитка крпата со која беше завиткано клепалото за да не удри камбаната на празно.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Следниот ден беше Благове, празник, и ние учениците очекувавме Петре Даскалот да нѐ собере, ама манастирското клепало не удри и се разбира оти тој не е в село, заедно со другите некаде е заминат.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Зошто со едно мавање да не удрам два зајака, си рекол.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Едно сонце удри, милина, поарно да не удреше. Удри право во неа.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Ѝ даваа селаните и покривачи и перници, виљушки и лажици, чинии и чаши, чорапи, фанели, кошули... и немаше ден камбаната да не удри на мртво и се пренесуваше дека тој и тој загина и плачење се слушаше секој ден во селото.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Замавнуваше со прачката, но не удри никаде.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)