Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Ги собрав желбата, копнежот и сонот, и ги ставив во меур од сапуница.. да се распрснат заедно со него... Да не сонувам.. Да не копнеам.. Да не посакувам...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Чувствувам празна надеж, гнила химера, чувствувам како телово ми гори во инферно, тонам во празнина, кавитација, длабока шуплина, го достигнав врвот а се чувствувам осамено, зошто со мене ја понесов омразата, злобна пизма, не сонувам и полека умирам на осамениот врв на вечноста.”

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Се будам во солзи и пот, оваа ужасно потресна слика која ја рефлектира мојава душа ја шатирав, ја исенчив и ја покрив со бело кадифе, но во полноќната тишина сѐ уште ја слушам исповетта на убиецот на моите чувства: „Се плашам од тоа што сум, од огнот чии пламен се чувствата и мислите кои водат битка во мојава душа, која гребе по ѕидовите на сопственото тело.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

А што да речеме за зборот, за неговата посебност: изместен од неговото природно место да нема сила за ништо и ставен таму каде што и бог господ не сонувал – да зрачи со сила на вистинска експлозија?

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Никој не го спомнуваше „Чуварот на сонот“, зашто не знаеја за чудниот продавач на петли, од пазарот за пердувеста живина. Продолжувам да спијам, но не сонувам.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Погледна наоколу и сфати дека не сонува, туку оти заспала на цветот во градината.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Имотот што го имал во Езерец му го подарил на манастирот и тогај нашол мир: не сонувал повеќе пожари и не скокал во сонот.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Сакав да се штипнам и да почувствувам болка за да сфатам дека не сонувам, не верував дека ми се случува ова, толку убава среќа.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Интересно, му се чинеше дека не сонува повеќе ништо.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

За несреќа, не сонуваше ништо. Се погоди мајка му, Влаинката, да е тука: дошла да си го види синот, по толку време.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Господе, да не сонувам, си велам, и ги тријам очите, ги жулам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Луѓето учат да се глуви Мерачот на времето само во тебе е вперен Во некои други Светови по тебе можеби нешто ќе е сменето Порасни, созреј и не сонувај Остави ме мене Вистината погледни ја в очи Живеј ја оваа овдешнина Сите победи се лаги, загубено време – Загубена утрешнина! 2006

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Му се радував, го слушав, се согласував да крадам по бавчите со него и не сонував дека е тој најарниот ученик од школата на злосторниците во овој врел прашен град исткаен како стара черга од тесни улици, од плашливи куќарки, од џамии и од два бронзени коњаника пред стариот камен мост, двајца црвеникави кралеви: Петар - татко, и Александар - син.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Расеан низ логорите на северот каде што не се пробива ни здив од медитеранските ветрови по кои сега копнее и тој. Во оваа студена пролет на надежната 1945 која го полага својот априлски вел презаситен со мириси на билки и брмчење на инсекти, онаму, надвор од тријажната станица во која на валкани чаршафи, пред очекуваното ослободување на логорот Берген Белзен - лежи Цви Корец.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Цви Корец не сонува веќе. Кога спие гледа само црно.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Бев уверен, ни самиот не знаејќи зошто, дека Борис Калпак не ги сака обајцата Онисифоровци и дека неговата омраза не е постудена ни кон игуменијата Минадора.