Значи од гледна точка на аналогијата, непријателската војска, мораме тоа отворено да го истакнеме и признаеме, има огромна воена надмоќ над нашата, се разбира, без да го сметаме тука военото воздухопловство, артилеријата и тенковите, кои, како што реков и пред малку, воопшто ги немаме и поради нив трпиме најголеми загуби...
               
             
           
            
            
              „Големата удолница“
               од Петре Наковски 
              (2014)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Уште           од „основната криза” - значи од теориите на Ајнштајн, Хајзенберг и Гедел - што е засилено           и со поновите настојувања на теоријата на катастрофата и истражувањето на хаосот,           или теориите за фрактали - самата наука ни кажува дека светот е окарактеризиран со           плуралитет и хетерономија, дека парадоксите и паралогиите можат да бидат многу           попристапни за негово осознавање од едноставните дедукции, дека реалноста сѐ на           сѐ не е хомогена туку хетерогена; дека не е хармонична туку драматична; дека не е           единствена туку диверсивна; накратко: поседува „постмодернистички“ дизајн.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА  бр. 36“
              
              (1997)