Јас, Антонио На внук ми Анте Јас, Антонио, поет и отец, христијанин и Македонец од Александрија, ги изучував градбата и поредокот но бестелесното и сите болести ги одгатнував според болестите на словата и на зборовите.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
- Сонцето свети и човекот стои, - реков откако погледнав низ прозорецот.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Од пазувите го вади часовникот, откако погледнува во него и ставајќи го пак в пазува вели: Време е да ги оставиме домаќиниве да се соземат малку.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
И кога дојдов до сознание дека зборот стои повисоко од честа и откако погледнаа во моите свитоци рекоа дека тоа не се божји зборови и божја мисла, та на Собирот во Константинопол, 553, ме осудија и фрлија анатема и врз мене и врз моите свитоци.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
МИТРЕ: (откако погледнува низ прозорецот).
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)