па (сврз.) - почнува (гл.)

Но не ги држи место и оние, сакатите, па почнуваат и тие да тупкаат мавтајќи со празните ракави и ногавици.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ѓаволу волшебен, опсесијо! Опсесијо моја, време се навикнувам на тебе се навикнувам на себе па почнувам и јас, налик на владетел семожен да мислам. Да се умислувам.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
(Борис чита седнат на столица. Матеј стои од страна.) БОРИС: „13 ДЕКЕМВРИ. Денот почна подоцна, како што во зима нема доволно сонце, то ест доцна изгрева па почнува доцна. Ќе има грав за ручек.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)