Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Во мигот кога не сме задоволни од сегашноста, кога нашето небо облаците ќе го затскријат, ние ги затвараме очите, за да ни се разоткријат ѕвездите скриени позади нив!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Одговорите носат промени за кои секогаш не сме сигурни дали ги сакаме!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Првин нешто обично за по куќи ја запраша мајка ми и за да ја намали кај нас преголемата напнатост, да покаже дека не сме пред несреќа.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

А и да престанам не смеам зашто оној момент кога ќе се смирам на едно место, тоа некако сигурно го знам, во тој момент ќе почнам да тонам како во живо блато.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Страшен збор, кој еднаш изговорен, засекогаш нѐ врзува и нѐ изедначува со сѐ она што сме, го замислиле и што сме го рекле и со кое никогаш не сме ни помислувале да се изедначиме, а всушност, во себе, одамна сме веќе едно.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Добро, не велам дека сите ние не сме во некоја мерка противречни, но кај него противречноста беше претенциозна и предизвика големи последици.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Зборуваат само национално, национално, како да не сме луѓе, како да не јадиме леб и да не пиеме вода (мене ми зачука срцето), ние треба да се најадиме, вода да тече, а не да ни ја крадат, трактори да купиме, крави млечни да донесеме, кози алпина раса што даваат седум литри на ден, та за нација, пак ќе сме нација, ебати нацијата!“

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- Ако не го вратиме шимпанзото во зоолошката, светот ќе помисли дека ние не сме кадарни ни за чување животни, а камоли за зачувување на сопствената раса.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

И покрај навидум формалната поделба на „сериозни“ и „несериозни“ раскази, читајќи ја Вител во Витлеем никогаш не сме наполно сигурни на кој терен сме.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Кога клинците кои ги познававме ќе добиеја нервен слом или ќе извршеа самоубиство, луѓето зборуваа: „Гледаш! Ете!

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Тоа навистина погоди куп луѓе што сакаа да ги одржат старите стереотипи. често се прашував: „Дали тие луѓе кои си играат криенка воопшто се грижат за оние сиротички луѓе кои едноставно не можат да се вклопат во зададените улоги?“

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Она што сакам да кажам е дека во Фектори немаше лицемерство и мислам дека нѐ напаѓаа токму поради тоа што одбивавме да ја прифатиме играта и да се претвораме дека сме она што всушност не сме.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Знаеш зошто не се плашам? Зашто гледам дека не сме сами’.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Сакам, Лука, да ви се заблагодарам за тој дар што ни го давате.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Но, веднаш забележав дека таксистот не се движи така како што е нормално, туку заобиколуваше низ разни улици и си помислив дека ја користи ситуацијата дека не сме тукашни па нѐ вози по заобиколен пат за да може да земе повеќе франци.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

- Иди види уште еднаш, да не сме ги пропуштиле случајно, - вели таа. - Па ги нема, мамо. - Ако, погледај уште еднаш.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Боже, десет години не сме те виделе, Мими, - вели помалата жена тажно.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Можеби и плаче, но ние тоа не сме го забележале.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Не сме во кожата негова и не чувствуваме темница и мувла собрана во четири ѕида; не чувствуваме ни удари, диви и разбеснети, како ни гмечење до бесвест, за да се признае сѐ.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Признавам: никогаш ваков и волку голем не сме виделе досега.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

„Никогаш не сме зборувале за тоа, зашто мислев дека не можеш да се сеќаваш: баба ти често месеше леб, го печеше и топол го виткаше во бела крпа.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Невозможно, а сепак можно“, рече мама.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

— Ние се спремаме да одиме во Бугарија, да ја поразбистриме работата, но во тоа прашање не сме едногласни.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Значи, да ги оставиме сите наши дејци од народот на милост и немилост? — праша Ѓорче.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Еве да се предадеме, но ќе треба уште овде да се договориме како ќе се браниме на судот; барем едниот да излезе надвор и да им објасни на војводата и раководителите дека не сме криви и како попаднавме во оваа клопка.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Значи, кој ќе ја извлече подолгата, подолг му бил животот, а кој ќе ја извлече покусата — покус, а?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Митра сака да го наведе Трајко на слизгавица и му вели: — Море ми, не правиме лошо едниот од нас да одиме да му го топлиме грбот ноќеска, токо којзнае да не му дајме пак некоа живина, оти не сме преслечени брго.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Ушчоме, не сме јабанџии, милозливо вели жената и му подава слатко од дуњи во црвеникаво ребресто поте на долгунаест порцелански послужавник, оивичен со тенка сребреникава метална плетенка.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Не прашувајќи го ни од каде иде ни на каде оди, Геро едноставно го грабна под рака и го поведе низ врволицата, викајќи му на уво: „Има цел век како не сме се виделе!”, како да не му се обраќаше на Ване туку на сиот оној народ што им се тргаше од патот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Одамна не сме озборувале никого, а и она драње што го викаш пеење одамна не се слушнало во кампов, од вчера.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Да не сме задоцнети со копањето, докторе? - со сомневање во гласот рече инженер Александар!

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Никогаш не сме толку смешно големи Како во приказните за нашите победи.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Пусти татко, воздивнува Никола, не смееме да кажиме ни од што умре.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Потоа му вели на Васила Митрески Донеси четири помали камења и додека Васил оди да донесе камења, тој на другите, покажувајќи им ја тутурката, им вели Ова е планот на работите што сакаме да ги соѕидаме и вели Божем затоа досега не сме можеле да добиеме одобрение за ѕидање, оти не сме имале план.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Обвинетиот Иван Ташин е копиле според вистинското значење на овој збор.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А токму тоа значење, како и да го толкуваме, е причина за неговите необмислени постапки.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

В ред, в ред, тоа не значи дека сите ние не заспиваме и не се будиме со уверувањето дека не сме премногу злочести.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Пак ако не е среќа... А мислам дека не сме толку несреќни...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Депа е жена и пред малку рече еден поумен збор: „Ние не сме Бугари... — само прескокна да рече не сме ни Срби, — туку сме си луѓе од местово наше — нашинци!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

ДЕПА: Не ами, никогаш не сме ја кревале додека не сме се вратиле од попратувачка.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

И, после, ние не сме Бугари та тебе те викаме коте, значи што рече ти: маче; ние сме си луѓе од местово наше — нашинци! И нашински си зборуваме!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

- Долго не сме се виделе. Ете, ние живееме, ти учиш.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

„Не“, рече логотетот. „Не можам. Не смеам“. И потем излезе.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Што гледате, браќа?“, прашуваше Филозофот. „Гледаме нешто што досега не сме виделе: едно нешто остро и рапаво и друго сподобие, меко и мазно.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Бевме излезени од кобната одаја, од видението, и мене ништо не ми беше јасно; изгледаше како ништо да не сме сториле, како само да сме ја разгледале одајата, а на лицето на Филозофот сјаеше некакво чудно блаженство и спокојство.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ми се стори дека во темница останав јас, мрава црна, на црн мрамор, во најцрната ноќ, оти свеќата на отец Стефан Лествичникот светеше со светлина студена, како светилото ноќно на небото: светеше само толку колку да се каже оти не сме слепи, како окото негово помрачено од бело перде.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И после не сме имале геостратешка политика.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Сега не сме во строј, а чекориме како да сме во строј...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- Добре најдовме. Дојдовме на посета. Не сме од Руља...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Сега не сме сиромаси, вели и со рака покажува на дворот каде низ прозорчето се гледаат два трактори, комбајн, патничка кола и два камиони.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

По нивното запознавање јас никогаш не зборував со Сара за брат ми, ниту со брат ми за Сара; само чувствував колку исчекуваа да дојде среда, денот кога нашите врсници се собираа во салонот на Берта, а Зигмунд и Сара остануваа уште долго во нејзината соба, и јас останував покрај нив, како сведок на она што го премолчуваа, и кога знаевме дека собирот во салонот на Берта привршува, тој, таа и јас се качувавме на горниот спрат, се поздравувавме со гостите, го слушавме благиот прекор на Берта што не сме ги удостоиле со своето присуство. …

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сѐ поретко ја гледав Клара. Таа повеќе не доаѓаше во болницата, ретко ја посетуваше Сара, кога доаѓаше кај мене мајка ми секогаш наоѓаше некој неубав збор за неа, и таа не се чувствуваше добредојдена.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Детето-слушател на првобитните приказни ќе биде разочарано кога, како возрасен читател, ќе открие дека она што го сметал за најчиста вистинитост на своето искуство - и како несомнена стварност - било само „литература“, зашто ќе се покаже дека не сме „сами“, односно единствени, за кое пишува Томас Ман, но и нешто повеќе од тоа.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Таму, т.е. на Косово Поле рекол господ да си ја загубиме царштината за казна затоа што не сме ја чувале верата чиста.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Власите и нашиот народ се разликуваат по јазикот, носијата, карактерот, така што никојпат Власите не можат да претендираат на наши села; исто така никојпат ние не сме кажувале оти влашките села се наши.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Кога ќе се налутеа на нас и ќе нѐ наречеа тврдоглави Бугари, ние пак ќе речевме: Е па така си е: вистина, христијани сме, ама не сме образовани како Грците!

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Да не си изработиме свое, македонско гледиште за нашата народност, убедливо и справедливо за сите Македонци, значи дека ние не сме во состојба самостојно, без туѓо влијание, да се изучуваме самите себеси.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Нам ни треба внатрешно обединување меѓу себе: не ни требаат во Македонија ни Срби, ни Бугари ни Грци, зашто не сме ни едното, ни другото ни третото; не ни требаат патријаршисти, егзархисти, зашто ние сме само православни христијани.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Затоа и не сме склони да гледаме овде некаква фронтална критика на социјалистичкото учење воопшто, туку на конкретните постапки на неговите поддржници – бугарските студенти во С.Петербург.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

И уште ве поучував дека сите не сме исти и дека оние што биле дарувани од Бога да живеат во брак, а не како самци, треба да останат во она положение во кое се, оти помал грев прават ако останат во телесната состојба што им е дадена отколку ако сакаат да ја променат.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

- Ќе видиме, ќе се спогодиме. Ни досега не сме живееле од туѓо.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Остави го тој твој дедо нека си почине. Не сме дојдени заради него.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Крстени сме и не сме без разум за да ти поверуваме.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„А пушкава, чија е?“ „Ние никогаш не сме имале пушки“, со притаен глас рече Онисифор Проказник но веќе сите знаевме чија била таа пушка и чија била пак по смртта на вистинскиот стопан.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Крстен е, повторил и Онисифор Проказник. - Ние никогаш не сме ги палеле мртвите. Изделкајте крст.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Оние што ќе преостанат. Рековте дека ќе дадете нешто за нив.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но не се вратив за тоа. Неделко Шијак е болен. Не се фаќа за нас благословот на игуменијата. Навистина не сме му мили на господа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ослободен во набожната покорност да господари и да ги држи дизгините на туѓите судбини, не можел да сфати зошто се буни крвта на неговиот имењак.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Аман, честит бегу. Не греши душа, не сме виновни.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Без оган под земја ќе стане едно - змија.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Селани сме, не сме ни аскер ни арамии.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Сетете се, околу Ѓурѓовден по гробиштата селски лазат змии.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Барутот и сѐ она друго е кај тебе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тогаш со писок дотрча жената на домаќинот, поинаква отколку што ја знаев, посува, побела, понепозната со расплетените коси во кои, клекнувајќи пред еден од Турците, ги забуца прстите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Трагичното кај нас е во тоа што многу учиме за да не научиме, односно за да сфатиме дека не сме за школо.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Името е нашиот идентитет, ние не сме Грци ни Бугари ни Срби...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Една фасада да офарбаме, еден мост (клучен симбол на сиот, каков и да е, овдешен идентитет) да поправиме, 50 километри пруга да изградиме, да направиме улица, било што по ѓаволите! - не сме способни затоа што сме бедни и ситни малограѓани и профитери, без визија и концепт.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

- Од еден квас сме заквасени. Се мислиме за инакви, а не сме.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

На почетната страница од нивниот сајт напишано е: Се надеваме дека до сега не сме ве разочарале, и дека повторно во некоја песна, некој стих, некое зборче или пак тон, ќе пронајдете дел од себе, дел од вашиот живот, затоа што светот во кој што живееме, малку е убав, малку за нигде, ама единствен кој што го познаваме.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

- Не ти требало, Огнене, му велиме, не сме дојдени за јадење, а и не сме гладни, го лажеме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

имаше еден безбожник којшто призна дека кога му било најтешко, пак, на небото му се помолил, пак верувал дека нема господ, ама друг и немало до него и устата сама му се отворила да го моли господ, оти тогаш може да ти помогне само тоа што не е до тебе, тоа што не го гледаш, што не го познаваш, што не си го сретнал, господ мора да е и овдека и онаму, вели Илија Јованов, господ мора да е насекаде и затоа не можеме да го видиме и тогаш пак го гледаме офицерот, се враќа: дали сте биле војници, прашува, не, не сме биле, кажуваме, е отсега ќе бидете, вели, смртната казна ви ја заменувам со казна на прва борбена линија, вели, ќе потпишете дека доброволно се јавувате, ќе потпишеме, велиме, како не ќе потпишеме, таму барем може и да преживеете, вели, е ти благодариме, господине, велиме, ти отсега си ни господ, велиме, и одиме му ги бацуваме рацете, колената, чизмите, не бацувајте ме мене, туку потпишете овдека, ни вели, имате штастие, имаме, велиме, и среќа и штастие имаме, сигурно дека е пијан, си мислиме и нѐ одведоа во некоја касарна, ни дадоа алишта и плачките ни ги вратија после пак ни ги зедоа, ама тогаш ни ги вратија, само парите не ги вратија, пари не ви требаат, велат, оти одиме на фронт кон Турција или во Македонија. 122

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

JOH Кога се свапери Сребра Лишка дојде еден човек и на татка му вели: - Се сваперила дека не сме префрлиле вода преку рамена, вели, и дека со немиени раце сме ручале по закопот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Па ние одамна не сме се омрсиле, вели Дуко Вендија, може и сега да нѐ причестиш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

како ние да не сме го врвеле, ама не бре, кој може да нѐ запре, кога ќе те удри улавата мисла, полоша е од стечена суводолица и не гледа кај врви, што ќе откорне, што ќе забере, а босот уште ни вели, вратете се ако нешто не е о кеј, пак вратете се,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А еве, пак така трчам, не знам дали ќе го познаам, години не сме се виделе, нозе ќе искршам по скали.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Не сме поумни од Англичаните, вели Мисајле Ковачот, тие знаат дека кучињата најмногу жалат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Кај гледаш, мори, куќа, кукавицо моја, велам, кај гледаш дома, велам, кога уште не сме излегле од шумава.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе го отворам прозорецов и ќе им викнам машки дека не сме изохрони, дека ќе ги надживеам и мртов.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Еден од нив шепотеше со длабок глас: - Не сме за в куќа.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

„Ако дојдеш кај мене“, рече инженерот, веднаш преминувајќи на ти, „ќе заработуваш трипати повеќе од тоа“. И, јас прифатив.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Момче, верувајте ми, сега не смеам ништо да ви кажам.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Така светот станува осознаен. А што осознаваме!?... –Она за што не сме биле свесни!

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Тој е свет човек, чува од зло.“ „Не сме сонувале“ , му рекоа „Видовме голема челична каса, зашто прв пат кога те баравме згрешивме и затропавме на неговата врата.“ Застана; гледаше со неверување.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Очигледно јас немав намера да го менувам обичајот!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Сојузниот остана верен на своето: Ние не сме богата земја, постојано да именуваме нови амбасадори.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Дали е тоа игра на случајот или игра што воопшто не е случајна, за која јас и Ема најверојатно не сме доволно свесни, игра во која, можеби, допрва ќе се сплеткуваме? Кој стои зад сево ова?

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ние не сме заинтересирани за доброто на другите; ние сме заинтересирани исклучиво за власта.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во единаесеттото издание ние веќе не сме далеку од таа цел.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Јас само сакав со два-три збора да раскажам за мојот живот. За илустрација. Не смеам ли?

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

- Знам, душо. И нам ни е многу жал што одамна не сме ја виделе.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

— А бре ми, кај си, стопанка му, од кога не сме се виделе. Загинаме, без зрно барут.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

А мојот адвокат, го прекина: Ве молам, овдека не сме во дом за превослитување на малолетници, овдека сме во суд... Се бараат факти, докази...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Слободата овде е неостварен сон измеќари како во колибата на Том удри со камшик по ниските класи работата овде човекот го гнаси Та не сме саде ние, та не сме саде тука да фаќаме стресови и чиреви од мука стани утре порано за ситен минималец вени да ти попуштат за клет работодавец

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

При што никому од тукашните главатари не му текнува Да поведе сметка и за нас коалите Па на секој новодојденец да му наложи при цапнувањето во Австралија Да засади макар по еден еукалиптус За ние да можеме безгрижно да сонуваме И да си ја исполнуваме својата мислителска мисија А не да ни ги скусуваат соновите и од нашиот еукалиптус Уште да прават и некакви бонбони за шмукање Божем нема со што друго да го лечат народот од грлоболка Ние коалите не сме злопамтила Ама вие сега видете каков тоа човек создала работата И дали е баш вистински човек оној кој на коалите им зема дел од еукалиптусот Таквите во Македонија ги викаат човеци Некои од нив доаѓаат од стар крај со навики да крадат дрва за огрев Ама и кога крадат барем крадат дабови и борови а не еукалиптус

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

А Американците се сторија три да му судат на хакерот од Лондон Кој еднаш им беше напишал во компјутерскиот систем Дека американската надворешна политика Е слична на државно спонзорираниот тероризам Многу му беа бесни Американците на хакерот од Лондон Оти знаеја дека тој повеќе ги изрезили Од пијаните офицери кои некогаш ќе задоцнеа со симнувањето на гаќите При празнењето на бешиката и на дебелото црево Ние коалите слатко си се потсмевнувавме Оти на дело се покажа пред очите на цел свет Дека ако сме дембели не сме барем мочковци и серковци И дека тие работи си ги вршиме на раат Откако ќе сониме дека сме качени многу високо на дрвото Или ќе се видиме во огледало со венец на глава А што е најважно кога одиме по нужда Со саати читаме стари весници и секси ревии.

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Та не сме саде ние та не сме саде тука - ние сме по цел свет безбројни милиони, на трудот црн - народ!

„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)

Кока-кол'та в жили ни се лее, Бел'та куќа саде ни белее, не сме ние Фиромци абдали: твојте мисли - наши идеали!

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

„Зошто да не сме си со своите и во блиската туѓина, кога таму, до вчера, ни била татковината!“

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

-Гледај го екранот, Бедмен. Си се одлепил бетер од Мики Хаос!

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Имаме, значи, искучителна шанса, каква што досега во историјата не сме имале.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

-Само скица, не сме вистински. Си го слушаш увото?

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Под нас долу е езерото, но не смееме да излеземе од рововите, зашто постојано се пука...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

- Така е... - рече Англичанецот, - доста му е! - ја сврте чашата кон Французинот насмевнувајќи се: - Ајде ние да си се напиеме што не сме од азијатско потекло и што имаме по два ензема во црниот дроб...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

- Ние не сакаме да одиме во Албанија... што бараме во Албанија кога не сме Албанци... Ние сме христијани, словенски род...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

„Везисти? “ праша не знаејќи дали и порано неговиот глас звучел така рамнодушно. „Не сме везисти?“

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

– „Море ние, Силјане, сполај Богу, си поминуваме, туку ти, ти како помина по туѓина, кажи ни некои унерии, елбете тоа, што си видел ти, ние не сме виделе,“ му рекле селаните.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

И дека, за жал, животот секогаш е среден така што условите за згрешување речиси и не сме во состојба да ги избегнеме.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Дури тогаш можеме да тврдиме дека и вистински го имаме почувствувано оној здив на мечката што не сме ја виделе иако нѐ делеле два чекора...

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Но притоа сепак ја предупредив дека треба да внимаваме и дека не смееме ништо да преземаме ако немаме отркриено какви се намерите на Пачев?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Инаку во ред е кога чувствуваш дека низ главатати ти врват повеќе патеки, ѝ реков, треба да се допушти по нив да шета и дивото и питомото.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Дедо Геро за него велеше: - Тој е исправен тука за да ни каже дека колку и да сме меѓу свои луѓе, сепак дома не сме.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Ние, луѓето ние кои не сме држава и не сме крај на ништо.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Исхак и Аја сме ние, тие она што не сме крајот уличарски се нуди човекот во туѓи мени губи ти се колнам, Време: си било едно нешто за многу века во сомнежот се заљубила река. Кога ни ти дојде, ни јас те чекав...

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Ми се крши ко суво стаклено цвеќе во раце, под нозе, на срце во мозокот ми удира ме заклучува ко да сум казнета со катанец, од надвор правам сѐ да ме нема можеби така ќе се спасам ќе фатам џенем некаде усвет, некаде кајшто никој не ме знае и нема да му падне на памет да ме оспорува оти такви работи не им паѓаат на ум на нормални луѓе ама овде сѐ е можно овде ние не сме ние светот е превртен наопаку ние газиме по шилци ако нив ги промашиме ќе нагазиме на мина ако неа ја промашиме ќе се фатиме во стапица ако и стапицата ја промашиме ќе удри гром ако и громот нѐ промаши ќе се изедеме еден со друг.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Туку да го викнам Спиро, знаеш, машко срце...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ПОЦКО: (Исплашен.) Аман, чорбаџи Томче, ние не сме кабает, жими Ристос! Адетот е таков...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Сака да види каков впечаток оставил на него.) Татко!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Не смеам, срцево ми се тресе како глувче во фак.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Тие, пак тие ветрови, нѐ развеваат и одвеваат за развеани некако да разбереме дека не сме народ од пердуви иако песните ни се меки и топли и најчесто ни служат како лековита напивка од шумолот од роднокрајните извори.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Зад секој агол се изненадувањата на животот, непредвидливоста е најубавиот дел од секојдневието, можеби најубавото уште не сме го доживеале.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Не смеам да дозволам да ме води бес и лутина, ги сублимирам негативните чувства но, ќе го унифицирам гневот, тешко е, но ќе издржам.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Водена од тој животен феномен ништо не ме спречува да ја откријам енигмата на здодевното секојдневие од целиот сопствен багаж, од најдлабоките лични тунели да ги извадам зрелите плодови, сочните овошја и да исцедам свежи сокови за освежување и уживање.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Моето постоење, конкретумот на моето битие без тебе, без нас, без она што можеме да постанеме заедно, без нашата љубов, без нашиот копнеж и жед за животот би било сурово, измачувачко, ништовно.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Безмалу цела година кај што не сме видени.