и (чест.) - секогаш (прил.)

Мајка ми, приклештена од блиското раѓање, го сети татковото излегување, но не можеше да стане за да го прати до порта, како и секогаш во заедничкиот живот, да му ја подари благата насмевка, како тивко искажување на надежта за неговото среќно враќање.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
А, како и секогаш на Балканот, сѐ беше неизвесно и во ова проклето време, во овој мачен половина век обележан со падот на две моќни империи, со две светски војни, пред да можат да се заборават балканските.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сталинка, како и секогаш, рамнодушно и благо нѐ пречека свртувајќи го потем погледот кон сочните тревки.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Се сеќавам дека деновите пред да замине за Маказар, со работата бев стасала до проблемот на сакрализација и десакрализација на политичките водачи, тоа добро го паметам оти долго потоа тапкав во место, целосно бев дезорганизирана, како и секогаш кога го испраќав на пат.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Како и секогаш во случаите кога се прават сплетки, има нешто точно во реченото.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ласа ме откри, како и секогаш!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
А државниот буџет како и секогаш се трошеше за глупости.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Таму, како и секогаш, мирисаше на смрт.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мирис на живо месо што се распаѓа, мирис на измет, мирис на пот, и среде таа реа, тела кои се превртуваа во пресрет на смртта, и тела кои вкочането ја чекаа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Другите два листа беа фотографии на водачите, стоеја тука од првото лето кога ја пуштија пиланата, имаше нешто чудно блиско во погледите на тие двајца луѓе, во чија што топла и сериозна загриженост Змејко многу често сакаше долго да гледа, мислејќи си ги своите мисли, не бес насетување и на змијарникот на своите сомневања, но и секогаш изнаоѓајќи нешто толку едноставно и срдечно, што би можел да им го рече на тие двајца луѓе, за кои знаеше доста.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, и секогаш, кога ќе помислеше на оној старец, еден благ јазик тага го полазуваше по сето негово тело.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Над заедничкиот гроб на момчоците што пред три години ги заклале преостри јатагани, неколку мајки, како и секогаш во претпразнични ноќи, доаѓале со свеќи да се молат за синовите, најмладите светци во стојбината.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мртви, вратете му се на својот свет! Но мртвите останале таму кај што ги закопале живите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ене го проклетникот. Тој сам ќе си ја стави главата на тепсија пред Калпаковата тајфа.“ „Тој не е сам. Погледни, оној со него е...“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кучињата се исправија и тргнаа кон селото како и секогаш - две со стадото, едно, со железен браник околу вратот, по нив.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Некој тропа на вратата, некој нивни како и секогаш.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Никодин ненајавеното доаѓање на Рада, како и секогаш, го гледаше со недоверба.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Ајде, кажи! Не преувеличувај како и секогаш.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Домаќините ги пречекуваа гостите срдечно и топло како и секогаш пружајќи им на сите големо внимание.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Некој тропа на вратата, некој нивни како и секогаш.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тој ѝ го оттргна од рацете, фасциниран како и секогаш од мекиот дождовен изглед на стаклото.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Како и секогаш џинот го натера да се стресе и дури малку да подждригне. Пијалакот беше одвратен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Татко ви, како и секогаш, имаше иницијатива.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
По некое време рече, како и секогаш: „Што не играш топка надвор, Даг?“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Ќе одат на некоја претстава, ќе слушаат радио, ќе гледаат телевизија, ќе играат карти, ќе ги стават децата в кревет, и самите ќе заминат да спијат, како и секогаш.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Единките ќе умрат, како и секогаш, но нашата историја ќе стаса толку далеку колку што воопшто ќе ни затреба да се загледаме во иднината, и со сознанијата од нашето постоење од сите времиња што допрва ќе дојдат, ние ќе ја сознаеме вредноста и оттаму и одговорот по кој отсекогаш сме трагале.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„На некој начин, со тоа можеме да се гордееме, како и секогаш.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Како и секогаш, Томе почна да оди зад нив, за да им додева.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
На врата како и секогаш стоеја двајцата добро познати охридски фраери кои се неизоставен инвентар на езерската чаршиска лига, секогаш подготвени за нови освојувачки походи на зрели и исончани Холанѓанки.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)