кога (сврз.) - го (зам.)

Кога го виделе тоа царовите, рекле оти господ сака каурите да ја загубат царштината и да му се потчинат на Турчинот. Така Турците ни го презеле царството.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Луѓето нѐ бранат, нѐ откинуваат. Ама кога го извадов пиштолот, сите се потргнаа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога го закопаа Каравила Пејкоски, луѓето рекоа да не се задржуваме крај гробот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Му се испушти некако во веселбата кога го женевме. Јон за ова ништо не ми кажа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги гледам, како што го гледавме детето Пејкојчино кога го фрлија во варта. 153
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мислам дека Ѕвездана го гледам, велам, кога го налегна, кога силно му натежна болеста.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога го слушам дождот, ми придојдува да излезам и да наврнам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Луѓето ги слуша само кога го пресмеваат за Ракида Калешоска.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се стемнуваше, говедата рикаа, по тоа знам дека се стемнуваше, кога го чув гласот од Ангелета.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Оти кога го закопувавме дожд немаше, а времето чека стушено.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тогаш се сетив на отец Висарион кога го бричеше војводата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Бабичката, газдарицата на неговиот стан, кога го слушна страшното тропање на вратата, бргу скокнала од постелата и со влечка само на едната нога потрча да ја отвори вратата, придржувајќи ја од срам ношницата на градите; но кога отвори, таа се повлече назадечки, гледајќи го Акакиј Акакиевич онаков каков што беше.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога го побара ѓерданчето, го немало; барала, барала и не го нашла, плакала и колнала едно чудо.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Дури го учел Божин Силјана сина си, се пулел во гредите и во ѕидовите, чунки како крв му се гледаше татко му пред очите кога го учеше.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Кога го спомнувам носителот на иницијативите од овој вид само ќе напоменам дека станува збор за високо рангирана личност. Можеби и од највисок ранг. Разбирате?“
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Сфатете, предупреди еден меѓу нас кога народот ја претчувствува мемлата во говорот, офтиката несомнено насетува неслобода осој, таму кајшто треба да припекува слободата на зборот и мислата сласта на грлото кога го испушта гласот милозвучен ништо подлабоко во човека не пробива од јазикот во него е сѐ она што по којзнае кој пат било не само овде и не само во нас.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Кога ги сонувам од морето протерани без замена за изгубеното избезумени од промената и предвреме пресувани фосили кога го читам внимателно нивниот ритмичен скелет тој совршен сонет за патиштата сами од себе што се делат и нѐ делат кога се обидуваат да ми објаснат што му претходело на сонот се загледуваат долго во себеси таму кајшто сѐ е јасно од шкргите им потекува крв основната боја на Земјата да не ја издадат тајната на молчењето да изгубат волја да се вратат во својата природна состојба да ја изменат претставата за светот но и за себе затоа што сѐ природно е некогашно во мене прагот на чувствителноста отстапува под скерлетниот пламен на она кое требало да се изговори а согорело под папокот афазијата на говорот станува сеопфатна а мртвата тишина, или со други зборови смртта, на дофат.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Кога го видоа вака налутен, децата почнаа да му се смеат уште послатко. Умираа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Во меѓувреме на скалите се појави жена му со запалена борина в раце, таму подзастана чувајќи го пламенот од ветерот и кога го смири, ја крена борината над глава да види што станува.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Мирче, онаков мирен и добродушен, па уште и кога го чу гласот на деда Бошка, веднаш им отвори.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Кога го напаѓаа него, се чувствуваа, вистина, повиновни, зашто не го послушаа советот на деда Гера.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Сѐ си велеше дека морал та затоа, ама сега кога го кажал Мирчета кутриот, не можеше да се воздржи да го најде а да не му се изнавика.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Кога го видоа белобрадестиот патник, тие, Ескимите, голи и боси, како родени од мајка, се накупчија пред санките, а најстариот – со мустачиња и брада од петнаесетина влакна, се исперчи пред сите други: - Ви велев ли катадневно дека еден ден ќе ни дојде небесниот господар, испратен од белото небо?
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Скришум, кога го полнеше чанчето со вода, за да му го подаде на првиот бригадирец под насипот, Мече налеа вода и во својата направа.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Тој отпрво, зафатен со работа, не го забележа, но кога го виде зачудено ги покрена окалките: – О-хо, нашиот водоносец! – извика командантот весело, бришејќи си го со чисто бело шамиче замаглените стакла на окалките. – Каква чест! Седни.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
И кога го родив Ивана паѓаше снег и кога го вратив откај умрените.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Уште кога го најдов врзан Павлета Катин.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тоа идело, како кај ѕверот кога го вика планината, дивината.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога го отворија боксот се изгубив.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Прима само кога е кај мене, кога го држам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)