и (сврз.) - онака (прил.)

- И онака проси за 2-3 евра дневно.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
И онака никогаш не му обраќаше внимание на телото, мислеше излишно е.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Моцартовата „Волшебна флејта“ ги отстранува без траги сите алармантни вести, а и онака телевизорот служи како куќичка за птици.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Во мандатот на последнава влада и онака речиси сите закони поминуваа глатко, зошто толкава вознемиреност за ништо?
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
На придавките обично се реагираше со меланхолија и плачење, па им ги препорачуваа на жените - и онака тоа им беше рутинско задоволство, сега само синтетички кренато на квадрат.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
На мажите повеќе им лежеа глаголите, и тоа неповратните, нерефлексивните - со исклучок на „ми се може“, кој и онака тешко може да се вклопи во стандардните речници.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Па, дури јас влечев од натисканите торбулиња што кога ќе го отвориш патентот се расцветуваат како свежа зелка, а некој би рекол „пуни ко шибица“, тој се нудеше да ми помогне, и онака, сега знам, не „ради реда“ ме потпрашуваше: „Од каде ти е ова робава“, па „од каде ја носиш“, па „како ја пренесуваш“, па „како ја озаконуваш?“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Јас сфаќав дека тој сакал да ја гледа до себе во летните вечери облечена во тенко и онака миризлива и мека.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
И онака имам скратено излегување, зар уште порано од тоа да си одам?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Велосипедите и онака нема да успееме да си ги земеме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мила таа недела беше под казна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Гледај колку многу се радуваат што ги нашле, а за сопствениците не ни размислуваат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Од тоа понекогаш почнуваше да боли по лицето и под очите; беше некакво самосожалување и го тераше да солзи, онака гладен, онака заздишен, онака бессилен и онака сам пред тоа нагорно море од снег, крај тие скочанети стебла, од чијшто допир му мрзнеше преклонетото чело.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И онака еднаш моравте да го дознаете сево ова.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Влегувам во канцеларијата и при тоа го извршувам сето она рутинско „добро утро”: ги палам светлата, разгледувам дали има пропуштено повици, си подготвувам кафе (со малку грижа на совест поради типичниот македонски почеток на работниот ден), а потоа со часови се нурнувам во компјутерот и се препуштам на долго, бескрупулозно, бескорисно, безидејно, безпотребно, без исав сурфање на интернет, кое во последнава година само ми го доослабна и онака слабиот вид.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
11. ПРАВЕЈЌИ СИ ГИ ВЕЃИТЕ СИ ИЗВАДИ ОЧИ - што ќе ѝ се нејзе, нека другите ги видат, и онака штом љубовта тепкаво ја срочи таа виде: само светли денови ѝ идат ...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Беа тоа наши комшии, наши познајници, муштерии во книжарницата на татко ми, кој веќе не сакаше да оди в дуќан и сосем се повлече во себе, па и онака не многу разговорлив, дозамолча.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Оти нема кревет за мене? и онака облечен во војничка мандија туку го стегаше коланот чиниш нешто крие во пазувите па се плаши да не му испадне.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Седеше на искубаната јамболија послана врз креветот кој преку ден служеше како кауч и буричкаше низ влакната, одвреме-навреме вадејќи оттаму некоја трошка и по мало двоумење, фрлајќи ја на излитениот теписон.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Ау! Нема потреба. И онака тетин ти си спие таму.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Бучниот усташки циркус и онака живее од идеолошката дотација на државната политика.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Другите ќе имаат плускавци на нозете, а босоногите и онака кренале раце и од чевлите и од ѕвездите.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
кај станицата синџуку во токио тој петок, да беше петок, се собираа педери кои во јазикот на новото време се именуваат како хомосексуалци а нивните паради се именуваат како геј паради и навистина чиста случајност е што токму во геј улицата близу станицата синџуку во токио имаше многу бездомни кучиња, мала парада на бездомни кучиња кои никаде не брзаат а дишат испрекинато и кога зјапаат во минувачите и кога се клецкаат, да простите близу станицата синџуку се наоѓа градската куќа на токио вообразена и вообличена како бетонски нотр дам баш тука како да се разминав во врвулицата со професорот кензо танге арно ама не стасав да го поздравам од пријателите од скопје професорот кензо танге кому во токио сите му се поклонуваат сигурно горчливо ќе се насмевнеше ако успеев да му го спомнам скопје тој и онака севезден се смее, се смее и на легендата дека токио и цела јапонија се создадени од божјата насмевка и онака низ смеа професорот кензо танге кај станицата синџуку во токио шутна една празна лименка од пиво а знаеше дека го шутира испиеното минато како што знаеше дека син му кокомо кога тогаш во токио ќе сади нови јајца и на врв јајце ќе се насладува со цедени насмевки и ќе ја ишка секоја идна катастрофа пред да удрат ѕвоната на бетонскиот нотр дам.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Направете грешка на рамнодушје поучете се од заглавјето подистајте ми се оставете ме, преселете се и онака кај и да сте пожелни не сте!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)