Повторно ја чувствувам онаа топла поповска сомилост „ќе го земам ова дете под своја закрила“, од која, иако ме нервира, не можам да побегна: - Слободна ли си вечерва? - Можеби...
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Јас за жива глава не би го сторила тоа, иако ме привлекува таа мисла – да можам да се нурнам и да ѕирнам што има таму, под површината на водата, та што е толку модрозелена каква што изгледа.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Јас не заплакав, иако ме здоболе, зашто моето девојче навистина многу убаво пишуваше: - раката не ѝ трепереше.
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)