и (сврз.) - суров (прид.)

Солзи му навреа во очите и почна да го бакнува.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тој очекуваше расправии, кавги, може и до инцидент да дојдеше, според она што беше слушал за тврдоглавиот и суров самозван војвода Толета.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Зимата се погоди долга и сурова. Тутунот слабо се плати. Детето му се поболи.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Сѐ што им помагаше да заборават и да избегаат, макар и за миг само, од тешката и сурова стварност на аргатскиот живот, тие го примаа со благодарност.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Нарочно не така како што си ја запалил ти: со неразумно и сурово сомнение... Рече и молкна.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Но денот е сосема прост и суров. Останува ноќта.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Пред неумоливата, татковинска вистина, која инаку, е општо позната, макар што тоа сѐ уште никој не го знае, бидејќи сѐ уште не се прочуло, Енценсбергер потполно занеме; делува како залутан молекул на една непријателска територија, која Србите секој момент ќе ја освојат.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Уиграните настапи на нашите литературни воајери се немилосрдни и сурови: со националната вистина нема компромис или ценкање.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
„Ако е така, и ако како една душа пресудивме така, зарем тоа не значи дека гласовите тик попогодни се за означување на остри, отсечни, рапави и сурови нешта, а мил за меки нешта?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Оти кажано е: кога гордоста ја почитуваш, таа кон тебе свирепа е и сурова, а ако само собереш сила да ја презреш, ќе ја скротиш. Но јас сила таква да му се спротивставам – немав.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сеедно, сега знаеше дека тие селани живееле како што живеел библискиот посник. на црн леб и вода, со сурови молитви и сурови пцости за суровиот бог. Леб и вода.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Сам и суров, во петиците на една рамноправна суровост, знаејќи што треба да стори во секој од идните часови, загледан во снегот, што продолжуваше, иако посмирено, сепак да се црвенее по целата издолженост на таа длабока трага пред него, која што можеше беспогрешно да го одведе на вистинското место.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Само што не го чу бесното удирање на копитото по плочникот, само што не ги виде наведнатите рогови, остри како шило и крваво–зеленкастата слина што капејќи низ улиците ја остава трагата на јароста и суровото господарство.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
И лицето, и суровиот пламен на љубоморното срце.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Во крчмата останаа неколку недопиени чаши и сурова, стовековна тага.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Од кого ли научија тие прости, неуки, довчерашни овчари и говедари, измеќари и момоци, прислужници и подопашкари, та станаа народни судии и сурови мачители?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Но, веќе покажавме дека предметот на грабање во својата суштина отсекогаш и бил предодреден за тоа, дека фината загрепска девојка и суровиот херцеговски провинцијалец се токму идеален пар.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
-Тоа не е точно! Сите злосторници на планетава, дури и најсуровите убијци, се верници во себе, веруваат во сопствениот манастир.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
И во двете димензии романот е еден од најдобрите начини да се види уништување на идеолошкиот универзум, затворен и суров, но без да се каже било што директно, и тоа е што ме воодушеви во ова дело...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
„Каде, старецу? Јас сум. И сѐ додека лентата ќе се врти и додека скриеното електронско око ќе ги чита и одбира електричните импулси, претворајќи ги во зборови, ќе бидам млад и суров.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ќе продолжам да бидам млад и суров уште долго по твојата смрт. До видување.“ „Чекај!“ викна старецот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)