Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

По паузата изведувачот лежи со главата потпрена на рака во локвите од сопствената крв. Делумно со неа е испрскан и по телото.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тоа е крај на првиот дел од перформансот. Публиката мора да ја напушти салата.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Именуваниот суд (преку судијата С.Зиков како претседател на советот), постапувајќи по тужбата, а по пет одржани рочишта за главна расправа и по повеќе од година и пол, во декември 2006, донесе позитивна пресуда во корист на Ристевски со која неговото тужбено барање се усвојува.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

За времетраењето на спорот не беше изречена „времена мерка“, иако тоа беше побарано од страна на Ристески и неговиот адвокат.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

За празниците, на секретарот на партијата и на градоначалникот, Чанга им испрати и по каче висококвалитетно козјо сирење.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Кога градиш куќа, градбата се крева, гледаш како расте пред тебе, и знаеш, макар и по многу маки, за крајот, за покривот што ќе следи.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- Драго ми е што се сложуваме и по ова прашање. А сега, да излеземе. (Никако не ми доаѓаше во моментов да му кажам дека сум бремена.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Тие се секогаш отворени зиме и лете, а низ нив годишно минуваат и по милион гости - евтино, во природа, со добра кујна, а по желба може да се приготвува и јадење, но тоа во Белгија не се исплатува...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Една вечер, доцна, се враќав со метрото од кај „Монпарнас“, каде што тоа е најмеханизирано, зашто за да се префрлиш од еден до друг правец минуваш низ лавиринти некогаш и по еден километар со ескалатори.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

А научив и по тоа што на тој ден дома беше вистинска збркотница: уште во рани зори стануваше мајка ми, нѐ будеше сестра ми, мене, дедо ми и почнуваше она што севезден го проколнував: ги тресевме постелите, ја менуваме сламата од сламарниците, се пентаревме на столови и со метла мавтавме по ќошињата кинејќи ја пајажината, роневме пченка и толчевме исушени пиперки, ги вадевме добичињата да се топлат на сонце во дворот, трчавме по кокошките за да ја фатиме онаа што носеше јајца во туѓа плевна и на која дедо ми уште одвечер ќе ѝ донесеше пресуда зборувајќи дека такви лиоти не би требало да се држат дома.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Крстот на времето Зашто од невидливото ги цртав своите сознанија сиот мој порив беше да се пресоздадам во збор.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

И по долг пат би можел да кажам дека глаголот во песната е проколнато нешто, тоа се брутовите кои го држат распнато телото на песната врз крстот на времето.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Свесниот интелектуално гротескен мадригал на Клаудио Монтеверди само „технички“ може да се спореди со предизвикувачките „нијанси“ и со „модерните“ решенија на Моцарт, но не и по „интенцијата“, како што ни песните на Марино и Гонгора не можат да се споредат со басните на Лафонтен, а језуитскиот трактат за пробабилизмот не е можно да се спореди со ригоризмот на Порт-Ројал. okno.mk | Margina #26-28 [1995] 188

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Во тоа време гравитиравме околу Галерија 7 - која беше главно собиралиште на сите анархисти, параноици, SF-фрикови, луди поети, софистицирани криминалци, дегенерирани академци, филозофични еснафи, локални мутанти, несфатени педери и лезбејки, дрогераши, идни министри, префинети заводнички, евтини проститутки, агенти на CIA, опозициони заговорници, шизофрени мистици, подздебелени циници, фантомизирани кавгаџии, трговци на ситно, дилери со дрога, забегани научници, еротизирани тинејџерки, егоцентрични рокери и турбулентни панкери, кодоши на Удба, просјаци и по некоја заскитана кокошка од соседниот двор. okno.mk | Margina #26-28 [1995] 24

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Овој занес соединуваше и по плажите, маслиновите и смоквините грмушки, по лозјата, во лотките, дури и по голиот крш.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Со растреперени прсти извади бело марамче, го избриша челото, помина и по проседата растресена коса што му се спушташе до вратот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Фаќаше од око најнеочекувани рекурси, се наведнуваше и се искачуваше со камерата како со џебен фотоапарат за семејни фотографии, ги ловеше последните зраци на сонцето по брановите преку камењата, правеше смели швенкови од карпестите врвови до распенетите вирови, се задржуваше со крупни планови по брановите бистра вода што ги преплавуваа изделканите белутраци по свиоците, успеваше да фати и по некој растреперен цвет на колонеж или скриена циклама во цепнатинките на скрките.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Доаѓаше и третиот распуст, третото мачно лето, кога Луција не ја гледав и по два месеца, оти одеше на село, кај баба ѝ и дедо ѝ, а јас сѐ повеќе губев надеж дека некогаш, кога и да е, ќе успеам да ѝ се доближам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Повикаа и по Лествичникот, и тој дојде, притворен во тагата и скрбта своја пред логотетот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тие месеци брат ми секојдневно се јавуваше кај Софи; еден месец пред породувањето таа му кажала дека се чувствува многу лошо, следниот ден му се јавил зет му Макс Халберштат и му рекол дека состојбата на Софи се искомплицирала, и била итно префрлена во болница, а ден потоа Макс му се јавил одново и му кажал дека Софи починала.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во меѓувреме траеше Големата Војна, и не можеше да се патува, а и по нејзиното завршување железничките пруги меѓу Австрија и Германија беа прекинати.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Опшноста во судбините наши ни го закрепи општото име Бугари уште до ослободувањето на Бугарија, коешто си остана по традиција во Македонија и по ослободувањето на првата.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

- Ќе се родиш ли и по третпат, честит стрико, замислено прашал Онисифор Проказник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сега сум исмукан кожурец со душа во носот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Затоа, штом се симнав од валканиот воз и минав низ Железничката станица, една стара зграда што и по својот изглед и амбиентот недвосмислено потсеќаше на последните романтично утописки денови на грофот Толстој, без нервоза тргнав пешки низ паркот што започнуваше веднаш тука, едно дваесетина метри подалеку од станицата.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Оставија само расфрлани книги по подот, оставија неколку откорнати штици, под кои не пронајдоа ништо, ја оставија вратата отворена; вратата чкрташе како ѓаволот сето време потоа, а онаа стара жена, стопанката на куќата, што живееше во собата веднаш спроти онаа отворената, неколку дена немаше смелост ни да ја затвори и по цели денови одеше изврзана со крпа преку ушите за да не ја слуша како чкрта и при најлесно ветре.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Заедно со искрите на сино заблескотените снежинки, што го боцкаа неговиот поглед во таа пеколна зачекореност, низ лилавата изгаснатост на неговиот поглед, исто онака воздушесто и нереално, ќе се зашаркаше сега и по некоја едвај видлива издолжена црна сенка, која ќе се појавеше некаде на самиот крај од опфатот на неговиот поглед, ќе прошмугаше таму еден миг, а после ќе се повлечеше, недофатливо ни за некаков појасен поглед, ни за слухот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А оној продолжи и сега да отскака исто како да не се случило ништо, цепејќи ја белината на сиот оној простор нагоре, пречекорувајќи и по десетина метра во еден заграб, додека земјата подмолно протатнуваше од секој негов скок.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сиот опфатен од тоа ужасно бреме, Језекил правеше сѐ за да го победи, секогаш постојано живеејќи со надешта дека еднаш и тоа ќе пројде, дека и тоа ќе се заборави и дека ќе си му се врати нему пак онаа пргавост од некогаш, со која што тој еднаш можеше да помине и по најтенката талпа на највисокото скеле, без да трепне со очите, дека сево ова во него е само уште една проклета шега, дека и нему ќе му се насмее еднаш еден син ден, сѐ до една случка, која го исфрли од височината на скелето како партал, не водејќи притоа сметка за ништо, ни за неговите соништа, ни за неговото детство, а сепак, дури и благодарен што успеал да си ги донесе оттаму на земјата цело и своето пониско рамо, и својата судба.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А тоа му се радуваше нему буден отскакајќи преку сѐ, што можеше да биде прескокнато во таа собичка, и палавејќи и пепелничејќи и по пилотините на работилницата.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тука, токму на влезот на Потковицата, неочекувано се раширува; во должина и ширини од неколку стотини метра прави еден секогаш полноводен, наместа и по неколку метра длабок и со риба богат вир.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Последните зборови на оптужницата се движат по мојата невидлива врвица но слаби се и се распаѓаат на нејасни слогови чија смрт се вика тишина на невините простори во кои сум побрз од времето; за сите што се далеку од мене моите часови се нивни години, утре ќе сум врсник со нивните внуци што ќе клечат пред мене и ќе бараат прошка за гревовите и подмолноста на глутницата - таа полека станува пепел под урнатината на храмот во кој ме судеа, ме осудија на смрт и станаа смрт дури и по својата смрт.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Дури и по најголемите горештини одеа во кожени палта.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

А ние знаевме и по нивните чаури до кај се.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Некогаш трчаше и по воловите што ќе ги дупнеше штрколот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Да не ме закопале недоумрен, си мислам. А може мртвите, и по смртта, можат да мислат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Човекот оставил сеништа и по смртта, смртта да му ја бранат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А ако работникот продолжи да работи и по истекот на овој рок, при што веќе не се бара тоа да биде во наредните пет работни денови, туку доволно е барем и еден ден – работниот однос, по сила на закон (ex lege), се трансформира во работен однос на неопределено време.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Од ова се гледа неможноста или, пак, незнаењето на законодавецот да формулира номотехнички издржана законска одредба, која нема да се менува и по неколку пати за време од неколку години.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Немаше семејство да не приплоди барем четири, пет, шест деца, а не беа ретки и такви што водеа и по десет – дванаесет.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Се случуваше во гробовите на побогатите луѓе или кај оние што биле мераклии за вино, та му ставиле во гробот да му се најдат на тој свет, - да се откопаат и по триесетина шишиња со вино, кое одлежано неколку години, имаше прекрасен вкус; шишињата се пиеја заеднички за душа на умрениот.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Полегнуваа житата и сѐ што ќе потераше потеруваше невесело и болно Ние лежевме прегрнувајќи ја земјата зашто само таа може да нѐ спаси И слушавме како кон нејзиното убаво време и по патиштата шетаат црквени ѕвона.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

Асоцијативни тези: - и по петнаесет столетија Стоби е осамено и мисли на сопствениот расцвет; -носталгијата се зголемува пред свеста дека минатото не се враќа туку се обновува во нови форми; -човекот, Стоби, човекот; -барајќи ја одново втората половина на дваесеттиот век се наоѓаме во состојба во којашто се измешани старото и новото време; -мртвите жители на Стоби се билките и тагата, урнатините што ги прават убави и живи; - Стоби живее.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Беа и по малку пакосни на него, зашто тој беше најјак во борењето, најбрз во трчањето, па и најдругар на Трајанка.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Во песната на Абориџините се наоѓа и по некоја височинка на срцето, се наоѓа и бистрина на окото, се наоѓа и по некоја птица искубан опаш како колва трошки од туѓи соништа.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Мене дури и волот ми го испотепаа. Рече астиномот - удрете и по волот, зашто нимниот вол грцки не рика.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

не се трае за јадење, некои и по три пати во денот го менуваат името и ги тепаат децата за да плачат: кога плачат не им бараат јадење, забораваат дека им се јаде, ако продолжи оваа сиромаштија, велат луѓето, не ќе ги познаваме и парите, ќе заборавиме која колку е и од колку е,