Не купија книги. Заминаа по улицата пренатрупаната со луѓе.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Во тој момент пред купето се појави кондуктерот, кој ни го прекина појадокот, а по него и еден со количка, во која имаше кафе и пиво. Но, никој не купи ништо.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
На средината на масата имаше голема бакарна чинија во која луѓето фрлаа по некоја пара, и да купеа, и да не купеа свеќи.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Но никогаш не купија, бидејќи одговорот на продавачот постојано беше - нема.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Тој не купил нови алишта, но затоа неколку пати се напил „англиска сол“ за да го растрои стомакот и на таков начин да ја промени бојата на лицето.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Кога во живеачката надоаѓа сиромаштијата широко зинуваат устите за мали залаци и погледите на луѓето папсуваат како оној на селанката од Пустец од чиј врзоп денеска никој не купи ништо - барем едно сунѓерче за миење садови, едно шише маслинов зејтин, една паста за бричење.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
Куна не купија, зашто, навистина, беше скапа; а наместо неа одбраа фока, најдобра фока каква што можеше да се најде во дуќанот, која оддалеку секогаш наликуваше на куна.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
А месо, велат, никогаш не купувал.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Така ги мачеше. А ги мачеше и селаните што не купиле пушка. Ги тепаше.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Како Иван Иванович, така и Иван Никифорович не ги сакаат стениците и никако нема да го пропуштат Еврејчето трговец, а да не купат од него еликсири против тие инсекти во различни шишенца, откако претходно добро ќе го искараат зашто тој ја исповеда еврејската вера.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Иван пак, Никифорович, ви ја дава право в раце својата табакера и ви вели: „Земајте“.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)