не (чест.) - си (гл.)

Таму земаат МDЕА, што е многу поспиди, повеќе си ‘во себе’, не си толку отворен“.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но тоа варира од место во место: на пример, во Германија не сакаат МDМА бидејќи те изнемоштува, вниманието попушта.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Не случајно уште тогаш пред да замине во Маказар, толку му се налути на Јане, кога овој му рече: Не си ти Симон тој човек, друг бил тој твој предок Никола Поцо, за кој ми кажуваш!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
СЛОБОДАТА: Не си ли ти оној кој ги убеди и најсиромашните да си ги продадат кошулите од грбот за да купат оружје потребно за големата пресметка. МАНОИЛ: Да!
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Ти не си дете, не се срамувај. Сите сме минале по тој пат. Добра ноќ! (Излегува)
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
- Ти уште не си ѝ зборнал, а си ја нашол!
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Вчера само за инат ти велела дека не те сака и дека ќе се мажи за Бузо, зашто ти си се правел важен, не си ѝ обраќал внимание.“
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Значи така: не си видел ништо ... В ред ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Се сепнувам: - Не си миен! - Не си чешлан! - Не си облечен!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
НЕКОИ СТАРИ ПЛОШТАДИ МИРИСААТ НА НОВИОТ БАЛКАН
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Во Тоскана никогаш не си на чисто, а кој вели и дека мораш да бидеш на чисто, дали сегашноста е веќе обезличена та на минатото не му преостанува ништо друго освен одново и одново да оживува; а ќе да е дека и иднината не е курдисана како што треба штом и таа отстапува пред минатото.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
— Не си прав — му одговори Толе. — Луѓето со таква сила и здравје не треба да го ведат својот јак грб.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Не си прав, Андоне, во сѐ. Во нешчо си, ама во нешчо и не си.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Ќе видиме дали си виновен или не си - му одговори џандарот и му ги врза лисиците.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Сам - никому не си му нужен, никој не те сака.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ти не си бил, ама јас да ти кажам. Смрди!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
За тоа не си ти виновен, вели Јосиф сѐ уште загледан спрема прудолу спрема Имотот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Абе ти, толку ли не си вешт да ја прочиташ фарсата? А згора на тоа си и професор, писател, и што уште не.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Но не бев сигурен дека сакаше да ме навреди.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Затоа и не си се потрудил подобро да ја запознаеш - ми врати Даскалов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Да си пијан — не си пијан, немаме толку пиено.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Тоа беше потег со цел, сосема прагматско движење; тоа е она што ги инхибира младите мажи при средбата со искусни жени; кај мене, таа инхибиција се засили и со оној добро познат наивен младешки гнев кој доаѓа од агонистичката, речиси спортска свест дека не си прв; тоа многу потсетува на наивното убедување на младите уметници дека се оригинални, дека се први и дека ќе напишат нешто сосема непознато и неочекувано, заблуда од која потем тешко се ослободуваат и страдаат.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се согласив. Земанек пребледе. „Ти не си циркузант“, ми рече.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ако не си, ќе ти ја земам главата и в торба ќе ја ставам пред престолот мој“, рече.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Каква слика, какво сфаќање за машкото хомосексуално чувство и восприемање одразуваат ваквите гледишта? ‌Еве ви, на пример, некојси зафркант (стрејт или геј, небитно); вака му вели на некој геј- маж: „Не си ми ти баш многу геј, знаеш?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
САЗДО: Уште не си дома? Невена со сукало ќе те отепа.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
САНЕ: Ба ѝ мајката, нека чека. Ми беше страв за тебе.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
16. „Ти виси мрсул од носот, да не си настинат?“
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Не им приоѓај на мажите кои седат на скалите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во социјално-станбениот блок Вашингтон Парк, не оди на вратата на некоја црнкиња. Не си пожелна.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Само јас останав, а и мене ме бараат за да ме убијат!“ Оти нему Бог ќе му одговори: „Не си само ти!
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Тогаш не е вистина дека си ти.“ „Што дека сум јас?“ „Ти не си оној што го уби Осиповото воле. И не му го грабна залакот на старецот Неделко Шијак.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во очите му пливале грутчиња засирена крв, румени раски од кои и солзите се крвави и од кои невидено се разлава.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Помоли ѝ се, батенце, на проказата дедовска, рекол грчав и без светлост во разумот. - Не си ти игумен меѓу дивјаци.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се сетив за светецот што боде со три запци чудовиште.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Како тоа, Доце, кога тој палел ти да не си дома?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бев болен и мал момчак чии прсти тогаш не допреле женско месо и можев да знам дека и со маки ќе се исправам, ќе допрам врв на нож до грлото на килавиот Јаков Иконописец што пошол сам од Кукулино по нас да ја одмаздува својата споулавеност и да го прашам кој ќе го одбрани од казната за која треската ме определила, и можев да ги прашам засипнато другите по што се позрели од мене кога не процениле како и од кого горел Круме Арсов и кој е грешниот светец дојден да го убие волот на Цене Палчев или на Чучук-Андреј или на Осип Сечковски, не знам, на еден од луѓево чија желба е да донесе камења, два и тешки, за воденица со мрак под покривот што ќе е светлост само за призраците, и пак не станав од сламата на Никифоровата кола, еднаш со скршена, сега со втора оска, а небото не се уриваше со бучава како што мислев и не летаа ни врани ни пропаски, ни некои евангелски птичиња со црвени вратови и со грпки, само татнеше под нас земјата во која коските на мртвите се кршеа една од друга и нѐ предупредуваа да клекнеме и да се помолиме за црвите во нивната шупливост, и чувствував со ноздри дека ќе испука дамкавиот камен од кој се спуштија Онисифор Мечкојад и Јаков Иконописец и ќе пушти од себе стеблики со горчливо млеко во себе, меѓутоа слушав шушкаво дишење, свое бездруго, останувајќи бессилен под влажни сенки како под кожа на страшно голема гуштерица, и си реков не си веќе жив, сполај му на господа, сонуваш мртов сон обидувајќи се да мрдаш со прстите во опинците, си раскажував, а во тие опинци уште лежеше студот на водата од потокот што го прегазив кога се враќав од Мечкојадовото засолниште во забелот, во тој ден или вчера, пред сто години можеби, и го барав со внатрешниот вид на очите среќниот миг на детството од дните кога со врескање се прерипува баднички оган, наеднаш без возбуда да се сетам дека бев премал кога мајка ми умре заедно со мојата новородена сестричка и кога татко ми отиде и не се врати, едни да докажуваат дека загинал од димискија, други да се колнат дека се преженил кадрав и убав, животворна сила заради која и света Петка повторно ќе можела да се најде на земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Веќе еднаш си го тепал и си му ја кубел брадата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во стариот Рим постоело правило, „Ако не можеш да бидеш славен, уби славен“ кое може, во денешниве услови на живеење, да се протолкува: „Ако не си личност, тогаш користи се со личноста на другите“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Што ти е? Нешто си ми бледа? Да не си болна?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Беше прво едно невистинито прострелкување, кога не си сигурен да не е тоа можеби само една одронета трепка во твојот поглед, но уште следниот миг можеше и да ги гледа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Само да не си сам. Тоа ништо не ти вреди, кога си сам...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Зар ти не си горда за она твое што другите жени го немаат.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Не си султанов везир или нешто друго што му прилега да се перчи.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Зар веруваш дека си слободен? Си бил, ама сега не си.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
„Можеби е така”, му рече Танаско, ”но ти не си веќе здрав да живееш по овие пештери.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Ти не си роден да живееш човечки живот” - му велеше жена му. „Ти си роден за в шума...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Често покојниот татко му велеше: „Војната е, синко, многу нешто во животот: дури неа не ја поминеш, дури таа не ти помине преку главата, не си ништо; тесто си, зелено јаболко, кревко ластарче. А неа кога ќе ја поминеш, стануваш прекален...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
А башка, не си веќе проста. Па постои и контрацепција, а ти не си симната од планина.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А, вака, сите ти се смеат! Во нашиот дел на гости да не си се појавила со чаша!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
За повеќето врски, брачни и вонбрачни, знам и јас од приказните што се вртат во семејството, каде и јас сум туѓа, да речам дојдена, „кварљива“ категорија (сега си, утре не си), ама ова е институција, тука неговиот живот е заведен по датуми, со жени кои не се Н.Н., туку се со полно име и презиме.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Крени ја високо главата, не си ни прва ни последна“ - е најчестата реплика на мојата омилена колешка, која има и стручно објаснување за мојата состојба: дека, ете, сите знаат оти моето не се тегнело веќе и дека треба да се скрасам во некој нов скут, кој, по можност, треба да биде мрсен и стар, што во превод не значи ни дебел, ни „гробу до врата“, ами да биде ситуиран и доволно стар за децата негови да не се веќе деца, да му се мажени и женети, па да не ми се воевкаат по дома, освен на викендите.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- Ами зошто не си, мори, прашувам и се чудам, да не сум се препознала?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Е, добро што не си го видел, му велам јас на Секулета Дамјановски.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Зошто немаш калци, зошто имаш калци? Не си никако.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Како се викаш, бре, го прашувам. - Мирче, ми вели. - Абре, ти да не си брат ми, го прашувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ако не си женет, поведи ме со тебе, вели Левтерија. - Каде, велам јас, кај да те водам?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да не си се препознала, Велико, вели. Јас ја изгледувам и си ја свртувам главата. И повеќе никогаш не ме праша за Неделка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сѐ што не си јал мислиш дека не се јаде, вели. Ја закачувам потката во градината и гледам дали никнал босилекот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама мислиш на милите усти што си ги оставил дома. Никако не си.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Абре, ти да не си брат ми, ме прашува. И така се прашуваме, се прегрнуваме по темница.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Неделкојца Сивеска врви покрај мене и пак прашува: - Сигурна си дека го виде Неделка мој, вели, да не си видела друг човек?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Својата смрдеа те уверува дека низ цела куќа те има, дека не си само кај што си.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
тој распалил едно ситно: лиду, лиду, лиду, лиду, и ние играме, ама лабаво, ко кал за црепни да газиме, не ти носи душата да играш делнички и со пијани војници од таму си некаде, од мајчина им, не си за никаде, мочано време, и се нишаме небаре треската да не фатила, се правиме тресиопашки, скокаме наситно, а старшијата само ја ситни свирката и тогаш пукна пушка и старшијата ја олабави гајдата таа писна и занеме и во гробиштата влегоа други војници, кај ќе бараме и за овие кокошки, си велиме, и излезе еден поголем од старшијата, со едно кило петлици нареден, и вели: отечеството крвари, а вие играте, и колкумина имате српски војници, прашува, ами колку што забраа Србите, велиме, колку што им требале и броиме на прсти: Насте, Петко, Митре, избројавме дванаесет.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А никако не си, не смееш да му препроговориш, велеше.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во мрачкото беше: кокошките легнати, пред да ме стегне забот, слушам: - Јонице, мори, вика некој однадвор, дома ли си или не си, Велико, слушам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ти си, Велико, или не си, ми вели, и очите му трепкаат како пеперужиња.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Одакле то ти знаш, ми вели капетан Мирковиќ, ти да не си учител или свештеник, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Па не си венчан со гајдата, му велиме ние, а тој само липа, шмрка, се лигави.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не си се препознала, вели Стојна, туку сега ме викаат Велјаница Пармакоска. По мажот ми, Велјана, вели. 220
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Што да се прави сега, господе, си велам, никако не си.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Мори, жено, ти си Велика, ми вели, или не си? - Мори, јас сум, ѝ велам, ами ти, не си ти, Стојна?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Да не си чул нешто, браче Огнен, вели Уља со касајот в уста, да не си разбрал нешто за Мирчета мој?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И тоа го направив во неделата. Проштевај што со тебе, која не си ни најмалку крива, постапив вака.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
- Па, ти не си нормална! Моиве да ме пуштат, па небото ќе се сруши, земјата ќе престане да се врти. На топ ќе ме качат ако спомнам.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Ма, ти не си нормална! Ако земам уште еден кредит нема да имаме за јадење.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Уште ако не си ти и онаа налудничава Душка ќе се претворам во Робинзон. - Робинзонка!
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Па, стрпи се малку и еднаш признај дека секогаш не си во право.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Зошто си овде, ако не си од овде. Се дистанцираш.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Двајца од Додовите другари, сега и моии, ја зедоа спрложената Мортенија со испокинати жици, други двајца го поведоа човечецот.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Во непознат крај не си ни на небо ни на земја. Не знаеш каде си.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Ти не си коркач. - Не сум ни добра самовила од чии чинки ќе се исплаши злото.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Мортенијо, љубов мила, судбината ти е бедна Не си веќе што си била, за отпад не си вредна.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Небото е високо, Пупипафија далеку.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
И сега знам случајноста не е случајност... нашата е со причина... да бидам Јас кога не си ти.. и да бидеш Ти кога мене ме нема таму..
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Најпосле јас сакам да мислам на своето утре.“ Брат му беше изненаден. „Секако, не си песок“, рече како да го заборавил нивниот последен разговор. „Седи.“ Седна и ја впи канцеларијата во својата свест еднаш за секогаш наслутувајќи зад студените ѕидови строги и непознати дамари.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ти не си во состојба да се сетиш на вистинските настани и се убедуваш себеси дека се сеќаваш на други настани, кои никогаш не се случиле.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Постои вистина и невистина, и ако се придржуваш кон вистината, дури и наспроти сиот свет, не си луд.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
О'Брајан благо се насмевна. „Ти не си метафизичар, Винстоне“, рече тој.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не си кадарна ниту рожбата да си ја раснеш - ме кори - а молченката си ја преапувам долната усна, до крвта да потече си ја преапнувам.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Еден ден, можеби Утре ќе сетиш белег мал на твоето Лито, истрошено тело И ако си мислел дека пророк си бил Дека си некој си Лутер Или дека победи, битки извојува Бедник си, знаеш, не си за лутење Или мислеше Троја – твоја ќе биде?
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Најстина си гола, боса, не си како виа нашите овдека, токо ти си тука родена. Лесно ќе си свикнеш пак на работите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Немој утре да рече: „темница беше, не те виду", — или: — „те наметааа, не си чинила" и други мани да ми најде.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Најпосле, да ми прошчавате сете овдеа, не си ни ти престарена. Кај господ никој не е.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Пелагија клечеше крај неговата глава, го оплакуваше во себе, без глас и без солзи, оплакување што повеќе беше монолог отколку дијалог, всушност не кревајќи ја главата, чувствувајќи со снагата и слушајќи со ушите што се случува во одајата, кој доаѓа и кој заминува, таа му вели на старецот и се надева дека немите зборови што ги пушта во отворените очи во кои сега светот е сведен на таванот, дека незнајно како тие стигнуваат и до оној дел на старецот што уште не е заминат, а и до неговата дебела половина, до бабата Петра, која во мигот го слуша ритмичното вртење на тркалата од возот Ти дедо Костадине ја сврши најдобрата работа така да знаеш ги откорна бегалците од овој батак и ги упати назад во коренот во здивот на дедовците не е важно што ти и јас остануваме тука така ни е пишано зар не така ни било чкртнато да останеме во проклетава рамница за да бидеме дира на нашето талкање оти колку сакаш кажувај му некому дека си бил таму и таму си проживеал тоа и тоа ако не оставиш потврда за тоа како што направи сега ти кога ги напади сите во брегчињата и ритчињата на Македонија а ти остана тука каде што не сакаше да останеш за што јас живата и осрамотената ти сум бескрајно благодарна што ќе бидеме заедно ти во меката кална утроба на земјата јас земјосана калосана врз земјата со тоа што знам дека ти уште сега јуриш да го стигниш возот за да бидиш заедно со твојата благородна баба Петра и внучињата додека твоите коски ќе бидат тука додека еден ден не заминат со мене и не тагувај нема в земји да те положам додека не најдам такво место какво што бараше ти биди спокоен смири си ја душата пушти ја да ѝ биде поткрепа и надеж на баба Петра а ти како што гледаш не си сам не оти јас ти седам над глава туку ако смогнеш сили да ја свртиш главата ќе видиш дека одајката ваша никогаш не била пополна со луѓе отколку сега оти тука се сите што те сакаа ама и оние што те колнеа кога се затвори во вагонот Папокот Корнулов за кои не се знае уште колку ќе останат тука оти се шушка како некои вагони на товарниот колосек се полнат со секакви шејови тука е и Друже Србине кој се радува што не си замина со другите мисли дека барем овие што не се заминати ќе останат со тебе и да знаеш мислам дека е во право зашто еве јас ќе бидам тука Танаско децава школнициве цела година ќе се ловат по широкиве и празни улици! сака да го продолжува својот монолог ама одајчето е полно со тела и врева и таа не си ги слуша мислените зборови, мислата ѝ ја запираат, ѝ ја раскинуваат.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Молчи. И молчи велам, ти снебиден веќе за туѓи очи, молчи, над својата малечкост питома заспи и мисли лош сон си сонил, лош глас си чул, ти не си тој што може друг да си и да не се плаши.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Зошто не си, Никола, пилот? ме праша.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Сепак ти си Марија и ти не можеш така да говориш, ја прекина. Ти не си Еврејка и, можеби, не си била ни Марија.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
А ти немаш бол и не си глад и не си нож.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
ЕВДОКИЈА: Мразиш разделби? Ти не си нормален!
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Некаде си – но, каде си? Иже јеси – или не си?
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Јас не реков ништо, но Мама рече: „Игра тој, оние вечери кога ти не си тука.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
- Спиј кога веќе не си доволно буден - заповеда пред да ме бакне.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Си бил некогаш вљубен? - Не знам - излажав. - А сега? Не си? - Можеби не сум.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Потоа ми помогна да се помесатам кон ѕидот. -Сиот трепериш - рече.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ете, јас, сакатиот Нумо, кому и јазикот сакаат да му го откорнат затоа што вака прашуваше, те прашувам тебе, што си постар и што си видел повеќе од мене, ама не си го видел Грамос, не си го видел Вичо, не си ги видел сакатите девојки и момчиња и не си се запрашал како ќе го поведат орото свадбарско...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А кога би бил гостин би ме почестила ли? - Се разбира, - вели таа. – Но ти не си гостин.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
- Па ти не си гостин, сине – вели мама. - Не сум гостин?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
- А кој е ако не си ти? Кажи, влегуваше ли некој овде ноќеска? - Влегуваше... - Кој, коој! – скокнаа децата.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
А ти наеднаш ги отвораш очите и со онаа твоја детска насмевка велиш дека ти не си јагнето што му ја мати на волкот водата од поточето бидејќи си пиел подолу од него, а водата не се качувала угоре и дека не даваш да бидеш изеден. Умното сине на мајка.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
АРСО: Заклучи ја устата. И оди.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Улавиот прави што сака, а јас не знам што да правам...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Сега би го вратил и самиот ѓавол.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Да не си ти, јас ќе се вратев, а тогаш би ме чекал тој мене...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Грлото ќе ти се стегне.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Не можеш, не си кадар, од сенката му се плашиш.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ти влегло в крв да се преправаш будала, пред чорбаџијата па и пред мене... Не си ти за кум.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: Е, дотаму! Не си улав?
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ти што не си разбран, твојата мистичност е едноставноста.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
- Ич не си фер. Па, дај малку сега јас со точакот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
— И што не си се надевал ќе ти дадат, додава жената, и никој од тоа да ти посака, да ти земе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А бре, ти крстен ли си или не си, му велам, на кое име се оѕвиваш?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, не знаеш што е тоа, ако не си мајка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Никако не си, што се вели, немаш вага за мерење на зборовите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Чекај, уште не си загинат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама сега, само што се фатив, татко ми свика: — Небеска, не си дете!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Голема фукса, вели, оти не си ми кажала досега?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
од секаде ги бркаат домородците, а ако излезеш еднаш, враќање нема, си фрлил камен зад себе, оние што се инаетат ги клукаат со сол, а вода не им даваат, ги полнат со рицинус, со струја и со спици, со киселини и со куршуми, со гол газ на гол мраз им го бришат паметењето, да немаш родно место, да не спаѓаш никаде, склучува договори и со Бугарија и оттаму си ги зема Грците, а Македонците ги брка во Бугарија, секаде ги поттурнуваат, им ја истргуваат земјата од под нозете, на ненадејно ги фаќаат; жените велат: не ни чинат мажите затоа е вака, а никако не си и никако не е; секоја година нов ветер, нова вејавица,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не, ќерко, вели, многу другари си довела, ама вака никого не си го гледала во очите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
си ја сонувам свадбата своја на бродот, над мене крикаат галебите и ме удираат со клунот и со крилјата, ми го туркаат венчето и ми го дрпаат превезот, ќе удрат во мене, па ќе удрат со мевот во морето, ќе се лизнат, замрешкувајќи ја водата со ноктите, јас се бранам вака, со двете раце се бранам, а Горачинов си ги прекрстил рацете на градите и од место не се помрднува, што се вели, се загледал некаде, гледаат и морнарите, что такое, что такое, велат, они праветрение, извеани, изветреани нѐ прават, оти не си до мене, му велам на Горачинов,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не си ги заборавила, велам, мене си ме гонела.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не си можела да го видиш, ми вели Манол Форевски, немало што да видиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Лесно ти е да се смееш, вели Силјан Лилјаков, не си оставил ништо по тебе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ти не си мајка, вели детето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не си каснала нешто убаво што ќе ти се врати на лицето, на кожата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си кажал, а не си докажал, не знаеш што излегло.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Постојано нешто твое ми недостасува, ќе ми вели Никифор Абазовски, како да не си сета со мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Да не си и ти Нероден Петко? Тоа сакам да речам...
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Јасно се гледа дека уште не си падната на земјата.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Не, ти никогаш не си бил женет, ниту пак ќе се ожениш, бидејќи така си заречен – дури си жив да бидеш толку добар, што благодетите кои ти ги истура животот, да им ги подаруваш на другите.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Ти си мис над мисовите, ама не си била моја среќа.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Дедо и внук - Владимир и Влатко срдечно се прегрнаа. „Не си на училиште?“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
А тоа е поважно: не можеш да станеш балерина, ако не си ученичка!“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Сосема е јасно дека Твојот текст за Елен Лејбовиц и не можел да се опредмети, да се запише, поинаку освен како епистоларен роман: сосема старовремски и (оттука) зачуден книжевен жанр со кој, сигурна сум, не си дури ни помислувал дека ќе се плеткаш.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Благодарение на годините што си ги поминал со Елен Лејбовиц сосема непозната жена што во Твојот живот влегла буквално од никаде, та и излегла од него по истиот терк, исчезнувајќи (во текот на Божиќната ноќ) во некоја конечна бартовска тишина...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Убаво да редиш, збор до збор да иде, Ти сепак Голем поет нема да бидеш, ти никој не си, никој не те одбра тебе, Балканот, земја на контролирани поети, тоа ќе те врзе за цело време.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Ете, не си војник, ама ако паднеш на овој правлив пат што го испогазија војници, ќе имаш погреб војнички, погреб наш, партизански...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- А ти, сестро, да не си ѝ мајка на чупата? – праша пониската, цела во црнина. - Мајка ми е - се одгласи Циљка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
-А ти, мори, да не си некој командир или владика?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А ти, пак, од каде па ти сега тука? Ти, ти не си со нив?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
МАТЕЈ: Мамо! СОЊА: Ме вика. БОРИС: Те викал и другпат, па не си доаѓала. (Ја истуркува Соња надвор. Пауза.)
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
КИРО: Зошто не тебе? Ти не си одговорен.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
МАТЕЈ: Кога ќе седнев дома со кренати нозе татко ми ме учеше „Немој, не си в кафеана“. Кога ќе седнев така в кафеана, велеше „Немој, не си дома”.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Стани Кристина, движи се, те преколнувам, одговорна си за својот живот, тој е како оган, мора да се чува, не си во прашање само ти, во прашање се некои свети небесни принципи, не знам како да ти објаснам, те бацувам и те молам и те сакам, стани, оди. Ќе пропадне светот, никој не прави ништо.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Најди си го вистинското место. Барај! Не смееш да останеш тука. Тука си центар. Не си ништо.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Ти сепак не си риба.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Танаско ја одвраќаше да не бара работа во Шумското, ѝ велеше Ти не си м’ж, палај там у Чана, у то стопанството Острово, не е лесно...чунки нагоре саат и надолу саат, а и земната като камин, су казма са работе а не су лупата!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Сандри наеднаш возбудено се тргна од силно претчувство. „Да не си и ти Евреин?“ го праша стресено.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Не си ти ни некој девлет душманлари, ниту идеш од некој ќумез, па ова да го примиш лесно.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Ха, пак рисјани! Да викнеш Турци, таков е адетот кај нас. Си согласен, или не си? Е па, еден грам ум не е за Стамбол!“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Чекај уште нешто“, го запре игуменот. „Ти не си женет“. „Не сум, оче“.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Не велам дека ти не си вол, ама чиј си?“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Не си, значи, одовде, а ако си од планините, можно е да си Влав.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Зошто, да не си ти некој Ангел! Ти зарем си безгрешна!?
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Али божем налутено му возврати: „Ти да не си подобар.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Така кажи“, рече мутулавата. „Сега секој знае дека не си Митре Петрев туку Митре... Како што рече.“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Да не е обратно, да не си ти тој што покажува интерес за мене?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога и да му се пожалам дека ме боли глава, или дека имам несвестица, ќе рече незаинтересирано, ништо не ти е, не си болна, такви ти се годините, и никогаш не се согласува да ме однесе на работа, во клиниката и да ми направи подробни испитувања.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А што ако имам некаква страшна болест и умрам од што не се грижи за мене, а на своите пациенти дење-ноќе им посветува внимание?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)