И, иако втората позиција има јасно оправдување, потврда - на крајот, битно е едно дело да биде разбирливо, драмата да може да се игра, а поемата да се чита - арогантниот став на критичарите со кој тие оценуваат дали еден превод е добар или не, од чисто монолингвистичка позиција, повторно укажува на неблагодарното место што го зазема преводот vis-a-vis метатекстот (дело изведено од, или што содржи, веќе постоечки текст), каков што е и литературниот критицизам, сам по себе.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
- Водомаре, ме слушаш ли? Старчето сега не ми одговори, иако вториот мој повик гласно го изговорив.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Другите три се однесуваа на рутински прашања, иако втората веројатно ќе бара извесна здодевна проверка на колони од бројки.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Достоинственото страдање е трагично; недостоинственото страдање е патетично.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Мажественоста е подостоинствена од женственоста, исто како што повисоките сталежи се подостоинствени од пониските (иако вториве понекогаш се квалификуваат како подоблесни од првите).
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Авторитетот е нешто машко, бидејќи исходува со контрола; хистеријата е нешто женско, бидејќи изразува немоќ.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Судирите меѓу жените се претерани, театрални, пребурни – во секој случај, не се сосема достоинствени.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)