И во разговорот што го водев со Таша, (сиот протече низ прашања на кои таа божем бараше одговори), некако наеднаш, веројатно откако сфати дека разговорот се најде отскитан на седмиот колосек, таа отворено праша: дали откривањето на непознати детали немало да поттикнат кај синот нови, уште понепријатни прашања?
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Во расветлувањето на тајната, што не беше спремна да ми ја открие, не ми помогна многу ни прашањето што уследи, бидејќи и тоа беше исполнето со двоумење: „За да можеш да се наречеш нечиј син зар не е поважно да бидеш сигурен дека таткото ти е спремен да те прифати?
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Не знаеше колку веќе чекори вака – откако сфати дека беше заспал, се трудеше да оди и да остане буден, оти знаеше дека слаткиот сон на овој студ не е ништо друго туку слатка смрт.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Баба ми чека да се јавам по пет минути, исто така.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Не може да се рече дека совеста воопшто не го гризеше, но откако сфати дека наутро може мирно да спие, да јаде каде сака, што сака, врз каков сака чаршаф и да носи каква било кошула, тежината во градите му исчезна и престана да слуша Бетовен кога одеше на работа.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)