Стварно да праќаше пораки тој социјалистички егзибиционист - ко поп-артистите што праќаа - филмовите и ќе му вредеа нешто.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Вака - празно. 76 Margina #15-16 [1995] | okno.mk А амбалажата, мил мој, барем според мудриот уметник П.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Во осумдесеттите години границата меѓу забавата и политиката, или помеѓу симулираното и реалното, прво станаа многу пропустливи, а потоа тенки - барем според некои теоретичари на овие настани - и колабираа потполно.
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
Дечиштата со модеми и желба да сторат компјутерски криминал станаа познати како „киберпанкери”, барем според списанија како „Пипл” (Пеопле).
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
Спаѓав меѓу неколкутемина, еве да речеме пет-шестемина кои барем според своите титули, бевме најважните во градот.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Паметен начин да се спречи фрустрацијата на сиромаштијата и оние кои што барем според начинот на живот се трудеа да се однесуваат како средна класа.
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
Знам, ако случајно го прашам, зошто на тој начин го обесил ранецот, сигурно ќе одговори дека тешкотиите што ги совладуваме во животот создаваат најтрајни навики.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Инаку, тој товар, барем според начинот на кој го носи, потсетува на некој вид непознато оружје.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Тие се надеваа дека со помош на Хабловиот космички телескоп ќе го најдат она што го бараат во формата на бројните ѕвезди - црвените џуџиња, кои би биле премногу слаби за да се видат со земските инструменти; меѓутоа, кога моќниот Хабл ги пребара големите празни простори во нашата галаксија Млечен пат за коишто беше проценето дека ветуваат, наместо да откријат дека се посипани со црвени џуџиња и недостасувачка материја, покажа дека се празни како орманот на мајка Хабард или џеп во кој сте сигурни дека сте го ставиле клучот, патем начнувајќи уште една загатка: загатката на доказот дека космосот е неколку милијарди години помлад од најстарите ѕвезди во него, барем според начинот на кој сме навикнати да ги мериме нивните старости.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Не паметел судбина на друг народ, барем според неговото сеќавање, дури и семејство да биде поделено со границата.
„Потрага по Елен Лејбовиц“
од Луан Старова
(2008)
Во писмото таа ми пишуваше којзнае по кој пат за талкањата на братучедот Благоја, кој, барем според нејзините приказни, сега се наоѓал во далечните светски метрополи а дека неговите другари за жал станале и премногу алергични на оваа приказна.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Зборуваше… Зборуваше…а во неговите зборови ниту траг од сочувство поткрепено од надеж… или барем некоја ситница што ќе потсети на оној низок лет на ластовицата над калдрмата по долгата суша, во оние пресудни мигови на очекување на дождот кој ќе ги подигне од загрејаната почва замелушавените мрзливи инсекти.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Заборавив да спомнам: Стариот писател Зрновски, барем според она што го рече, дошол да ги оправда нив двете но и понатаму ме уверуваше дека во моментот кога ќе ги прифатиме како вистинити приказните што ги создава расипаната фантазија или очите на поттикнувачите на злото кои за жал напати умеат да ја преземат улогата на нашите очи, животот се престорува грдо калиште.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Ако на човекот не му е погодено и не му е дадена љубов кога е помал, едноставно не може да ја постигне целта, небаре крилата да ти се скастрени, спечени, па не можеш да полеташ, барем според мене.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Според она што го знаеја сите, ние сè уште бевме во старата земја каде што, барем според она што го велеа нашите соседи, припаѓавме.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
– Не заборавај дека јас знам да се однесувам со коњот. – Добро, – реков јас. – Како што знаеш ти, знам и јас. – За љубов на твојата сигурност, да се надевам дека е така.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Ова, пак, прави тоа да е сосем неусогласено, барем според цивилизациските стандарди, со општествено-економските проблеми во кои тонат сè поголемиот број работници и урбани [лумпен]пролетери – кои, притоа, навистина немаат никаков друг егзистенцијален извор.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“
од Димитар Апасиев
(2011)