Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Нашата славна партија, која успешно го водеше народот во борбата против фашизмот, лесно ќе се справи и со козите, тие бели ѓаволи, со кои се служи нашиот класен непријател.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Чанга како да ги читаше неговите мисли, па продолжи: – Во „козарските републики” се случуваат грозни работи и со луѓето и со козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Козите поживо од сите го враќаа него кон вистината за заедничкиот сон. – Ех, како се измешаа времињата! – извика Чанга. – Се измешаа, се измешаа! – И сега козите го враќаат човекот кон првиот сон, кон старата заедница, го спасуваат. Татко ми и со ова се согласи.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Градот осамнуваше со старите, но и со нови плакати, пароли: – Да живее социјализмот, Наша иднина е комунизмот, Тито – Сталин иднина, Смрт на класниот непријател, Братство–Единство, Смрт на шпекулантите, Да живеат задругите, Смрт... Смрт на овој, смрт на оној.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Во овие патеписни репортажи, од моите патувања во странство, поместени се и тие „Од Париз до Истамбул“, искористена е истата методологија на презентирањето на ракописите, по држави и хронолошки, меѓутоа тие се надополнети и со репортажи, објавени во „Моите бележења“ („Полог“ - 1978 година) и уште со десетина други репортерски белешки, кои за првпат се јавуваат во предложената книга.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Со оглед на чудните пресврти по пропаста на Отоманската империја, од Салоник кон Монастир се случувал прилив и одлив на сефардско население во миграции предивикани од воените плими и осеки на новиот 20 век најавен со воени случувања на Балканот, а потоа и со две големи војни што пламнаа низ целиот свет, а особено силно се разгоруваа на територијата помеѓу двата града. Елеазар бен Цви, значи, ги знае сите факти од животот на монастирлиите.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Аман и со него! Е така, а за работење - не работи...

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Болен човек со баретка баш како на Че Гевара, а и со тажен поглед баш како на Че Гевара, младиот доктор кој со мотор ги обиколува камповите на лепрозните во Јужна Америка.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Ова е миг на утринска збунетост: љубопитникот од толпата во Уфичи на едно од платата на Тицијан го препознава Че Гевара.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

На разделба Трајко му рече на Толевци: — Ете, отсега да знајте, кај ќе одите, ќе и барате нашите работници од Организацијата и тие ќе ви даваат јадење и меќан без да плаќате ни грош.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Види, види, шо ми изнаприкажа вој даскалот. — Ти! ами јас шо чудо пари врли за бамбадиала!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ете а твоата помош на народот. Не само со тепање аги, ами и со друго се помагало“ — заврши Атанас.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

На Толета му се отворија очите и се осети окуражен кога разбра дека и други како него мислат за она што сам си го постави за цел; а Трајко и Атанас, задоволни што ја исполнија задачата што им ја возложи Организацијата, дури и со факти ќе докажат со двесте и педесет лири, дека Толета го завртоа на нивна страна.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Исто така е и со денешните „мајстори“ (иронично анахроно) при користењето на новите медии. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 39

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Ајде, ќе помисли човек дека тие сепак разбираат нешто, но дедо му знаеше да зборува и со камењата, и со поточето и со облаците.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Татко му најпосле, колку со молење толку и со инаетење, го одведе в град и го запиша во едно средно училиште, каде што се изучувуваа нови градски занаети.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Свртеа еден круг околу куќата во која живеев, некој фрли и со камен по прозорецот од собата, стаклото се скрши, и јас видов дека Луција избега, дека побрза пред редот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Никогаш повеќе јас не можев да се насладувам со свирењето саксофон како во времето пред да научам да свирам; така е и со љубовта: штом се совлада технологијата на љубовта, исчезнува митската претстава за спојувањето на мажот и жената како нешто што се случува на неопределен и слободен начин.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тргнав во еуфорија кон скалата, со чувство дека сум семоќен, ја зедов (а и самиот не знаев, во тој миг, зошто ја земам), ја кренав и на ум ми дојде луда идеја: „Ако можам со моторот, зошто не би можел да стојам во воздух и со скалата?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Така беше и со најстарата ќерка на царот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

ДЕПА: Господ да те насити. Велат и со сила не е убаво...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Напредувајќи од една во друга просторија на двата ката на Палацо Граси, посетителите можеа да видат како пред нив идеите постепено се развиваат, движејќи се низ простори поделени меѓусебно не само со физички бариери - прегради, паравани, итн. - туку и со разликите во концепцијата, идеи што ја водеа еволуцијата на делата на Дишан низ неговите најважни и најкомплексни фази.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Во намера да ја оствари оваа цел, изложбата не беше презентирана во линеарен, хронолошки манир, туку беше поделена на тематски сектори.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Потоа се сврте кон мене и рече: “Како во тие зборови да е сѐ што останало од него.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тоа така ќе биде, само што во стварноста, и денес и подоцна, ќе стоиш тука, со опипливо тело и стварна глава, па, значи, и со челото, за да удираш со раката по него.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тоа беше провоцирано и со интригите на Софија во врска со преговорите на МНЛД со турската и со австро-унгарската амбасада во Петербург и со патувањата на некои видни членови на МНЛД со дозвола и со поддршка од турските власт во Македонија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ние сакаме да направат и со Македонија како што направија со Крит”.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Комитетот може да се пофали и со поумерени раководители, но и тие мислеа оти спасението на Македонија е само во духовното обединување, па и господствување на Бугарите во Македонија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Новаковиќ се трудеше да биде близок и до македонските национални дејци за да може да ги искористи за целите на српската политика и пропаганда, па се среќаваше и со Мисирков.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

98. Надворешниот свет пак го уверуваа оти историјата со Источна Румелија не може да се повтори и со Македонија, зашто во Македонија има многу народности, а не две-три, оти сите тие народности, како и сите соседни балкански државички и големите држави, ќе можат да го спречат соединувањето на Македонија со Бугарија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Може тој да се пофали и со луѓе што сакаа духовно да се одделат Македонците од Бугарите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Истото е и ќе биде и со Македонија. Македонија направи обид најнапред да се ослободи од Турција, но, за жал, обидот излезе неуспешен.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Историски факт е дека сѐ до 60-тите години на XIX век македонскиот јазик, па дури и со извесни учебници на „македонското наречје”, се употребува во приватните и во општинските училишта во Македонија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Мирисало на кланици; и навистина најпрвин по скомињава и горчлива реа се почувствувало, потоа можело и да се види дека остра дурија му ја копа утробата на несреќникот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Луѓето се бореле и со нокти и со заби, за една глава барале две: на малите народи една глава им е поскапа од три непријателски; ќе убиеш тројца, четвртиот тебе ќе те доака; ти гниеш во гроб, тој делка дечиња - тројца браќа му загинале, четири дечиња ќе изделка; ти ни род ни пород, тој сѐ може.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И сѐ почесто се разбудувал наутро на непознати места, еднаш дури и со нога над јама со четири волчи младенчиња.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Ти си, Борисе, како извртен минтан. Пред ова беше за другиот Онисифор. Нели сте и роднини?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Ти велам... - Остави ме. Не можам јас да се расправам и со тој твој Неделко.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Така тие го сардисале гратчето со пушки и топови: истрел - крик, писок на сабја - писок на пресечено грло.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но ноќе станувал и чекорел по врвици на измислен свет, лесен и благословен во споулавеноста, ослободен од мисла и од земни тегоби.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Човекот и со десет животи ќе бил веќе мртов, и со дваесет, и со повеќе, но продолжувало.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Бев болен и мал момчак чии прсти тогаш не допреле женско месо и можев да знам дека и со маки ќе се исправам, ќе допрам врв на нож до грлото на килавиот Јаков Иконописец што пошол сам од Кукулино по нас да ја одмаздува својата споулавеност и да го прашам кој ќе го одбрани од казната за која треската ме определила, и можев да ги прашам засипнато другите по што се позрели од мене кога не процениле како и од кого горел Круме Арсов и кој е грешниот светец дојден да го убие волот на Цене Палчев или на Чучук-Андреј или на Осип Сечковски, не знам, на еден од луѓево чија желба е да донесе камења, два и тешки, за воденица со мрак под покривот што ќе е светлост само за призраците, и пак не станав од сламата на Никифоровата кола, еднаш со скршена, сега со втора оска, а небото не се уриваше со бучава како што мислев и не летаа ни врани ни пропаски, ни некои евангелски птичиња со црвени вратови и со грпки, само татнеше под нас земјата во која коските на мртвите се кршеа една од друга и нѐ предупредуваа да клекнеме и да се помолиме за црвите во нивната шупливост, и чувствував со ноздри дека ќе испука дамкавиот камен од кој се спуштија Онисифор Мечкојад и Јаков Иконописец и ќе пушти од себе стеблики со горчливо млеко во себе, меѓутоа слушав шушкаво дишење, свое бездруго, останувајќи бессилен под влажни сенки како под кожа на страшно голема гуштерица, и си реков не си веќе жив, сполај му на господа, сонуваш мртов сон обидувајќи се да мрдаш со прстите во опинците, си раскажував, а во тие опинци уште лежеше студот на водата од потокот што го прегазив кога се враќав од Мечкојадовото засолниште во забелот, во тој ден или вчера, пред сто години можеби, и го барав со внатрешниот вид на очите среќниот миг на детството од дните кога со врескање се прерипува баднички оган, наеднаш без возбуда да се сетам дека бев премал кога мајка ми умре заедно со мојата новородена сестричка и кога татко ми отиде и не се врати, едни да докажуваат дека загинал од димискија, други да се колнат дека се преженил кадрав и убав, животворна сила заради која и света Петка повторно ќе можела да се најде на земја.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Затоа, мислам дека најмногу ми одговара една состојба на врамнотеженост на нештата, состојба на мир со секого па дури и со родениот брат.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Слично е и со вокабуларните и ситактичките правила. Тие се репликатори, но не се „мемес“.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Затоа човекот треба да го држиш цел, со сите негови делови, што му се дадени, па и со страот, што му е исто така даден. Мислеше за таа можност да се плашиш.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Условот за тоа беше тој да достои на тоа место, па и со празна пушка сеедно. Достоја.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сигурно беше така и со срнчето. Сеќаваше на многу наврати дека е така.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Го расцепуваше снегот напред, често пати и со гневни чекори, знаејќи постојано дека никогаш уште еднаш никој не ќе може да смисли за него такви луѓе, со кои би можел помалку да разговара, од оние двајца назад.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- За должината на пансионските услуги треба да се договорам и со своите колеги.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ајде да се качиме горе, утре е пазарен ден, движење, врева, бркотници и со динамит да пробиваме никој нема да нѐ чуе. Целиот ден ќе го употребиме околу цевката.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Ние сме во него и со телото и со душата.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

До твоја цигара ли ми дошло! И удира, и со раце и со нозе.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

- А ако кренат рака на тебе? - Е, ќе кренат! Зошто, кога не им чинам зло? А затоа и со син ми се карам.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Месиме и со расолница, со пиперница. А и расолница не смееш колку што сакаш да туриш. Мислиш и на друго месење.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ако треба и со лазење ќе дојде.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А тие, Англичаните, маските ги хранеле и со рогушки, вели, а ние рогушки јадеме само на Велигден.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И со Здравко имав мака. Не со раѓањето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Григор Бакалот ми рече дека тоа се лекува и со коњски измет.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Тие и со мене и без мене ќе се тепаат, ми вели, туку ај да си легнеме, ми вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се обидов и со билки, како што ме поучи Маса Кулумоска.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Значи: сврши и со него. Траја и дотраја.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Овој е умрен, ќе рече, да не се мачиме и со него.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Затоа е изедначен и со едното и со другото.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Тоа во голема мера се должи на пасивноста на идеите кои се „повеќе 108 еден модел на стварноста отколку причина“.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Огнот има иста посредничка улога во вештината како и Меркур и солта.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Ова е поткрепено и со еден цитат на Маркс: „идеите не можат воопшто ништо да изведат и за остварување на идеите се потребни луѓе кои ќе употребат практична сила“.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Најчесто велат дека Балканот е искомплексиран и компликуван во сите области на животот, па така е и со јазиците.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И оттогаш останав во трајно и ненаметливо пријателство со Махмуд Дарвиш, посебно со неговата судбина, која на одреден начин ме следеше и во моите дипломатски мисии, посебно како амбасадор во државата Палестина, која постоеше посилно во надежите на нејзините поданици отколку во реалноста...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ова беа и делови од омажот, кој му го посветив на Махмуд Дарвиш, на големата вечер во катедралната црква Света Софија во августовската ноќ 2007 година.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

XXIII Не затворај ја вратата Не губи се во заборав... Махмуд Дарвиш Во моите дипломатски години во Картагина, како амбасадор во државата Палестина, како и во Тунис, беа од посебно значење во формирањето на претставата за Палестина, за нејзината борба за признавање и независност, за нејзиното движење на чело со Јасер Арафат, за личноста, животот и поезијата на Махмуд Дарвиш, овековечени со нашата прва средба во Струга, во август 1978 година, а потоа и со нашето долговечно и ненаметливо пријателство.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Пред неполни триесет години, во 1978 година, со него се најдов, како и со другите на вишинката на манастирот Свети Наум, да му ја покажам мојата варијанта на балканскиот егзил, да му говорам за подводната граница во Езерото, вардена од змејот, за нашето вечно патување преку границата, за варијантите на медитеранскиот апсурд.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Малку ли му се текстилните фабрики во Дренок, Пробиштип и Виница, малку ли му е заработувачката од дејноста што му ја овозможивме да влечка жени од Солунското пристаниште до кај нас, па уште и со статус на шеф на транзитната служба? – началникот си земаше слобода гласно да говори во мое присуство, очигледно свесен за тежината на проблемот од ваквата инволвираност на Гркот.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Златна ле мајко света, ами ако е така и со Турциве? - се штрекна Марко.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Патем се поздравуваа и разговараа и со селаните од другите села, кои ги бодеа пред себе натоварените добичиња.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Луѓето од обезбедувањето оцениле дека тој пат не е безбеден, па церемонијата се одржа кај браната, а тоа се совпадна и со фактот дека Борко беше главниот за нејзината изградба, така што излезе нормално собирот да се одржи таму.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Затоа и се обидував, макар и со премногу такт, да го одвратам од кревањето ѕид, но тој не попушташе.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Тој сѐ уште настојува да си ја дополни својата архива со документи, а и со усна историја, како што вели самиот, но јас немам веќе волја да се среќавам со него, ни со некој друг, за пак да се враќам на почетокот.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Исто така и со раката на истите места фаќам и, ако сакаш да видиш, ќе видиш дека на тие места е фаќано.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Таму само со мазга можат да се однесат материјали, вели. Нека биде и со мазга, реков јас. Добро, вели тој, заради Симона, инаку не се исплаќа.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Јас во Б. разговарав и со служителот на училиштето, еден рус, спечен човек.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

За тоа зборував и со Методија од Стрелеско, но и со луѓе од Долнец кои сега живееја во онаа населба до градот Б.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Поправо, едната била соба, дневна, што би се рекло, со кауч и со телевизор, тој таму спиел, но и со маса, трпезарија истовремено, а другата, кујна и еден вид мал магацин.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Па и со влегувањето во брак со Марша. Да има повеќе време да ја запознае.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Шефот на станицата, оној добар човек со црвена капа, а и со црвено лице, одеше од оган до оган и ги храбреше луѓето, велеше Оние од вашата Македонија ќе го пуштат срцето, велеше, и тие имаат душа, луѓе се, ќе сфатат што значи ова ваше преселување на станицава, велеше Знам дека не е целата работа само да се има плодна земја, дебела вода, бел леб и стреа над главата!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

МЕШАЕВ ВТОРИ: (На Љуба) Знаете, чудно нешто: ете - обидот на тој господин, и уште една прекрасна средба, која тукушто ја имав, ме потсетија, дека јас во свое време од немање што да работам се занимавав и со хиромантија, онака, аматерски, но понекогаш многу успешно.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Освен тоа, овој музеј има проблеми и со пристапноста.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

- Беше променета в бело - додадов. - Како твоите Јапонки. Згора на тоа и со бела баретка.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Тој е подвижен и се совпаѓа со периодот на Стрелец, а може и со Шкорпија, односно со Дива Коза.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

И додека си ги бришевме солзите и престанавме да липаме, штом го поминавме тунелот, слушнаме пробивен и писклив женски глас: - Доаѓаат!!!

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Сум седел и со гол газ на куп мраз. Цели часови. Резултатот, Нумо, ист како и со маслото.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Кој крив, без нога, со една, па и со две патерици стегнати под мишки, потпрени еден врз друг, со преврски на главите, на рамената, со празни пачовици и ракави...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Па и со мажите е веројатно слично. Само што на мажите повеќе им прилега рамнодушноста.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Постепено растеше и навиката да се разбудам и со предизвикот на денот да се соочам.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Да го видам неговото грдо лице во лицето на мојата душа.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

И покрај фактот што во одделни информации сè уште се правеле обиди од страна на Југословенската влада во емиграција оружените судири во Македонија да им се припишат на четниците, вистината за она што се случувало во Македонија и кои биле вистинските носители на отпорот не можела да се прикрие, а посебно имајќи ги предвид информациите од радиостаницата „Слободна Југославија“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Едновремено, воспоставената врска овозможила ВШ на НОВ и ПО на Југославија да испраќа информации за настаните во Македонија до радиостаницата „Слободна Југославија“, а тоа било можност јавноста во сојузничките и неутралните земји да се запознае и со настаните во Македонија во текот на1944 година.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Таму мајка и баба им постелуваа. Со старичките си зборуваа македонски, а со мажите, па дури и со старците, освен едно калимера, не правеа муабет.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

И неговото кажување ја следеше шемата на К.К.: - Со декретот од 22 ноември 1967 нашата земја се прогласи и официјално за прва атеистичка земја во светот и во историјата на човештвото и со Уставот беше забрането секакво верско изразување.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Проучувајќи ги падовите на другите империи, Татко може да се соочи и со последиците кои ќе се однесуваат на неговото потесно и пошироко семејство.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Мајката Роса со Деспина наминаа да видат како се сместила Пелагија, да ѝ се порадуваат на малечката Пелагија со која Деспина води долг разговор, а да се запознаат и со тетката Перса за која од устата на Пелагија излегувале само пофалби.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Пелагија не ја послуша веднаш мајка Перса, на работа продолжи да оди како и порано, со ветвата шамија во која го криеше лицето, а и со излитените пантолони на Димостена, со чувство на вина што не ги оставила со другите пљачки кога заминуваше од неговото одајче.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

А кој верувал некогаш дека и со душманот од иста чаша ќе пиеш вода?