не (чест.) - сети (гл.)

Дури ни Спасија не сетила дека излегол.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Во учењето Гоце многу добро напредуваше. Не сети како годината мина.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Ние го гледавме и него како ја отвара вратата, ама погледнувавме и низ прозорецот. Ни срната ни бате Јоле ништо не сетија.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Не ја ни мрднав целната комода дури не сетив дека треба, најпрвин, да ги отстранам фиоките.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Не сети како ја поткопа водоводната цевка. Таа останува назад.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Не сети кога и како до него запреа чекори.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Не сети како го помина просторот од пристаништето до оваа тесна улица каде што се потајува во бујната зеленина на бршленот вратата на магазинот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Не сети кога заспа. Последното сеќавање од таа разјужена ноќ беше крикот на некој осамен жерав што го беше изгубил јатото и осамен кружеше над долината.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Мирисот на јоргованите удираше силно од сите страни, тие уживаа во друштвото на другиот и не сетија дека помина цел час.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Треба никој да не сети дека сум му мајка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сѐ дури не сети оти веќе може и да гледа, оти гледа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Зар вие не сетивте кога ве пренесував откај брегот? - Ни насоне, верувај ми.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Таа, заработена во кујната, и не сети што се случува во дворот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Бакнежот ме запече. Посакав да извикам: - Се лажеш, мамо!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Миев заби и се туширав, за да не сетиш дека сум пушел.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Убав мајкин“, рече мама, „се радувам кога слушаш“, и ме бакна, „кога сам се миеш“.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тргна полека надолу мислејќи само на работата што требаше да се стори ноќеска и така речиси и не сети кога сурнал в река.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Занесени со кучињата, не сетивме кога прекрши денот, кога помина пладнето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не сетивме кога се замрачи. Вечерта пак в окопи. Пред окопите ни паѓаат гранати.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)