не (чест.) - попушта (гл.)

— Се кара Мирче, ама гледа дека жената не попушта. — Е море, кој се.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Не попуштам, туку и натаму гледам кон внатре: црвената се разлева, се разблажува, и некои жени, побледи, во розово, лежат, или се тоа нивните опуштени сенки, а бојата за која помислив дека задушува, сега е заднина на еден, во основа спокоен пејзаж.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
И додека ни едната, ни другата страна не попушташе, на положаите се зголемуваа војските.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ги убедуваа и другиот ден кога требаше да се земе невестата и да се обави погребот, ги тераа да се најде разбирање, но ниедниот ни другиот не попушташе.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Тој гледаше во мене воодушевено; очите му сјаеја како на младич; му реков дека ме става во многу неудобна ситуација, и дека, ако некој помине и види дека среде пладне му го покажувам стомакот на некој непознат маж, ќе ме прогласи за луда; му реков дека имам ќерка и дека годините не ми се за адолесцентни забави под некакво дрво, но тој не попушташе.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ѕидот секој ден растеше. Од силната жега што го цицала, нормално, ослабе, но не попушташе.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Затоа и се обидував, макар и со премногу такт, да го одвратам од кревањето ѕид, но тој не попушташе.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ама, татко ми, дали од што беше претходно лут, не попушташе: - Ме слушаш ти мене или не? – праша. - Те слушам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И не попуштам, не пуштам никого назад. Ќе чекаме...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми идат разни умови, ама не попуштам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, тој никако не попушта. Ме стега околу гушата, ми го поткинува дишењето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Била тоа една огромна мечка, нагазена и маѓепсана од тоа грубо ковачко железо, што го имаше наличено тука пред некоку дена токму тој: била згрпчена за едната нога меѓу запците на тоа 'рѓосано железо, вклештена тука за едната задна нога, а бидејќи оној знаел многу добро да ги мести стапиците, другиот крај од синџирот со неколку куклуши бил изапнат за едно кутнато стебло, кое позволувало малку и да се повлече по себе, но кое воопшто не попуштало.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Не попушташе ни Грдан. Расправиите стануваа сѐ пожолчни.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Нејзиниот млад живот беше на конец, се исплаши и татенцето, се колнам, со најнежен глас ја храбреше, ја будеше. Ѝ дувкаше во лицето, мило ѝ говореше: - Другарке Оливера Срезоска, - со толку милозлив и добродушен глас ја довикуваше, - крени глава душичке, шепнеше, не жалости го општото дело, не умирај, не умирај, мила другарке, не попуштај во цветот и летото на твојата младост, не жалости го општото дело, како секојпат прибери сила, стани смело, - проклет да бидам, пропеа татенцето, се отвори, просто како поет говореше, низ песна.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Имаше луѓе кои го молеа доктор Гете да ги пушти, барем на неколку минути, да излезат од Гнездо, ги склопуваа рацете и паѓаа на колена пред него, но тој не попушташе, сеедно што некои од оние кои го молеа беа мирољубиви, и никакво зло не би направиле надвор од болницата, ниту пак би побегнале.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ним доктор Гете им објаснуваше дека одењето в град лошо би влијаело на нивното психичко здравје.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)