Вели: - „Жална мајка и на мртво дете се радува“ , велеше Лазор Ночески и му кажавме на босот: вака и вака: О л ’рајт штом е така - одете, ми вели, оти многу не сакаше дека не му забушававме, ама патот не е одовде донде, преку широка вода оди патот, ни вели,
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Браќа мои, сега ви кажувам, не без грижа на совеста своја, оти многу грешев тогаш зборувајќи ви така.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Ме пофалил кај султанот еднаш или двапати, пак сетне ми закажа и аудиенција, оти многу го молев.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)