А жената иако изгледа правилно ја сфати мојата бојазливост, сепак не пропушти да му се исмее на стравувањето.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Велеше, како и онаа вечер кога го загубивме, дека светот му изгледа страшно стар, и дека бојата на предметите и мирисите, како што минуваат годините – слабеат; дека има потреба да се врати назад, барем во детството; го гледав и забележував дека и двајцата тонеме постепено во некакво неодредено опуштање, дека разговараме за суштински нешта, иако изгледаше дека говориме безначајни работи.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
- Веројатно и генералот мислел како тебе! – ѝ реков - А виде што се случи - додадов малку подоцна?
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Нејзе изгледа мојата поставеност во власта и се чинеше тврдина која е цврсто вградена и во судбината на Јана и затоа ќе ја штити од грдите настани во животот.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Да „ја имаш“ мајка ми не е баш лесно, иако изгледа дека ти стои на располагање и дека можеш во секое време да сметаш на неа.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Не можеше да има повеќе од триесет години иако изгледаше постар.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)